The Writing form Hurt series - a Hole on the Door
เรื่องราวทางจิตวิทยาและความรู้สึก ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่ต้องทนทุกข์อยู่กับสิ่งที่แบกรับและปลูกฝังให้ชนะในเกมที่แพ้ตั้งแต่เริ่ม... ก่อนที่เขานั้นจะล้มลง เขาจึงได้บรรยายถึงความรู้สึกของตัวเอง ผ่านจิตสำนึก ความทรงจำ และคำพูด...
“ปัง!”
…เสียงดังกังวาลกลบกลันความเงียบงันของช่วงเวลากลางคืน
ผมจ้องมองมือตัวเองที่ทะลุประตูไม้เก่าๆภายในห้องนอนของผม
เลือดสีแดงฉาด ค่อยๆไหลออกมาตามร่องมือและผิวหนัง ตามช่วงเวลา
ก่อนจะแปดเปื้อนไปบนเศษซากของแผ่นไม้บางๆที่เคยเป็นประตูที่สมบูรณ์
ผมดึงมือออกช้าๆ… ก่อนภาพจะปรากฎออกมาเป็นรูตรงกลางที่อยู่บนประตูต่อหน้าผม
ผมไม่รู้สึกอะไรเสียด้วยซ้ำ… มีสิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือความชาที่แทรกอยู่ทั่วร่างกาย
ชาตั้งแต่หัว…
…จรดถึงเท้า
ผมนั่งลงสงบสติตัวเองข้างหน้าประตูบานนั้น ก่อนจะดึงมือตัวเองขึ้นมาจ้องมอง
ผิวหนังที่ฉีกขาด…
สีแดงที่แดงฉาด…
เนื้อเยื่อของหนังที่ถูกบาด…
…จากเศษไม้เก่าๆทิ่มแทงนับไม่ถ้วน
“มันเกิดอะไรขึ้น?”
ผมลำพึงลำพันกับตัวเอง ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยๆมืดลงไป…
…
..
.
“…มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่ต้องแบกรับความคาดหวังของคนอื่นเอาไว้”
“…มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราจะต้องพยายามทำทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว”
“…มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีค่าอะไรให้มีชีวิตต่อไป”
เสียงเบาๆ ดังก้องกังวาลอยู่ในหัวของผม ท่ามกลางความมืดมิดและหนาวเหน็บ…
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยคิดอยู่ในหัวสมองเล็กๆของผม… ถูกกรอภาพกลับเหมือนเล่นวีดีโอกลับหลัง
ปรากฎทุกๆความคิดที่ผมเคยคิดในทุกๆช่วงเวลาที่ผมเคยได้หายใจ…
…ผมถูกสั่งให้เล่นเกมให้ชนะ… ในเกมที่ผมแพ้ตั้งแต่เริ่มเล่น
…ผมถูกยัดเยียดความคิดให้ชนะ… ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรที่แฟร์ในการแข่งขัน
…ผมถูกล้างสมองให้ชนะ… ทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้ผมไปสู้เสียด้วยซ้ำ
ผมอยากเอาชนะ และมองว่าโอกาสคือเหยื่อของตนด้วยความทะเยอทะยาน
โดยไม่รู้เลยแม้แต่นิดว่า…
ตัวผมเองนั่นแหละ คือเหยื่ออันแสนโอชะโอกาสของตัวผมเองอย่างแท้จริง
ความคิดและสติของผมถูกพังทลายไปหมดสิ้น เมื่อได้ตระหนักได้แล้วว่า…
…ผมไม่มีทางไปถึงเส้นชัยที่หลายคนวางไว้ได้
ความคิดและสติของผมถูกพังทลายไปหมดสิ้น เมื่อได้ตระหนักได้แล้วว่า…
…มันไม่มีความแฟร์อะไรในสนามของการแข่งขัน
ความคิดและสติของผมถูกพังทลายไปหมดสิ้น เมื่อได้ตระหนักได้แล้วว่า…
…ตัวผมเองนั้นด้อยค่าแค่ไหน ถ้าเปรียบเทียบกับผู้แข่งขันคนอื่นในสนาม
เหยื่อของความทะเยอทะยานของผม กลับกลายเป็นตัวของผมเองที่ถูกโปรแกรมเอาไว้ว่าต้องชนะ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม…
ความเจ็บปวดนี้มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ?
อาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มมีชีวิตเลยก็ได้
หรืออาจจะเป็นช่วงเวลาที่ผมเรียนประถม มัธยม หรือมหาลัย
หรืออาจจะเป็นช่วงเวลาที่ผมออกหางานทำ
ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…
มีอยู่หลากหลายครั้งนับไม่ถ้วน ที่ผมแพ้ ตั้งแต่ตัวเองยังไม่ได้เริ่มแข่งขัน
เพราะกรรมการตั้งกฎกติกาของการแข่งขันให้มีแต่กฎที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้เปรียบจนแทบไม่ต้องทำอะไร
มันเป็นเพราะอะไรล่ะ ?
ฝ่ายตรงข้ามของผมซื้อตัวกรรมการงั้นหรอ
หรือกรรมการต่างหากที่เกลียดผมจนเข้าไส้จนทำให้ผมไม่มีโอกาสชนะขนาดนี้
น่าตลกที่คำว่า “การแข่งขันที่แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม” มันดันมีอยู่ในชีวิตจริง
และมีอยู่ในทุกๆการแข่งขัน
พยายามแทบตาย… มันก็ไม่เคยมีค่าอะไร
มันจึงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองห่วยแตก สิ้นหวัง และไร้จุดหมาย…
มีอยู่หลากหลายครั้งที่ผมยืนอยู่ริมระเบียง… แล้วคิดเดินลงไป
เพื่อให้ชีวิตที่แสนบัดซบและไร้ค่าเช่นนี้… จบลงไปได้เสียที
แต่ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมก็ยังมีอยู่หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมยังอยากทำอยู่
และเป็นสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ
มันจึงเป็นสิ่งเดียวที่ฉุดรั้งไม่ให้ผมก้าวขาลงไป ณ ตอนนั้น
ผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่า…
“แล้วผมจะทำอย่างไร?”
ในเมื่อมันไม่มีโอกาส แม้แต่จะสู้มันด้วยซ้ำ
…
ผมแค่เพียงอยากได้รับโอกาส…
…
สิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้ ไม่มีแม้สิ่งใด…
มันมีเพียงความเจ็บปวดภายในใจ… ที่ปรากฎขึ้นอยู่ตอนนี้… ณ ตรงนี้…
…
…มันคงเหมือนรูที่ปรากฎอยู่บนประตู…
…ที่ผมต้องกระเสือกกระสนตัวเองพยายามที่จะเปิด แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่มองเข้าไป…
…แต่ในทางกลับกัน กับคนอื่น เขาสามารถเปิดประตูบานนั้น…
…เพื่อเข้าไปสัมผัสสิ่งที่อยู่ในนั้นได้อย่างง่ายดาย…
…
…เพียงแค่บิดข้อมือ…
…
ไม่มีการแข่งขันไหนที่มันแฟร์ ตราบใดที่คุณยังมีชีวิตอยู่
SONTHAYA
สวัสดีครับ ผม SONTHAYA - วิศวกรเรื่องเล่า
วันนี้ผมกลับมากับซีรี่ย์ที่พูดถึงเกี่ยวกับความเจ็บปวดที่คนหลายๆคนต้องเจอครับ
หลากหลายท่านอาจจะต้องเจอกับการแข่งขันที่มันไม่มีความแฟร์ในชีวิตเลยแม้แต่น้อย เมื่อคุณได้อยู่ในสังคม ที่มีค่านิยมที่แสนห่วยบรมเช่นนี้ ผมเองก็มีโอกาสได้เจอเหมือนกัน กับการแข่งขันประเภทนี้ (ขำ)
แต่ก็นะ ชีวิตมันไม่แฟร์อยู่แล้ว
สิ่งที่เราต้องทำคือการพัฒนาตัวเองอยู่ทุกวัน เพื่อให้ตัวเองพร้อมกับการแข่งขันที่เราได้เปรียบในวันข้างหน้า
เพื่อให้เราไม่เสียใจว่าเราทำไม่ดีพอหรือไม่พร้อม เมื่อโอกาสนั้นมาถึง
โอกาสที่เราได้เจอกับการแข่งขันที่เราได้เปรียบ
และชนะมัน ในซักวัน...
อวยพรให้ทุกท่านโชคดีครับ
สำหรับวันนี้ ขอลาไปก่อน
"ขอให้ทุกวัน เป็นวันของท่านครับ :)"
SONTHAYA - วิศวกรเรื่องเล่า
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
