ความสุขใกล้สิ้นปี (เรื่องสั้น)
มนัท ชอบรรยากาศช่วงนี้ ทุกอย่างดูรื่นเริงไปหมด เขามองไปรอบตัว เห็นหลายคนส่งรอยยิ้มแห่งความสุขให้แก่กันและกัน มนัทเองก็พลอยได้รับรอยยิ้มนั้นไปด้วย “มีความสุขจังโว้ยยย” เขาพิมพ์ข้อความนี้ ลงเฟสบุ๊ก แล้วอมยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า เฝ้านับเวลานาทีที่จะเดินทางมาถึงในค่ำคืนนี้
ช่วงเวลาของการนับถอยหลัง ทิ้งปีเก่ารับปีใหม่ที่จะมาถึง ได้เริ่มขึ้นแล้ว…
มนัทเตรียมชุดสะอาด ที่ซักเก็บไว้ในตู้เป็นอย่างดี ตั้งแต่ช่วงต้นเดือน เขามีชุดที่ดูดีที่สุดชุดนี้เพียงชุดเดียว เขาเตรียมมันเพื่อไปงานรื่นเริงหลายงานช่วงเทศกาลปีใหม่
คืนนี้เป็นที่แรกที่มนัทจะไปร่วมงานฉลองปีใหม่ ที่หน่วยงานหนึ่งจัดขึ้นก่อนวันหยุดยาว หน่วยงานที่มีคนหลายร้อยคนมาสังสรรค์ อาหารการกิน เครื่องดื่มเพรียบพร้อม มนัทคือหนึ่งในนั้น
ห่างออกไปในระยะรัศมี สามกิโลเมตร จากห้องเช่ามนัท ตรงนั้นเป็นสำนักงานหน่วยงานรัฐที่มนัทจะมาร่วมงานคืนนี้ สาวิตรี แม่บ้านชื่อสวยของสำนักงานกำลังง่วนอยู่กับรายการอาหารที่ ทางผู้อำนวยการบอกให้เช็คว่า ทางร้านมาส่งครบตามที่สั่งหรือไม่ แม่บ้านคนอื่นถูกจ่ายงานให้ไปทำในส่วนที่เหลืออีกมายมาย สาวิตรี เลยต้องเช็คอาหาร สิบอย่าง อย่างละ ห้าถาด รวมแล้วห้าสิบกว่าถาด บวกกับอาหารพิเศษ สำหรับเสิร์ฟโต๊ะผู้บริหารอีกจำนวนหนึ่ง เพียงคนเดียว
แต่ด้วยความประสบการณ์และชั่วโมงบินการเป็นแม่บ้านที่สูง สาวิตรี ใช้เวลาไม่นาน ทุกอย่างก็ถูดจัดวางเรียบร้อยบนโต๊ะในโซนอาหาร ของพนักงานที่จะมาร่วมงานในอีกไม่กี่ชั่วโมง ข้างหน้า
เธอทำเวลาได้ดี เธอจึงมีสิทธิใช้เวลาที่เหลือได้ตามอัธยาศัย
และเมื่อสาวิตรีทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จแล้ว...ช่วงเวลาของการพักระหว่างชั่วโมงก็มาถึงเร็วกว่ากำหนด สาวิตรียิ้มให้กับตัวเอง แล้วเดินตรงเข้าห้องพักแม่บ้าน เป็นช่วงเวลาที่เด็กหญิง อ้อย ตื่นพอดี
สาวิตรีตั้งชื่อลูกสาววัยห้าขวบนี้ ตามอาชีพเดิม ที่เธอได้พบรักกับพ่อของอ้อย
เมื่อเจ็ดปีก่อนกลางไร้อ้อยแห่งหนึ่ง ความรักบังเกิดขึ้นระหว่างช่วงตัดอ้อยเข้าโรงงานน้ำตาล สองปีต่อมา สาวิตรีก็ตั้งท้อง หลังเด็กหญิงอ้อยลืมตาดูโลกไม่นาน พ่อของเธอก็หายไปกับรถขนอ้อยคันหนึ่ง ดีที่เขาหายไปแต่ตัว แต่ยังส่งค่าเลี้ยงดูเด็กหญิงอ้อยมาให้ทุกเดือน
บางครั้งเหตุผลของการจากลา ก็มาช้าเกินกว่าที่จะแก้ไข สาวิตรีจึงก้มหน้ารับชะตากรรมนี้
โลกที่ดูเหมือนจะหม่นหมอง ยังพอมีแสงสว่าง หลังจากพ่อของเด็กหญิงอ้อยจากไปไม่นาน สาวิตรีก็ได้งานใหม่ที่นี่ แถมยังมีผู้อำนวยการที่ใจดี ยอมให้เธอพาลูกน้อยมาที่สำนักงานได้ ในวันที่โรงเรียนของเด็กหญิงอ้อยปิดทำการ
แสงยามเย็นลอดหน้าต่างห้องเช่าขนาดเล็กลงมากระทบใบหน้าที่เปื้อนเหงือของมนัท เขาเผลอหลับไปเมื่อชั่งโมงที่แล้ว แผนที่จะออกไปหาอะไรกินรองท้องก่อนเข้างานเลี้ยงปีใหม่จึงเปลี่ยนไป มนัทเปลี่ยนแผนเก็บเครื่องแต่งกาย และอุปกรณ์อาบน้ำลงกระเป๋า เขาบรรจงพับเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ ใส่ลงในช่องในสุดของเป้ใบเก่า พยายามไม่ให้เกิดรอยยับ
เมื่อทุกอย่างพร้อม เขาเดินเท้าเข้าสู่ สถานีบริการน้ำมัน มุ่งตรงไปที่ห้องบริการอาบน้ำสาธารณะ
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว...เวลาของงานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น
