วัยเด็กของเรา กับวัยเด็กของลูก มันต่างกันนิดหน่อย ..
5 โมงกว่าแล้วเกือบ 6 โมงแล้วท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากท้องฟ้าสีครามสดใสกลายเป็นสีส้มออกแดงแดงนิดๆ ผมซึ่งกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนที่ชายทุ่งเริ่มกังวลใจนิดหน่อย
เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นเวลาที่จะต้องกลับบ้านและผู้เป็นแม่จะต้องเอาไม้เรียวตามมาตีตูดผมแน่แน่ถ้าผมยังไม่รีบกลับบ้านไปในตอนนี้ ผมรีบร่ำลาเพื่อนพี่กำลังเล่นกองฟางอยู่อย่างเสียไม่ได้แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนผมเค้านั้นจะยังคงอยากจะเล่นกองฟางต่อไปอีกสักพัก
ผมรีบเดินทางกลับ เป็นไปตามที่คาดแม่กำลังยืนกอดอกอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมถือไม่เรียวยาวทำมาจากไม้ก้านมะยมที่รูดเอาใบออกแล้ว ผมเดินไปแบบหน้าเจื่อนๆ รู้ถึงชะตากรรมที่จะต้องโดนก้านไม้มะยมที่ผมเกลียดฟาดเอาที่น่องขาไม่ข้างใดก็ข้างหนึ่ง
หลังปีใหม่ไม่กี่วันอะไรมันก็คึกคักๆ เป็นธรรมดา วันนี้ที่สวนสนุกในห้าง อย่างโยโย่แลนด์ ผู้คนก็จะพาลูกหลานออกมาเที่ยวในวันหยุดกันเยอะพอสมควร
ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นต้องพาลูกสาวออกมาเที่ยวดูเหมือนว่าเค้าจะสนุกกับการเล่นในสวนสนุกแห่งนี้มากๆ แตกต่างจากผมตอนเด็กอย่างสิ้นเชิง
ผมอยู่บ้านนอกห่างไกลจากตัวเมืองการจะมาเล่นสวนสนุกแบบนี้เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้อย่างมากที่จะเล่นได้ก็จะเป็นสวนสนุกที่มีตามตลาดนัด มีเครื่องเล่นเล็กๆอย่างม้าหมุนหรือไม่ก็รถไฟที่เด็กนั่งได้ และมันก็มักจะวนเป็นวงกลมเท่านั้นเอง
น่าตื่นตาตื่นใจ สีสดใส
“ ป่ะป๊าน้องอยากจะเล่นรถไฟเหาะ” เจ้าหญิงตัวน้อยพูดเสียงดังทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยผละมือออกจากมือถือที่กำลังกดจิ้มอยู่นั้น
“ ได้ลูกเดี๋ยวป่ะป๊าจะพาไป” ผมรีบตอบทันที พรางถือกระเป๋าใบเล็กๆที่ข้างในมีขวดนมและขนมเล็กๆน้อยๆสำหรับให้ลูกกินแก้หิว แต่ไม่น่าเชื่อว่าห้างเล็กๆแห่งนี้จะมีสวนสนุกอยู่ข้างในที่เด็กๆ สามารถเล่นเครื่องเล่นได้หลากหลายไม่ว่าจะเป็นรถไฟเหาะ ชิงช้าสวรรค์หรือแม้แต่ มีสระน้ำสำหรับให้เด็กนั่งเหมือนที่เราเห็นในพวกซาฟารีเวิลด์ที่รอบๆจะเป็นไดโนเสาร์หรือสัตว์ป่า ให้เราดูแล้วขึ้นอยู่บนเรือที่ลากไปด้วยโซ่ด้านล่างร่องไปตามน้ำ
“ดึงแรงๆหน่อย ว่าวไม่ขึ้นเลย” ต๊อดเพื่อนวัยเด็กของผมพูดตะโกนเสียงดัง ผมชักสีหน้าเพื่อบอกอันนี้เต็มที่แล้ว ว่าวที่พวกเราสร้างสร้างมาจากต้นไผ่ซึ่งเหลาทำโครงขึ้นมา มัดต่อกันด้วยสายป่าน ส่วนตัวว่าว ทำด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ เมื่อว่าวติดลมผมสาวสายป่านให้ยาวขึ้น ลมหนาวผ่านพัดหน้า ชวนสะท้าน
“ปะป๋าถึงแล้ว “ ลูกสาวแตะไหล่
ผมสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ รีบพาเจ้าตัวเล็กลงจากเครื่องเล่นแล้วก็พาไปเล่นเครื่องเล่นอื่นๆต่อไปเครื่องเล่นมีหลากหลายคล้ายๆกับสวนสนุกใหญ่ใหญ่เพียงแต่ว่าอุปกรณ์ส่วนใหญ่จะย่อขนาดลงมาให้เหมาะสำหรับเด็ก ตัวเล็กๆ และเครื่องเล่นส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะอันตรายเท่าไหร่นัก
