Blockdit Logo (Mobile)
The Ghost Radio
•
20 ม.ค. 2023 เวลา 03:13 • นิยาย เรื่องสั้น
#ตายคนเดียวไม่ได้ #เรื่องสยองของทางบ้าน
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะประมาณ 10 ปีที่แล้ว ในความคิดของผม การล่าท้าผีสมัยนั้นบูมมาก มีรายการของต่างประเทศและรายการของไทยมากมายที่พาวัยรุ่นออกท่องราตรีเพื่อไปหา ‘ผี’
แก๊งผมก็ประมาณนั้น แต่เราอายุอานามไม่วัยรุ่นแล้ว เราเป็นแก๊งเพื่อนที่ทำงาน มีกันอยู่ 5 คน โจ้ แดน ต้า อิ่ม และผมชื่อ มด ครับ
•
พวกเราไม่ใช่สายลบหลู่ แต่อยากหาคำตอบว่า ผีมีจริงไหม เพราะฉะนั้นงานหลักของเราคือการตั้งกล้อง และใช้กล้องถ่ายภาพ สาดแฟรชไปทั่วบริเวณ ไม่มีหรอกกล้องจับความร้อน ไมค์โครโฟน เครื่องฟังเสียงผี หรืออุปกรณ์ราคาแพง
เราไปกันมาเยอะมาก โดยเฉพาะสถานที่ดัง ๆ แต่พอไปทีไรกลับเจอคนมหาศาลที่มาเดินทัวร์ผีเหมือนเดินสวนสนุก แถมยังมีร้านน้ำ ร้านอาหารมาตั้งชั่วคราวอีก ผีที่ไหนเขาจะโผล่มาล่ะครับ พอเห็นแบบนั้น เราก็เลยลองเปลี่ยนสถานที่ ไม่ไปแล้วที่ดัง ๆ โจ้ที่เป็นคนขับรถก็เลยพาไปสุ่มหากัน ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่ม เราขับรถมุ่งหน้าไปทางใต้ออกนอกกรุงเทพมหานคร
•
ตอนประมาณเที่ยงคืน เราเริ่มรู้สึกเหมือนขับเข้าป่า เพราะทั้งสองข้างทางมีแต่ต้นไม้สูงใหญ่ ถนนกลายเป็นทางลูกรัง ไม่มีเสาไฟ เหลือแต่ไฟจากหน้ารถ ขับต่อไปประมาณ 10 กิโลเมตร เราเจอทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรร้างแห่งหนึ่ง พวกผมอุทานออกมาตรง ๆ ว่า บ้านจัดสรรบ้าอะไรมาสร้างกลางป่าแบบนี้ มิน่าถึงได้เจ๊ง
พอพูดแบบนั้น โจ้ก็ไม่รอช้า เหยียบคันเร่งพุ่งผ่านซุ้มทางเข้าไปทันที ภายในร้างแบบประมาณได้เลยว่า ไม่มีคนอยู่มาแรมปี ในเมื่อร้างทุกบ้าน พวกผมก็สุ่มจอดรถเอา บ้านหลังที่ได้รับเลือกเป็นบ้านสองชั้น หน้าต่างแตกทุกบาน กำแพงชั้นสองฝั่งขวาเปิดกว้างจนเห็นภายใน หลังคาส่วนนั้นหล่นยุบลงมาครึ่งหนึ่ง ประตูบ้านเปิดอ้ารอเราอยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลางัด ที่สำคัญคือกำแพงด้านซ้ายของบ้านเปิดโล่งเหมือนถูกดึงออกทั้งแผ่น ผมคิดว่าตรงนั้นน่าจะเป็นบริเวณห้องนั่งเล่น เพราะมีโซฟาตั้งอยู่