สาวิตรี ฝากเด็กหญิงอ้อยให้เพื่อนแม่บ้านดูแลช่วงหนึ่ง เธอต้องมาเช็คความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย ก่อนที่พนักงานในสำนักงานนี้จะทยอยมาลงทะเบียนเข้างาน ทุกอย่างเดินหน้าไปด้วยดี เธอจึงกลับมาที่โต๊ะอาหารที่เป็นโต๊ะรวมแม่บ้าน ระหว่างนี้เธอก็จิบเครื่องดื่มไปพลางๆ แม่บ้านทุกคนดูผ่อนคลายจากเรื่องดื่มหลายชนิด
สาวิตรีมีความสุข ถึงขั้นรินเบียร์ลงสู่แก้ว แล้วยกขึ้นจิบ เธอหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปแก้วเบียร์เย็นฉ่ำ เปิดเฟสบุ๊ก โฟสต์ สเตตัส “ มีความสุขจัง “ พร้อมแนบรูปเบียร์แก้วนั้น
มนัทมาถึงงานหลังเวลาเริ่มไปได้สักระยะ เขากะเวลาได้ดี เพราะที่นี่เริ่มมีพนักงานหลายแผนก ทะยอยเดินเข้าสู่บริเวณงาน บางแผนกคนเยอะจน จำหน้าตากันได้ไม่ครบ มันจึงเป็นโอกาสดี ที่มนัทจะทำตัวกลมกลืนกับพนักงานที่นี่ได้ แถมเขายังได้ป้ายห้อยคอแสดงตัวว่าเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยงานนี้ มันเป็นของใครไม่รู้ ที่เขาเก็บมันได้จากริมถนน แล้วใช้เวลว่างเดินตามหาชื่อบนป้าย จนมาเจอสำนักงานรัฐแห่งนี้
เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่มนัทวางไว้ ปฏิบัติการก็เริ่มขึ้น เขาตักอาหารออร์เดิร์ฟมาลิ้มรสก่อน ตามด้วยอาหารต่างชนิด ทีละอย่างสองอย่าง มนัทหยิบเครื่องดื่มไร้แอลกอฮอล์มาดื่มแก้ฝืดคอ จากการกลืนอาหารที่ปริมาณมากกว่าปรกติ มนัทเดินส่งยิ้มให้คนนั้นคนนี้ เขาพยายามเดินไปกินไปให้ได้เร็วที่สุด เพราะอีกไม่นาน ผู้คนจะเริ่มบางตา เพราะหลายคนจะเดินเข้าหาโต๊ะที่จัดไว้เป็นกลุ่มและแยกแผนก เมื่อเวลานั้นมาถึง คนจะเริ่มสังเกตเห็นเขาได้
ทว่าแผนที่มนัสวางไว้ มิอาจรอดสายตาของสาวิตรีได้ เธอสังเกตได้ถึงความผิดปรกติ ของคนคนนี้ เธอมั่นใจว่า เขาไม่ใช่คนในหน่วยงานนี้แน่นอน ทั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่ บุคลิกที่ผิดแปลกออกไป เธอเฝ้าสังเกตจนแน่ใจ จึงนำเรื่องนี้ไปกระซิบผู้อำนวยการ
ในนาทีกระซิบนั้น เรื่องราวทั้งหมดเข้าหูผู้อำนวยการ เขาจึงสั่งการบางอย่างให้ สาวิตรีจัดการ
สาวิตรีเริ่มปฏิบัติการตามแผน ไม่กี่นาที ทุกอย่างก็พร้อม
ระหว่างนั้น มนัทไม่รู้ตัวเลยว่า ภารกิจของเขาจะสิ้นสุดลงก่อนเวลาอันควร เขามัวแต่ลิ้มรสขนมหวานสามอย่าง แบบลืมตัว เมื่อความหวานรสสุดท้ายไหลลงคอ มนัทก็ถูกสาวิตรีเข้าประชิดตัว เธอออกแรงดึงแขน มนัทออกมานอกอาคาร
มนัทรู้ดีว่า สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คืออะไร แต่เขาก็อุ่นใจ ว่าคนที่ลากเขาออกมาคือผู้หญิง อย่างน้อยเขาก็ไม่โดนทำร้ายร่างกายอย่างที่เคยเจอ ตั้งแต่โดนเลิกจ้างด้วยพิษเศรษฐกิจ เขาก็โซซัดโซเซ กลับมาบ้านเกิด พยายามหางานใหม่แต่ยังไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานเลย เขาลากใจที่หม่น ท้องที่หิวผ่านช่วงเวลานั้นมาได้จนปลายปีนี้ มนัทหวังว่า ปีใหม่น่าจะมีอะไรดีๆ เข้ามา
แต่นาทีนี้เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
สาวิตรี ปล่อยมือมนัทออกเป็นอิสระ เธอยื่นถุงกับข้าวนานาชนิด พร้อมข้าวสวยถุงใหญ่ให้มนัท พร้อมกับคำว่า “สวัสดีปีใหม่ “ รอยยิ้มที่สาวิตรีส่งมา ทำให้มนัทอิ่มใจจนน้ำตารื้น มนัทยกมือไห้วสาวิตรี ก่อนหันหลังเดินออกมาเงียบๆ
ช่วงเวลาของการนับถอยหลัง ทิ้งปีเก่ารับปีใหม่ที่จะมาถึง ได้เริ่มขึ้นแล้ว....
ปีหน้าน่าจะเป็นปีที่มีความสุข มนัทบอกตัวเองในใจ 🙂
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
