อันตัวข้าพเจ้านี้ มิใช่ใครที่ไหน ข้าพเจ้าเป็นเด็กสาว แต่ก็คงมิเด็กเท่าใดนัก (๒)
ปลายฝน ต้นหนาวเดือนกันยายน ข้าพเจ้ามีอายุ 17 ปี กับอีกไม่กี่วันเพียงเท่านั้น บนเตียงพักฟื้นโถงทางเดินข้าพเจ้าพลิกไปทางขวา เหตุเพราะมิอยากให้บุรุษพยาบาล หรือญาติผู้ป่วย เห็นใบหน้าบูดเบี้ยวเปื้อนน้ำตา ที่แม้แต่ข้าพเจ้าที่เห็นมิบ่อยนัก ยังนึกขัน..
เวลาประมาณ ยี่สิบนาฬิกา สามสิบนาที ข้าพเจ้าได้มีโอกาสใช้เครื่องมือสื่อสาร จึงแจ้งข่าวกับบุคคลสำคัญ ตามลำดับ เหตุเพราะ มิสามารถปิดบังได้อีกต่อไป
“สวัสดีค่ะคุณยาย?”
“เป็นอย่างไรบ้างคะ?”
“ทำอะไรอยู่คะ?”
“ทานอะไรหรือยังคะ?”
ข้าพเจ้าถามคำถามเรียบง่าย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคำถามของข้าพเจ้า จะทำให้ท่านรู้สึกยุบยิบในอก..
เหตุเพราะข้าพเจ้า มิได้มีความกล้าพอ..
“แล้วหลานเป็นอย่างไรบ้าง...”
ข้าพเจ้าเงียบไปครู่ใหญ่ หัวใจเต็นแรงราวกับมีมือกลองฝีมือดีรัวกลองในอก
“อยู่โรงพยาบาล..วันนี้มาคลอดลูก”
ข้าพเจ้าเอ่ยตอบไปเพียงเท่านั้น..มิได้ขยายความเพิ่ม ปลายสายหัวเราะเสียดัง บอกว่าชอบมุกตลกที่ข้าพเจ้าตั้งใจเล่น หากแต่ข้าพเจ้าเอ่ยซ้ำ บทสนทนาจึงจบไปเพียงเท่านั้น ข้าพเจ้าคิดว่าคุณยายของข้าพเจ้าคงเป็นคนที่ไม่มีอารมณ์ขันเท่าใดนัก
ข้าพเจ้ามีความละอายในใจ จึงเลือกพลิกตัวมาด้านขวาอีกครั้ง
ยี่สิบเอ็ดนาฬิกา มิทราบนาทีแน่ชัด
“จะมาตอนไหนหรือ...”
ข้าพเจ้าส่งข้อความถาม และรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“มาหน่อยได้ไหม”
ข้าพเจ้าก้มกราบเขาผ่านตัวอักษร ครั้งที่หนึ่งถึงสิบ ยังมิถึงครั้งที่ สิบเอ็ดดี เครื่องมือสารสาร ที่ข้าพเจ้าถือไว้ที่มือซ้าย สั่นบาๆ
"ไม่ว่าง"
ยี่สิบสามนาฬิกา สี่สิบนาที ข้าพเจ้าพลิกตัวไปทางขวา ครั้งนี้เป็นครั้งที่ สาม ครั้งที่สี่ ครั้งที่ห้าแล้วกระมังข้าพเจ้ามิได้จำให้แน่ชัด เหตุก็เป็นเช่นที่เป็นมา ข้าพเจ้ามิอยากให้ บุรุษพยาบาล หรือ ญาติผู้ป่วย เห็นใบหน้าบูดเบี้ยวเปื้อนน้ำตา หากแต่ครั้งนี้ ข้าพเจ้าเพียงพลิกไปทางขวามิได้ผลเช่นครั้งแรก บุรุษพยาบาลคงสังเกตได้ว่าปอกหมอนของข้าพเจ้า ชุ่มไปด้วยน้ำ
ข้าพเจ้ามิได้รู้สึกอับอาย มิได้รู้สึกว่าที่โถงทางเดินนั้นญาติผู้ป่วยเตียงที่ 12 สวมเสื้อสีอะไร ข้าพเจ้าเพียงพลิกไปทางขวาทั้งวันทั้งคืน...
ข้าพเจ้านั้นแตกสลาย ณ ช่วงเวลานั้น...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
