วัย 28 ปีที่เริ่มโดดเดี่ยว
เข้าวัย 28 ปี
ประสบการณ์ที่ทำให้มีมุมมองมาถึงทุกวันนี้
ppe
อยู่ๆ ก็วางทุกสิ่งทุกอย่างลง และนั่งคิดกับตัวเองว่า ”จุดเปลี่ยน”ของชีวิตคือตรงไหน ตอนนั้นเลือกเดินทางเรียนสายที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุด และมั่นใจในตัวเองที่สุด จนมาวันนึง ที่ได้รับรู้ว่า “Connection” จะสามารถทำให้เราไปต่อยอดได้กับทักษะที่เรามี แต่ตอนนั้นเราไม่เคยรู้ และไม่เคยคิดจะเริ่มต้นทำความรู้จักใครๆ เลย เพราะเคยเป็นคนที่แคร์คนรอบข้าง เมื่อไหร่ที่เราให้มิตรภาพกับใครไป เราจะถนอมและใส่ใจไปสะทุกเรื่อง โดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เอาเถอะ เราก็พึ่งมาตกตะกอนเมื่อไม่กี่ปีมานี้ว่า…
ในมุมมองของเรา (ย้ำนะมุมของเรา) การที่ไม่ว่าเราจะรู้จักกับใครหรือใครรู้จักเรา เกือบทุกความสัมพันธ์ มิตรภาพ เรามีผลประโยชน์ร่วมกัน มากหรือน้อย เล็กหรือใหญ่ แล้วแต่เราพูดคุย และตกลงกัน ในมุมความรัก การที่เรารักใครสักคน บางครั้งเราบอกตัวเองเสมอว่าเราไม่ได้ต้องการอะไรกลับมา แต่ความจริง ยังไงเราก็ต้องการให้อีกฝ่ายรักเราด้วยสิ ถึงจะแฟร์ๆ ทุกคนมีความคาดหวังกับคนอื่นเสมอ จริงๆ จนเราทุกข์ และเจ็บปวดจากการผิดหวัง….
ดังนั้น เราจึงเริ่มต้นหันกลับมาใส่ใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้น และฝึกบอกตัวเองว่า คนอื่นเราไม่สามารถไปบังคับหรือทำให้เขาเปลี่ยนอะไรก็ตาม หากคนๆ นั้นมีพื้นฐานนิสัยแบบนั้นมาเป็นเวลากว่าครึ่งชีวิตของเขา สิ่งที่เราคอนโทรลมันได้คือ ความคิดเราเอง ความรู้สึกของเราเอง การกระทำ และคำพูดของเราเอง ทุกอย่างที่ล้วนมาจากตัวเอง เมื่อไหร่ที่เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น เราจะมีความสุขโดยที่ไม่เกิดความคาดหวังกับคนอื่น และเมื่อไหร่ที่มีคนมาทำให้เราเอง นั่นถือว่าเป็นโบนัสของเรา.
สิ่งที่เขียนออกมานี้ เราแค่กำลังฝึกอธิบายมุมมองของตัวเอง และแชร์มุมมองของเรา ทุกสิ่งที่เราพิมพ์ไม่ได้หมายความว่าถูก หรือ ผิด มันขึ้นอยู่กับมุมมอง และสิ่งแวดล้อมของแต่ละคนที่ผ่านประสบการณ์กันมา ใครมีแนวคิดที่แตกต่างจากเรา มาแชร์กันได้นะ เราพร้อมเรียนรู้และเปิดใจกับมุมมองของทุกคน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
