4 ม.ค. 2023 เวลา 00:11

เป็นเช้าวันแรกที่ตื่นขึ้นมาแบบรู้สึก…

นี่สินะคือสิ่งที่เรียกว่าการตื่นนอน
หลายวันที่ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เคยมีวันไหนที่นอนหลับ
ตาปิดเปลือก แต่สมองทำงานหนักเหมือนเดิม
ผวาขึ้นมาทุกชั่วโมงจนร่างกายรู้สึกแย่
ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเภสัช
ขอยานอนหลับหรือไม่ก็ยาแก้เครียดหน่อยค่ะ
ตัวฉันเอง
หลายครั้งคิดว่าจะถูกมองด้วยสายตาที่แปลก
เพราะแอบกลัวว่าเราไม่ปกติ
ความรู้สึกกลัวเหมือนวัยรุ่นที่เข้าไปซื้อยาคุมครั้งแรก
แต่เปล่าเลย เภสัชทำหน้าปกติและให้ยาแก้แพ้ชนิดนึงมา
ร้องไห้และทำกิจวัตรประจำวันปกติ
ในเหตุการณ์ที่ไม่ปกติแบบเดิม
เพราะในหัวมันก็วนและจมอยู่กับคนๆนึงเฉกเช่นเดิม
หนักกว่าการเสียใจคือการคิดถึงที่โคตรทรมานใจ
เราจะร้องไห้คิดถึงคนๆนึงได้นานแค่ไหนกันนะ
คำตอบที่ได้คือ จนง่วงเพราะฤทธิ์ยาและหลับไปเอง
ตื่นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ว่านี่เราหลับหรอ
ความดีใจเกิดขึ้นในช่วง3-4วันที่ผ่านมานี้มาก
เฮ้ย เราหยุดคิดเรื่องเค้าได้ว่ะ
แล้วพอมีสติ เราก็ยังคิดถึงเหมือนเดิม
ความคิดที่จะกินยาเพิ่มขึ้นมาในหัว
แต่ก็มีเสียงเตือนดังมาข้างๆว่า…
อย่าพึ่งนะ เราต้องไปทำงานก่อน
ชีวิตเรายังต้องใช้เงิน ยังต้องมีอนาคตต่อไป
และที่สำคัญเราต้องมีความรับผิดชอบ
คิดได้อย่างนั้นลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว
แต่งหน้ากลบใต้ตาที่ช้ำแต่ไม่สามารถกลบดวงตาที่บวมเป่งจากการร้องไห้ทั้งคืนได้
มองยาแผงนั้นในใจและกล่าวขอบคุณเบาๆ
พร้อมกับพูดว่า เจอกันหลังเลิกงานนะ
พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆที่เพิ่งผุดขึ้นตั้งแต่เกิดเรื่อง
โฆษณา