คนเราจะบิดเบี้ยวได้ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าครอบครัวก็มีส่วน แต่ก็อาจจะไม่ใช่ทั้งหมด
เพิ่งเคยทำงานกับเด็กเล็ก ๆ แต่ก่อนคิดมาเสมอว่า "เด็กคือผ้าขาวบริสุทธิ์ " แต่พอได้สัมผัสจริง ๆ มันไม่ใช่เลย
ส่วนตัวคิดว่า " เด็กคือมนุษย์ มนุษย์ที่เป็นมนุษย์จริง ๆ มีสัญชาติการเอาตัวรอดตามปกติของสิ่งมีชีวิตทุกอย่างบนโลกเลยค่ะ " แต่การที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นในสังคมจึงต้องได้รับการขัดเกลา ให้รู้ถูกผิด รู้อะไรควรอะไรไม่ควร รู้จักการเคารพกฏกติกาพื้นฐานของการอยู่ร่วมกัน
เด็กบางคนที่ครอบครัวอบรมมาดีจะเห็นได้ชัดเลยค่ะ ว่าเค้าเข้าใจการอยู่ร่วมกันได้ง่ายมาก เช่น รู้จักรอ รับฟังเหตุผล ใจเย็นได้(แต่อาจจะงอแงตามประสา) ขอโทษได้ง่าย ๆ เมื่อผิด ไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง สามารถเป็นผู้แพ้ได้ อารมณ์ดี
ส่วนเด็กอีกแบบ(อันนี้จากการสังเกตเองนะคะ) คือเติบโตมาโดยเฉพาะน้อง ๆ ที่อยู่กับคุณตาคุณยายหรือน้องเป็นคนเล็กของบ้านหรือเด็กที่หน้าเอ็นดู หรือลูกสาวลูกชายคนเล็ก(บางส่วนไม่ใช่ทั้งหมด ย้ำ!) *หรือพ่อแม่ไม่มีเวลาดูแล ก็อาจจะขาดความเข้าใจกับเรื่องพื้นฐาน เช่น อยากได้อะไรต้องได้ รอไม่เป็น เมื่อต้องกล่าวคำว่าขอโทษจะพูดออกมายากมาก ๆ เพราะทำอะไรก็ถูกมาตลอด และความคิดฉันต้องถูกที่สุด (เคยเจอถึงพูดได้) อารมณ์เสียบ่อย ๆ หรือร้องไห้เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
ถ้าจะถามว่าเค้าสามารถเปลี่ยนไปได้ไหม
แล้วจะเรียนรู้เปลี่ยนความคิดได้ด้วยตนเองหรือเปล่าส่วนตัวคิดว่า " ถ้าตัวเองได้มีลูกก็จะสอนให้รู้ถูกรู้ผิดขั้นพื้นฐานไว้ก่อนค่ะ มีลูกน่ารักเราก็จะกระชุ่มกระชวยหัวใจนะคะ "
เคยจำได้อยู่นะคะตอนเรียน ในหนังสือเล่มนึงเคยมีเขียนว่า "มนุษย์ทุกคนสามารถเรียนรู้และพัฒนาได้ " ประมาณนี้ แต่สำหรับบางคนแค่คำสอนก็อาจจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ต้องมีจุดพีค ๆ เพื่อให้เข็ดหลาบค่ะ เช่น เจ็บตัว อุบัติเหตุ ตกเป็นจำเลยสังคม เป็นคดีความ หรือคนรอบข้างค่อย ๆ หายไปจนแทบไม่เหลือใครงี้
สุดท้ายนี้ถ้าตอบแบบเพื่อนมนุษย์คนนึง เรายังเชื่อเสมอค่ะว่า คนเราเรียนรู้ พัฒนาและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้จริง ๆ แต่ใช้เวลาไม่เท่ากันค่ะ อาจจะ 18 20 30 60 มันเป็นไปได้หมด แต่ถ้าคิดได้ไว ๆ ปลงได้ไว ๆ ชีวิตที่เหลือคงมีความสุขมาก ๆ เลยนะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