แดนและต้าหยิบกล้องลงมาตั้ง คนหนึ่งอยู่นอกบ้าน คนหนึ่งอยู่ในบ้าน โจ้กับผมรับหน้าที่เดินสำรวจพร้อมกล้องวิดีโออีก 2 ตัว ส่วนอิ่มเป็นผู้หญิง รับหน้าที่เดินถ่ายภาพทั่วไป พวกเราปักหลักกันที่ห้องนั่งเล่นชั้น 1 วางอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ตรงนั้น เพราะคิดว่าเป็นที่เปิดโล่ง ตะโกนและวิ่งหนีได้ตามสะดวก
•
เราเดินขึ้น ๆ ลง ๆ บ้านกันจนถึงตี 2 เมื่อเหนื่อยก็แยกย้ายกันนั่งพัก พวกผมถือคติว่า หากเดินกันมาสักพักแล้วยังไม่มีอะไรมาทัก แสดงว่าเขาอนุญาตให้เข้ามา พอเป็นแบบนั้นก็เลยเริ่มทำตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้านกันมากขึ้น
นั่งได้แป๊บเดียว แดนที่ตั้งกล้องอยู่นอกบ้านก็พูดผ่านวอให้อิ่มหยุดเดินและนั่งพักได้แล้ว ผมกับโจ้ที่นั่งอยู่ก็เลยบอกกลับไปว่า ไม่ได้ยินเสียงเดินเลยนะ อิ่มน่าจะนั่งอยู่ แดนได้ยินแบบนั้นก็บอกว่า อิ่มกำลังเดินลงบันไดไป ตอนนี้ถึงชั้น 1 แล้ว แต่ประเด็นคือพวกผมนั่งอยู่หน้าบันไดไง มันไม่มีใครเดินลงมา
แดนยังยืนยันว่าอิ่มเดินลงมาจริง ๆ ไม่ได้โกหก พวกผมไม่เชื่อก็เลยขึ้นบันไดไปหาอิ่ม แต่ชั้นบนกลับว่างเปล่า ว่างแบบไม่มีวี่แววใครอยู่บนนั้น พวกผมเดินไปจนสุดทางซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน ภายในห้องนั้นหลังคาพังลงมา ผมคิดในใจว่า ถ้าแม่งพังลงมาทับเตียง คนนอนคงตายไปแล้ว แค่คิดเท่านั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา นั่นคือเสียงอิ่ม เออ ไอ้อิ่มเดินลงไปจริง ๆ แต่พวกผมไม่เห็น
•
ผมรีบวิ่งลงบันไดมาหาเพื่อน เธอยืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมแดน กำลังมองขึ้นไปบนชั้นสองที่ผมและโจ้เคยอยู่ ไม่สิ ทุกคนกำลังมองขึ้นไปบนชั้นสองที่ผมเคยอยู่ เพราะตอนนี้โจ้ยังไม่ลงมา เราใช้ไฟฉายแรงสูงส่องขึ้นไปบนนั้น โจ้ค่อย ๆ เดินมาใกล้บริเวณที่หลังคาพัง เรารีบตะโกนบอกเพื่อนว่า พื้นไม่แข็งแรง
จังหวะนั้นลมพัดแรงจนผิดปกติ ใบไม้สั่นไหวจนน่ากลัว เศษดินเศษฝุ่นลอยเข้าตาจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ผมเห็นฟ้าแลบอยู่ไกล ๆ ทำไมวันนี้ซวยจังวะ ฝนกำลังจะตก
แค่เพียงแวบเดียวที่ฟ้าแลบเป็นสีขาว พวกเราทุกคนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หลังโจ้ คนนั้นไม่ใช่อิ่ม เพราะอิ่มตัดผมซอยสั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นผมเป็นลอนยาว ใส่ชุดนอนเดรสสีขาวสกปรก บริเวณท้องมีรอยสีน้ำตาลแผ่เป็นวงกว้าง ไม่น่าใช่ลายชุดนอน เพราะมีไส้ไหลออกมาด้วย!
