ใบไม้ที่หายใบ
ในปี62ผู้เขียนได้มีโอกาสฝึกทำวุ้นเย็นและได้นำไปร่วมทำบุญงานขาวดำให้แก่คนรู้จักท่านหนึ่งพอทำเสร็จแล้วก็นำวุ้นที่ได้มาถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้เป็นผลงานที่ภาคภูมิใจตามประสาคนเห่อวุ้น ทุกครั้งที่ได้ทำวุ้นให้แก่ใครก็ตามจะได้ค่าแรงหรือไม่(น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า)แต่ก็สุขใจที่ได้ทำพอเริ่มทำบ่อยเข้าก็เริ่มจะหลงรักการถ่ายรูปผลงานจนกระทั่งวันนี้ได้โอกาสมานั่งมองรูปวุ้นที่ถ่ายสะสมไว้
ทำให้คิดถึงหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาจับใจหนังสือเล่มนี้น่าจะเป็นหนังสือกวีซีไรท์เรื่องแรกที่ได้ครอบครองด้วยชื่อของหนังสือที่อ่านแล้วสะดุดใจบวกกับประวัติของผู้แต่งที่ไม่ธรรมดาแล้ว ทำให้วางไม่ลง แต่ที่อ่านเล่มนี้แล้วคุ้มสุดคุ้มก็คือ หลากหลายความรู้สึกจากคนวรรณกรรมที่ทยอยมาถ่ายทอดความเป็นตัวตนของผู้แต่งเรื่องนี้ออกมาทางอักษร ท่านๆเหล่านั้นต่างใช้ภาษาไทยได้อย่างงดงาม เช่น บทนี้ที่ผู้เขียนประทับใจที่สุดหยิบขึ้นมา อ่านครั้งใดก็ยังติดตรึง
"เธอ-ไม่ใช่กรวดเม็ดร้าว เธอยังสุกสกาว-สดใส วันเวลาไม่เคยพรากเธอจากไกล เธอยังอยู่ในดวงใจ....ยังจดจำ ( ท่านคมสัน พงษ์สุธรรม เป็นผู้ประพันธ์ให้แก่เจ้าของหนังสือนี้ 2527) เจ้าของหนังสือเล่มนี้คืออาจารย์จิระนันท์ พิตรปรีชาและท่านก็ได้รับรางวัลซีไรท์ในปี2532 เกือบลืมไปแล้วว่าเคยมีหนังสือเล่มนี้จนวันหนึ่งได้มาเห็นวุ้นเย็นที่ตนเองทำจึงทำให้คิดถึงหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
