สิ่งที่ได้จากการอ่านหนังสือ “Leadership leader-shit: ผู้นำคนนั้นสอนให้รู้ว่า…”
“พูด” ได้แต่อย่า “พล่าม” เพราะ “การพล่าม” คือ การพรั่งพรูสิ่งที่หาสาระไม่ได้ออกมาเป็นคำพูด จนคนฟังอาจฉุกถามขึ้นมาในใจว่า “จะพูดเพื่อ?”
เพื่อเป็นการ recheck ตัวเองว่าตนกำลังจะพูด (หรือเกือบกำลังจะพล่าม) อะไรออกไป คำถามที่ดีที่สุดที่พึงถามตัวเองก่อนเลยก็คือ “พูดเพื่อ?”
หากไตร่ตรองดีแล้วว่าการพูดของเรานั้นมันมีจุดประสงค์อันควรค่าแก่การพูด เมื่อนั้นหากจะพูดสิ่งที่คิดมาดีแล้วออกไปก็นับว่าคงจะยังไม่สาย
“การพูด” เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า ตัวคนพูดนั้นเข้าใจในสิ่งที่ตนพูดมากน้อยเพียงใด การพูดจึงไม่ใช่เป็นเพียงแค่การจำอะไรมาบอกกล่าวเล่ากัน แต่สิ่งที่เราพูดควรจะเกิดขึ้นจากความเข้าใจตามแบบฉบับของเราเอง โดยที่ยังคงไว้ซึ่งแก่นของต้นฉบับของเรื่องราวนั้นๆ ไว้ได้
ต่อให้มีไอเดียอะไรดีๆ หากพูดถ่ายทอดออกมาไม่ได้ก็ถือว่าเป็นอันจบ…
ส่วน “การพล่าม” ก็เป็นสิ่งที่บ่งบอกหรือเป็นตัวชี้วัดได้เช่นกันว่าคนที่กำลังพูดอาจไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ตนกำลังพูดอยู่อย่างถ่องแท้ ซึ่งคนที่พล่ามมักจะแคร์แต่สิ่งที่กำลังพรั่งพรูออกมาจากปากโดยที่มิได้ใส่ใจคนฟังแต่อย่างใด
ดังนั้นก่อนที่จะเป็น “ผู้พูดที่ดี” ได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้องเป็น “ผู้ฟังที่ดี” ก่อน เพราะนั่นจะทำให้เราได้ตระหนักถึง “ความรู้สึกของผู้ฟัง” ก่อนที่เรากำลังจะนำเสนอข้อมูลหรือพูดอะไรออกไป
เพราะบางครั้งสิ่งที่เราเห็นว่าจำเป็นต้องพูด แต่อาจจะด้วยเพราะความรู้สึกที่ทำให้เราไม่พร้อมที่จะพูด และ/หรือ ผู้ฟังที่อาจจะไม่อยู่ใน mood ที่พร้อมจะรับฟัง เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเราก็ควรที่จะเลื่อนการพูดคุยหรือแจ้งกล่าวออกไปก่อน
สรุป ผู้นำที่ดีควรตระหนักถึงสาม “ความจำเป็น” ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป
(1.) จำเป็นไหมที่จะต้องพูดสิ่งๆนี้ออกไป? (เราได้อะไรจากการพูดนี้?)
(2.) จำเป็นต้องเป็นเราไหมที่จะต้องเป็นคนพูดเรื่องนี้? (ตัวเรานั้นมีความน่าเชื่อถือหรือมีความสำคัญพอที่จะเป็นผู้แจ้งกล่าวเรื่องนี้หรือไม่?)
(3.) จำเป็นเลยไหมที่จะพูดเลยใน ณ ขณะนี้? (มันใช่เวลาหรือถูกกาลเทศะที่จะพูดไหม?)
นี่ก็พอที่จะชี้ให้เราเห็นได้แล้วว่า “การพูดที่ดี” ก็สามารถรังสรรค์ให้เกิดสังคมที่น่าอยู่ขึ้นได้
จากหนังสือ “Leadership leader-shit: ผู้นำคนนั้นสอนให้รู้ว่า…”
ผู้เขียน: ท้อฟฟี่ แบรดชอว์
สำนักพิมพ์: มติชน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
