ลองตั้งคำถามกับตัวเอง เพราะเหตุใดเราจึงคาดหวัง..?..
เพราะความกลัวที่อยู่ภายในจิตใจของเราหรือเปล่านะ..
เพราะเรากลัว เราจึงเอาใจของเราไปยึดติดไว้ที่เขา
เราอยากผูกยึดมันเอาไว้เพื่อให้เกิดความมั่นคงภายในจิตใจและเพิ่มความปลอดภัยให้แก่เรา..
จิตใจของเรา ที่ถูกกำหนดคำนิยามให้มันเป็นสิ่งที่ยังขาดอะไรอยู่ และเป็นจิตใจที่ต้องการความมั่นคงจากปัจจัยภายนอก เพื่อตอบสนองอะไรบางอย่าง
แต่สถานที่ภายนอก ที่เราเอาใจไปฝากไว้นั้น มันกลับไม่มีความมั่นคงตามที่ใจเราคาดหวัง เพราะมันมีความผันผวนตลอดเวลาโดยที่เราไม่รู้ตัว แต่มันไม่แปลกนะเพราะมันเป็นปัจจัยภายนอกที่เราควบคุมไม่ได้
และเราคงต้องทำใจยอมรับให้ได้ว่ามันคือ”ความจริง”
ความจริงที่มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
ความกลัวที่ทำให้เราหวั่นไหว ความกลัวที่ทำให้เรารู้สึกไม่ปลอดภัย มันเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ทั่วไปที่ต้องการเอาตัวรอดต่อภัยอันตรายต่างๆ
แต่สัตว์ประเสริฐ อาจมีความเหนือชั้นมากกว่า เพราะมี
สติปัญญาที่สามารถวิเคราะห์แยกแยะได้อย่างชาญฉลาด
สัตว์ประเสริฐ ที่สามารถใช้ความคิดภายใต้สติปัญญาในการพิจารณาไตร่ตรองเพื่อให้ตนเองมองเห็นสภาพการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อให้ตื่นรู้ในสิ่งที่ตนเองไม่เคยรู้มาก่อน และเก็บสะสมไว้เป็นประสบการณ์ และพัฒนาสติปัญญาให้ดียิ่งขึ้นเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นซ้ำได้ในอนาคต
เราสามารถพัฒนามันได้ตลอดเวลาเพื่อยกระดับจิตใจของเราให้สูงขึ้นเหนือกว่า..ให้สมกับคำนิยามที่ว่ามนุษย์ผู้เป็นสัตว์ประเสริฐ
จิตใจที่ถูกยกระดับสูงขึ้นเพราะถูกหนุนให้สูงขึ้นด้วย
”คุณค่า”ภายในตัวเรา
หากเราเริ่มมองเห็น นั่นหมายความว่า เราเริ่มเปิดใจที่จะกลับมารักตัวเองแล้ว ในขณะปมที่เคยผูกไว้มันจะเริ่มคลายตัวลงเพื่อให้เราเรียกคืน”ใจ”ที่เราเคยฝากไว้ที่คนอื่น กลับคืนมาที่เราอีกครั้งเพื่อเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ…
สุดท้ายคนที่มองเห็นคุณค่าในตัวเราที่สุด ก็คือ ตัวเราเอง
ก่อนที่เราจะคาดหวังให้คนอื่นมองเห็น เราต้องมองเห็นมันให้ได้ก่อน เพื่อสร้างความแข็งแกร่งให้จิตใจของเรา
แล้วเราจะเป็นที่พึ่งของเราได้โดยที่เราจะไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใจของคนอื่นอีกต่อไป ยกเว้นใจที่บริสุทธิ์ของคนที่รักเราเสมอ นั่นคือ พ่อแม่หรือกัลยาณมิตรที่ดี ที่เขาปรารถนาดีต่อเราเสมออย่างจริงใจ..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
