เมื่อรู้สึกตัวว่าคิดมาก ก็ฝึกปฏิเสธความคิดไปบ้าง คิดเรื่องนั่นเรื่องนี้ไม่หยุดไม่หย่อน เรื่องคนนั้นคนนี้ไม่ดี คนนั่นว่า คนนี้ทำอย่างนั้นไม่ดี นั่นก็ความคิดของเราอารมณ์ที่เกิดที่เรา ..ทิฐิไม่ยอม…ที่เรายึดถือในตัวตนของเรา อารมณ์ความคิดของเรานั่นแหละ มันไปสาวเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน .ไม่ได้สาวไปทำอะไร..ให้ดีขึ้น ..เหมือนเราไปสาวด้ายสาวเชือกสกปรกเข้ามากองๆ ทับถมภายในจิตในใจของตัวเอง
.แล้วจิตของเรามันจิตดวงน้อยๆ ไปสาวเชือเข้ามากองมารัดจิตรัดกายของตัวเราเอง มันก็ทุกจ์ทรมาน กับสิ่งที่เราหลงไปคิดเอง ..ใครจะเป็นอย่างไรพูดอย่างไร นั่นมันอารมณ์นึกคิดเกิดที่เค้า ดีไม่ดี..ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่กายเค้า ..เราทำใจเฉย ..ไม่ยึดถือ .ควบคุมกายวาจาใจของเราให้ปกติ ไม่เอาชื่อเค้ากิริยาของเค้า เสียงของเค้า มาเอ่ยถึงภายในจิตในใจของเรา ให้มีอารมณ์ทับถมใจให้มันหนัก
มันเหมือนน้ำวน ที่มีสิ่งสกปรก ลอยหมุนสู่กระแสน้ำวน จิตของเราก็ตามกระน้ำวนนึกคิด ยึดเอาสิ่งสกปรกที่ลอยน้ำมา หยิบเอาใส่กายใจจิต .แล้วใครเล่าที่ทุกข์ ..เราต้องช่วยตัวเราเอง ตั้งสติปฏิเสธอารมณ์นึกคิดที่ไม่หยุดหย่อน พักกายพักจิต ..นำกายมาอยู่นิ่งๆ จิตๆนิ่งๆ จิตจะได้พัก..จากอารมณ์นึกคิด ..จิตจะได้มีกำลัง สติก็มีกำลังขึ้น
แล้ววิธี ที่จะช่วยเหลือจิตของตัวเอง ให้มีกำลังขึ้น ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่า การนำกาย นำจิต มาสร้างให้เกิดเป็นบุญกุศล หล่อเลี้ยงกายหล่อเลี้ยงจิต ทำบุญใส่บาตร อุทิศส่วนกุศลออก จิตจะได้เบาบาง จากอารมณ์กรรมของตัวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