•
พวกผมตกใจ รีบตะโกนให้โจ้วิ่งออกมา แต่เพื่อนเหมือนจะไม่ได้สติ ผมวิ่งเข้าไปในบ้านทันที แต่คุณเชื่อไหม ผมวิ่งขึ้นบันไดเท่าไหร่ก็เหมือนจะไปไม่ถึงห้องนั้นสักที ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้ห่างกันมากเลย ผมสวดมนต์ขอให้พระคุ้มครอง ขอให้สิ่งไม่ดีจงออกไป ขอให้โจ้ปลอดภัย แค่ผมตั้งจิตอธิษฐาน ผมก็ขึ้นมาถึงห้องนอนนั้นได้ แต่มันสายไปแล้วครับ ผมขึ้นไปถึงก็ได้ยินเสียงดังตุ้บ ตามด้วยเสียงร้องและเสียงกรี๊ดของเพื่อนด้านล่าง
โจ้กระโดดจากชั้นสองลงไปเสียชีวิต เขาไม่ได้คอหักตาย แต่เขากระโดดลงไปเสียบกับต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่นลงมา พวกเราทุกคนหากระดานไม้มาปิดร่างของเพื่อนไว้ นั่งเฝ้าด้วยความกลัวจนฝนซา และฟ้าสว่าง โทรเรียกตำรวจและหน่วยกู้ภัยมาช่วย เพื่อนผมเสียชีวิต
•
ก่อนออกจากบ้าน กู้ภัยคนหนึ่งเรียกพวกผมไปดูอะไรบางอย่างที่ชั้นสอง มันเป็นกรอบรูป 2 กรอบวางอยู่บนพื้นห้อง มีกระถางธูปและดอกไม้ที่แห้งตาย ผมอ่านชื่อบนกรอบรูปนั้น มันเป็นชื่อผู้หญิง พร้อมวันชาตะ และวันมรณะ ซึ่งตรงกับเมื่อวาน ที่เราเข้าไปในบ้านพอดี เพียงแต่ปีพ.ศ. คือเมื่อ 5 ปีก่อน เธอในรูปลักษณะคล้ายคนที่พวกเราเห็นตอนฟ้าแลบ
ผมหยิบกรอบรูปอีกอันขึ้นมาดูอย่างเบามือ กลัวว่าตัวเองจะเผลอลบหลู่หรือเปล่า แต่ก็พบว่า รูปครอบครัวนั้นถ่ายกันประมาณ 8 คน น่าจะเป็นครอบครัวใหญ่ ผู้หญิงในรูปยืนข้างผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งหน้าตาโคตรคล้าย โจ้ เพื่อนของผม
•
หลังจากนั้นพวกเรายังคงสืบเรื่องนี้กันต่อไปด้วยความสงสัย ไม่น่าเชื่อว่าจะสืบได้จริง ๆ เมื่อ 5 ปีก่อนเกิดพายุฤดูร้อน ต้นไม้ข้างบ้านหักโค่นลงมาทับหลังคา กิ่งไม้ปักลงบนร่างของแม่ม่ายคนหนึ่งที่ถูกสามีนอกใจ เธอตายอยู่ในบ้านอย่างโดดเดี่ยว ส่วนสามีที่ไปนอนกับชู้รอดตายไปหวุดหวิด
แต่ผมก็ยังคิดจนถึงตอนนี้ว่า แค่เพื่อนผมหน้าเหมือนสามีคุณ คุณจำเป็นต้องเอาเขาถึงตายเลยหรอ? ไร้เหตุผลสุด ๆ แต่นั่นแหละครับ พวกเรายังรักและคิดถึงเพื่อนคนนี้เสมอ
ภาพ: มัท The Ghost
เรียบเรียง: ทีมงาน The Ghost Radio
ติดตามเรื่องเล่าสุดหลอนได้ในช่องทางต่อไปนี้
โฆษณา