ผมรีบปะโคลน ลงไปที่ริมตลิ่งจริงๆแล้วตรงนั้นจะเป็นร่องน้ำสำหรับระบายน้ำออกจากนาเป็นรางระบายน้ำ ที่รวมๆแล้วกลายเป็นร่องน้ำพอเล่นได้ เป็นเหมือน สวนสนุกเล็กๆสำหรับเด็ก พอจะทำ สไลด์เดอร์โคลนเล็ก ๆ แม้จะรู้ดีว่าในร่องน้ำนี้จะมีปริงอยู่ด้วยก็ตาม ความสนุกต้องมาก่อน
เสื้อผมเปียกเล็กน้อยหลังจากที่นั่งเรือสไลด์ลงมา ด้านล่างเป็นแอ่งน้ำที่สร้างขึ้น มีแผ่นกันน้ำกระเด็น แต่ไม่ได้กันน้ำกระเด็นโดนตัวเราสักเท่าไร แต่เปียกไม่มากอย่างที่คิด ลูกสาวดูจะชอบมากและสนุกที่ได้ตัวเปียกเล็กๆน้อยๆ
เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นักรีบเดินจ้ำอ้าวไปเล่นขุดทรายต่อ จินตนาการว่ากดดูขุมทรัพย์ยังไงยังงั้น
ผู้เป็นพ่อได้แต่นั่งที่พักสำหรับผู้ใหญ่หรือผู้ปกครองที่มาดูบุตรหลานรอเจ้าตัวเล็กเล่นสนุกให้เต็มที่ เพราะว่าเด็กสมัยนี้มีตารางเรียนที่แน่นกว่าผมสมัยเด็กมากแทบจะต้องเรียนพิเศษตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนกระทั่งเตรียมสอบเข้ามหาลัย
จำได้ว่าตอนเด็กๆผมแทบไม่เรียนพิเศษเลย การเรียนพิเศษถ้าจะเรียนก็เรียนเพราะต้องสอบเข้ามหาลัย เรียกสักหนึ่งถึงสองเดือนเท่านั้น แล้ว สอบ entranceเลย สมัยนี้มีสอบวัดผล นู่นนั่นนี้่ มากมาย แสนปวดหัว
การเล่นส่วนใหญ่สมัยเด็กๆ ผมมักจะต้องอาศัยเพื่อนๆหลายหลายคนมาเล่นร่วมกันเช่นหมากเก็บ เตะตระก้อเล่นฟุตบอล กระโดดหนังยาง ตบแปะ หรือแม้แต่เล่นงูตกบันไดที่ทำเองวาดเองเขียนเอง
สมัยนี้มีเทคโนโลยี โซเชี่ยลมีเดีย ที่เด็กๆ ใช้เวลากับมือถือมาก สามารถเล่นเกม คนเดียวได้ มีสื่ออย่างYouTube มีพี่แป้ง ที่เล่นเกมrobox ที่เด็กๆติดงอมแงม เป็นไอดอลล์ ประจำใจ
การ์ตูนก็มีให้ดูในนั้นแบบไม่มีลิมิต ดูได้ทุกที่ทุกเวลา แม้แต่ตอนกินข้าว
แตกต่างจากผมตอนเด็กๆที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาดูการ์ตูนช่อง9 ส่วนไอดอลในใจก็มีแค่น้าต๋อยเซมเบ้เท่านั้น เพราะน้าแกภากษ์เสียงตัวการ์ตูนพระเอกเกือบทุกตัวเลยก็ว่าได้ ส่วนในวันที่ต้องตื่นไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าเราก็มีเจ้าขุนทองที่เราจะนั่งดูไปกินข้าวไปและแม่ก็แต่งตัวให้เรา
“ได้เวลากลับบ้านแล้ว “ ผมเรียกลูกสาวให้เตรียมตัวกลับบ้าน เพราะเย็นมากแล้ว สีหน้าคุณเธอดูไม่เต็มใจกลับมากนักอาจเพราะยังเล่นเครื่องเล่นไม่ครบ ผมทำหน้าบึ้ง ขมวดคิ้วใส่ ในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็ยอมตามมาแบบเสียไม่ได้ …
ไม่ว่าวัยเด็กของเราจะต่างกันมากเพียงใดแต่ที่แน่แน่วัยเด็กหรือวัยที่สดใสเต็มไปด้วยความสนุกสนาน วิธีการเล่นเครื่องเล่นอาจจะแตกต่างกัน แต่ทุกอย่างที่ผ่านมาในวัยนั้น ล้วนเป็นความทรงจำ ที่เมื่อเราโตขึ้น เราจะหวนคิดถึงมันอีกครั้ง ทุกครั้งที่เราเดินผ่าน หรือ เจออะไรคล้ายๆ หัวเราะและยิ้ม ไปกับความทรงจำเหล่านั้น จนกว่ามันจะลบเลือนไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
