เที่ยวแม่กำปองคนเดียว
บทความนี้ไม่ได้แนะนำที่เที่ยวแม่กำปอง หากแต่เป็นการเล่าประสบการณ์และข้อคิดที่ได้จากการไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรกของเด็กหนุ่มวัย 18 ปี ผู้อ่อนต่อโลก แม้กระนั้นเขาต้องการพิสูจน์ความกล้าของจิตใจ โดยการออกเผชิญโลกกว้างด้วยตัวของเขาเอง
.
ผมเชื่อครับว่าหลายคนอยากลองเที่ยวคนเดียวดูสักครั้งหนึ่งในชีวิตคงจะมีเหตุผลบางอย่าง อาจเป็นการได้อยู่กับตัวเอง ได้รู้จักกับตัวตนที่แท้จริง หรือการออกไปสำรวจโลกกว้าง สำหรับผมนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมมักจะช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ จนบางครั้งกลับละเลยที่จะให้ความสนใจกับความรู้สึกของตนเอง การได้ออกไปชาร์จเติมพลังท่ามกลางธรรมชาติที่สงบร่มเย็น ย่อมเป็นเรื่องที่ชวนให้ผมตัดสินใจลงมือทำได้ไม่ยากเลยแม้แต่น้อย
.
ผมจองตั๋วเครื่องบินในวันที่ 5 ธ.ค. 65 เพื่อเตรียมออกเดินทางไปเชียงใหม่ในวันที่ 6 ธ.ค. 65 โดยไม่มีแผนการเตรียมการใด ๆ ล่วงหน้า ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสี่ยงอันตรายชีวิตกับการไปเที่ยวคนเดียวโดยไม่มีแผนการเดินทาง แม้จะไม่มีแผนการ ผมก็มีเป้าหมายซึ่งคือ “ผมจะต้องได้ข้อคิดบางอย่างจากการออกเดินทางครั้งนี้” คิดไปคิดมาก็เหมือนกับเส้นทางของชีวิต ที่มักไม่เป็นไปตามแผนที่คาดไว้ หากแต่การเรียนรู้ระหว่างทางจะเป็นตัวบอกว่าเราออกเดินทางมาไกลมากน้อยแค่ไหน
.
ตอนนี้สายเกินกว่าที่จะย้อนกลับ ผมตัดสินใจมุ่งหน้าจองที่พักและรถตู้สำหรับไปแม่กำปอง โดยค่อย ๆ ถามและหาข้อมูลประกอบไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย ผมได้ที่พักเป็นบ้านกินลม ชมจันทร์ และได้รถขนส่งเชียงใหม่-แม่กำปอง-น้ำพุร้อนสันกำแพง สำหรับเดินทางจากเชียงใหม่ไปแม่กำปอง เมื่อทุกอย่างค่อนข้างโอเคแล้ว ผมตัดสินใจพักผ่อนออมแรงเตรียมผจญภัยสู่โลกกว้างในวันรุ่งขึ้น
.
ผมตื่นเช้ามาในวันที่ 6 ธ.ค. 65 เวลา 03.00 น. เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการนั่งเครื่องบินในไฟล์ทบินเช้าตรู่ เมื่อสัญญาณเตรียมออกเดินทางดังขึ้น ผมทราบทันทีว่าในตอนนี้ไม่มีอะไรมาฉุดให้ย้อนกลับไปแล้ว มีเพียงเส้นทางตรงหน้าที่ต้องให้ความสนใจเพื่อเรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน
.
ระหว่างเดินทาง จู่ ๆ มีเสียงในหัวดังขึ้นว่า “ทำขนาดนี้ ทำไปเพื่ออะไร” ในตอนนั้น ผมตอบตัวเองไม่ได้หรอก เพียงคิดว่า “ถ้าไม่ได้ลองทำ แล้วจะไปรู้อะไร” บางครั้งการที่เรากล้าเดินออกจากพื้นที่ปลอดภัยในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ของตัวเอง อาจทำให้เราค้นพบพลังบางอย่างที่ซ่อนอยู่ ซึ่งเอาจริงผมไม่ได้ไม่กลัวหรอกนะ การมาคนเดียวในที่ ๆ เราไม่เคยมาแบบนี้ย่อมกังวลเป็นธรรมดา ผมแค่กล้าทั้ง ๆ ที่ยังกลัว เพราะรู้ว่าความกลัวจะปิดกั้นความอยากรู้อยากเห็นและมุมมองต่อโลก ผมจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็นและพุ่งกระโจนผ่านมันไป
.
เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงถึงศูนย์การเรียนรู้ชุมชนบ้านแม่กำปอง ผมเดินสำรวจเส้นทางอยู่ราว ๆ เกือบครึ่งชั่วโมง รู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงบ้านพัก เมื่อจัดข้าวของเสร็จเรียบร้อย ผมเดินลงมายังร้านกาแฟ Teddu จิบเครื่องดื่มเบา ๆ ชมบรรยากาศป่าไม้ริมลำธารใส ๆ ที่ไหลผ่านหมู่บ้านแม่กำปองบริเวณสะพานเส้นเชือกที่ค่อนข้างหวาดเสียว จากนั้นเดินทางกลับไปที่พักและใช้เวลาค่อนบ่ายไปกับการอยู่กับตัวเอง คิดทบทวนคุณค่า ความฝัน และเขียนสลักเรื่องราวเก็บไว้กับเล่มสมุดโน้ตส่วนตัว
.
