เรามีลูกวัยเรียน วัยรุ่น 4 คน เราจะไม่ไปก้าวก่ายการตัดสินใจของลูกเลย แค่เขามาบอกว่าเราเซย์ yes ตลอด แต่เราจะบอกต่อว่า ได้นะ ถ้าเขาต้องมีวิธีทำแบบไหนบ้าง ก็บอกไปค่ะ
เราคิดว่า ข้อมูล ของเรามีพอตัวนะ ถ้าไม่รู้ ก็บอกว่าไม่รู้เลย ขอเวลาค้นคว้าก่อน ว่าดีมั้ย บอกไปตรงๆค่ะ เดี๋ยวนี้เด็กรับรู้จากหลายช่องทาง เขาอาจรู้มากกว่าเราก็ได้ บางเรื่อง ต้องเคารพความคิดเด็ก แต่เราจะแนะวิธีการเท่านั้น
ก็ต้องมีเหตุผล อยู่ 2 อย่าง ของเรานะ คือ ถ้า
1. ท้าทาย
2. อันตราย
สอน 2 สิ่งนี้ เรื่องอื่นในชีวิตของเขาจะดีเองค่ะ
ให้กำลังใจลูกเยอะๆค่ะ เพราะในโลกของลูก เขาไม่มีใครอื่น นอกจากเราที่อยู่กับเขาค่ะ
ถ้ามีลูกมากกว่าหนึ่ง จะให้รางวัลใคร ก็ต้องให้เท่ากัน ให้คล้ายกัน จำเป็นต้องให้ค่ะ คำว่าลำเอียง ไม่มีในบ้านของเราค่ะ หรือรักใครมากกว่าใคร ถ้าบอกลูก คนที่ 1 ว่ารักลูก ก็จะพูดชื่อลูกทุกคนขึ้นมาเหมือนกันทุกครั้งค่ะ
แล้วต้องเป็นแบบอย่างให้เขาเห็น แบบ 100 % เต็มนะ จะเที่ยวกลางคืน กินเหล้า สูบบุหรี่ มีแฟน ไม่ได้เลย ( ในกรณีนี้ พ่อ แม่ แยกกัน หย่าร้างกันนะ ) ต้องเสียสละอย่างสูงค่ะ ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้ค่ะ ต้องให้ลูกมั่นใจว่า เราอยู่เพื่อเขาจริงๆ
ได้ผลค่ะ ลูกไม่เคยดื้อ งอแง ขออะไรเลย อย่างมือถือ คอมพิวเตอร์ ต้องให้มหาวิทยาลัยบังคับมีค่ะ จึงยอมให้แม่ซื้อให้ เขาบอกตั้งแต่มัธยมกันแล้วว่า คุยกับเพื่อนที่โรงเรียนพอแล้ว ไม่ต้องมีมือถือหรอก ลูกบอกแบบนี้
พอลูกโตขึ้น เป็นวัยรุ่นไม่เหนื่อยค่ะ
วันอาทิตย์ก็ไปคริสตจักร ลุง ป้าน้าอา คอยห่วงใยพูดคุย ก็ทำให้ เด็กมีสังคมที่ดี และมีคนช่วยสอน อันนี้สำคัญค่ะ ถ้าอยู่ในสังคมดีดี เด็กก็จะดีตามค่ะ อันนี้ต้องขอบคุณลุงที่โบสถ์เลยค่ะ ที่ช่วยให้ลูกชายเป็นเด็กดีมากๆ
มีความรักลูก ที่ยังต้องบอกให้ลูกรู้เกือบทุกวันด้วยค่ะ อย่ารักแล้วเก็บไว้ในใจอย่างเดียว เพราะถึงจะมีครอบครัวที่ดีอบอุ่น ก็ต้องบอกรักลูกทุกวันค่ะ
เพื่อเขาจะมีกำลัง เวลาอยู่นอกบ้าน และมีความมั่นใจ
แล้วทำบ้านให้เป็นที่รอลูกกลับมาด้วยความรักค่ะ คือ เราคือ Center ของลูกค่ะ ด้านความรักความเข้าใจค่ะ
ค่อยๆปรับ ไปค่ะ อย่า โกรธ โมโห เปรียบเทียบ เป็นข้อห้ามค่ะ ต้องกลืนลงไปให้ได้ ห้ามพูดอะไร
สิ่งที่พูดได้คือ วาจาแห่งความรัก ของเรากับลูกเท่านั้นค่ะ เพราะคำพูดของเรา ลูกจะฝังจำตลอดชีวิต เราต้องเลือกว่า เราจะสร้างบาดแผลให้ลูกเจ็บ หรือจะสร้างกำลังใจให้ลูกมีกำลังก้าวไปในชีวิตของเขา ทุกอย่างอยู่ที่คำพูดของเราเองค่ะ
เพราะคำพูดและการกระทำ และไม่กระทำ คือ แรงผลักออกไป หรือดึงกลับเข้ามา ทั้งสิ้น ไม่มีระยะปานกลางค่ะ หรือระยะทรงตัว ในทุกความสัมพันธ์ ใช้ได้หมดทุกเรื่อง คนเราเขาก็จะรู้เองค่ะ ว่า คุณเห็นคุณค่าของเขาแค่ไหน ถ้าคุณไม่เห็นคุณค่าของเขา เขาก็จะห่างออกไปเรื่อยไป จนเชือกก็กระตุกเขากลับมาไม่ได้อีก
ขอให้กุมเชือก หรือสายใยแห่งความรักเอาไว้ให้ดี อย่าปล่อยออกไป ด้วยการแสดงความรักของพ่อแม่อย่างชัดเจน เรื่องอื่นที่ตามมาก็จะดีเองค่ะ นี่คือรางวัลของคนที่เป็นพ่อแม่ ค่ะ
เราจะไม่ทำในสิ่งที่คนเป็นพ่อแม่รุ่นเก่าๆเขาทำกันค่ะ ในบางเรื่องที่ไม่แสดงความรู้สึกที่ดีออกมา เพราะรุ่นก่อนๆจะไม่แสดงออกเรื่องความรักลูก/หลาน เพราะกลัวเหลิง อันนี้เป็นความคิดที่ผิดค่ะ
ฝากทุกคนนะคะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
