การปฏิบัติธรรม แท้จริงแล้วอยู่กับการสัมผัสรู้ ไปกับการใช้ชีวิตประจําวัน ไม่ได้มีเพียงแต่สถานที่สงบ การไปวิ่งสวนลุมผู้คนมากมาย หรือ แม้แต่การไปเดินห้างหาอะไรทาน ก็ล้วนเป็นการปฏิบัติธรรมได้ทั้งนั้น
มีเพียงการทําสมาธิเพื่อให้ได้ฌานเท่านั้น ที่ต้องการความสงบอย่างมาก ต้องมีช่วงปลีกวิเวก ที่สามารถนั่งสมาธิได้วันละหลายชั่วโมง ซึ่งเมื่อผ่านมาแล้วก็รู้ว่า คนปัจจุบันทําได้ยาก เพราะต้องอดทนสูงมาก เมื่อพอได้แล้วก็จะรู้ว่าจริงแล้ว ถ้านั่งสมาธิจนได้ฌานไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรเลย เพราะสามารถ ทําความรู้สึกตัว ไปเรื่อยๆ สุดท้ายจะทําให้ได้สมาธิขณะสั้นๆเอง และเมื่อเราถึงพร้อม จะได้ฌานเป็นอัตโนมัติไปเอง
สังเกตุให้ดี จะเห็นว่าพระอาจารย์หลายท่าน เน้นเรื่อง ความรู้สึกตัวกันทุกท่าน เพราะ การรู้สึกตัวนี้หล่ะ คือ สติปัฏฐาน4
ความรู้สึกตัวหรือสติ ทําให้เกิดสมาธิโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว เมื่อเกิดสมาธิที่มีฐานของสติกํากับอยู่ จะทําให้ได้ สัมมาสมาธิ ไม่หลุดไปเป็นมิจฉาสมาธิที่เกิดจากการเผลอไปนั่งเพ่ง โดยไม่รู้ตัวอีกด้วย
ดังนั้นสิ่งที่สําคัญที่สุดคือการหมั่น " รู้สึกตัวบ่อยๆ " เท่านั้นเอง
จุดที่ยืนอยู่เริ่มต้น หากแค่ปรับวาระใจให้ถูก การเป็นผู้รู้ เกิดกับใจเมื่อไหร่ ก็เหมือนกับยืนอยู่ จุดหมายปลายทาง แค่ใจที่อิสระ ไม่ยึดถืออารมณ์ความคิด
การปฏิบัติแท้จริงแล้วมันง่าย ง่ายจนผู้คนมองข้ามไปหมด เพราะการไม่ทําอะไร ไม่ปรุงแต่งอะไร แค่รู้สึก แค่รู้ นี้หล่ะปฏิบัติแล้ว แต่เพราะผู้คนคิดว่าการปฏิบัตินั้นต้องมีการทําอะไร แต่เพราะการยิ่งไปทําอะไร ที่เข้าไปปรุงแต่งใจมาก กับกลายเป็นมาขวางให้ ญาณปัญญารู้ธรรม ไม่บังเกิดขึ้นเสียที
ภาพ พระพุทธเมตตา วัดมหาธาตุวชิรมงคล (วัดบางโทง) จ.กระบี่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