ตกเย็นวันแรก ผมสั่งหมูกระทะมาทานที่ชั้นสองของบ้านพัก ลมหนาวพัดมาอย่างช้า ๆ กระทบกับชิ้นหมูที่มีอุณหภูมิพอเหมาะพอดี ปรากฏควันสีขาวลอยฟุ้ง ความทรงจำที่ดีกับอาหารย่อมมาจากรสชาติอาหารที่ถูกปาก ประกอบกับบรรยากาศการทานที่น่าจดจำ และจะยิ่งครบสมบูรณ์มากขึ้น หากมีบทสนทนาที่กลมกล่อมระหว่างรับประทาน แม้ผมจะมาตัวคนเดียวแต่ก็อดที่จะไม่พูดคุยกับใครไม่ได้ ผมจึงเอยปากคุยกับคนที่พักห้องใกล้กัน พี่เจ้าของบ้าน แม้ว่าจะจำรายละเอียดไม่ได้ แต่จำได้ว่ามื้ออาหารนั้นเป็นที่น่าจดจำมากจริง ๆ
.
ตกดึก ผมเตรียมตัวอาบน้ำ เครื่องทำน้ำอุ่นของที่บ้านเป็นแบบแก๊สหุงต้ม เสมือนต้มน้ำในเตาแก๊สแล้วนำมาอาบ เมื่อเสร็จธุระเรียบร้อย ผมวางแผนคร่าว ๆ ไว้สำหรับวันรุ่งขึ้น และเตรียมเข้านอน
.
วันที่สอง ผมตื่นขึ้นประมาณแปดโมงเช้าด้วยเสียงลำธารที่ไหลรินและเสียงไก่ป่าบริเวณใกล้ตัวบ้าน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจึงออกเดินสำรวจวัดคันพฤกษา มีอุโบสถลึกลับอยู่กลางน้ำ จากนั้นรับประทานอาหารเช้าที่ร้านลุงปุ๊ด ป้าเป้ง และเดินขึ้นไปยังร้านกาแฟชมนก ชมไม้ เพื่อนั่งอ่านหนังสือ
.
เดินเขาขึ้นไปอีกหน่อยจะมีน้ำตกแม่กำปอง ธารน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงดวงใจของชาวหมู่บ้านแม่กำปอง เมื่อชมความงามของน้ำตกเสร็จเรียบร้อย ผมเดินกลับมานั่งร้านกาแฟบ้านอิงดาว ที่ซึ่งเห็นทิวทัศน์หมู่บ้านแม่กำปองในมุมสูง แม่กำปองมีความคล้ายกับหมู่บ้านที่ญี่ปุ่น ผมหยิบหนังสือเล่มเดิมขึ้นมาอ่านอีกครั้งคาดว่าเกินชั่วโมงนึง ชีวิตที่นี่ผ่านไปอย่างช้า ๆ ความเรียบง่ายทำให้ผมตกหลุมรักหมู่บ้านแม่กำปองแห่งนี้
.
เวลาประมาณสี่ห้าโมงเย็น ผมเดินลงมายังตัวหมู่บ้านบริเวณที่มีการค้าขายอาหารรายล้อมด้วยผู้คนจำนวนมาก เดินเข้าไปรับประทานหมูจุ่มในร้าน หมูจุ่ม เดอะดิ่ง เพราะคิดถึงบรรยากาศการทานอาหารร้อน ๆ ท่ามกลางลมหนาวเมื่อวาน เมื่อทานเสร็จกลับพบว่าท้องฟ้ามืดเรียบร้อยแล้ว การจะเดินทางกลับบ้านพักที่อยู่บริเวณด้านบนย่อมอันตราย ในเวลาที่เราลำบาก การเอยปากขอความช่วยเหลือย่อมไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย ผมตัดสินใจโทรหาพี่เจ้าของบ้านพักที่พอสนิทกันแล้วให้ช่วยรับไปส่งที่บ้าน ผมประทับใจในมิตรภาพของคนในหมู่บ้านนี้เป็นอย่างมาก
.
เวลาผ่านไปล่วงเช้าของอีกวัน ผมเดินทางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่กิ่วฝิ่น ดวงอาทิตย์รับช่วงต่อจากดวงจันทร์ ต้อนรับวันใหม่เพื่อให้คนที่กำลังหลับไหลตื่นมาสู้ดูอีกสักวัน หากวันนี้ทำสิ่งใดพลาดก็มีพรุ่งนี้ให้เริ่มต้นใหม่เสมอ นอกจากความตระการตาของการผันเปลี่ยนวัตถุท้องฟ้า ทะเลหมอกยามเช้างดงามเช่นกัน เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในไม่ถึงชั่วโมง เป็นการเปิดรับสู่วันใหม่ของผมได้เป็นอย่างดี
.
ผมเตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับสู่วิถีชีวิตในโลกอันวุ่นวายเช่นเคย การเดินทางย่อมจบลงเหลือไว้เพียงความทรงสีจาง ๆ ผู้คน สถานที่ บรรยากาศ มอบเรื่องราวอันล้ำค่ามากมายระหว่างการเดินทาง
.
เรื่องราวนี้จะตราตรึงในหัวใจผมตราบนานเท่านาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
