ทันทีที่ผมคิดได้ขึ้นมา ผมรู้สึกสงสัยว่าทำไมช่วงนี้โลกทั้งใบของผมมันว่างเปล่า ไม่มีจุดหมาย เป้าหมาย และ ที่สำคัญคือผมจะหยุดทำงานประจำได้เมื่อไหร่กัน ผมรู้สึกท้อมากทุกครั้งที่คิดถึงมันผมคิดแบบนี้จนมันเป็นนิสัยผมมองเพื่อนร่วมงานที่อายุ40-45 ที่ทำงานที่เดียวกับผมและรู้สึกว่าผมจะเป็นแบบนี้มั้ยในอนาคต มันไม่ใช่เรื่องที่แย่นะครับอย่าเข้าใจผิด ผมกลัวมากที่จะต้องทำงานจนถึงตอนนั้น ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเป็นคนธรรมดาที่กลัวความล้มเหลว