เมื่อเราโตขึ้น เราจะแคร์คนอื่นน้อยลง รักตัวเองมากขึ้น
ความอยากมีอยากได้ลดลง เสื้อผ้าที่เคยมีเต็มตู้ก็เหลือที่ใช้จริงไม่กี่ตัว
ผู้คนรอบกายก็เช่นกัน จากที่เคยรายล้อมด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
วันเวลาจะคัดกรองเหลือเพียงไม่กี่คน เราเพียงต้องการแค่ไม่กี่คนที่รักเรา
บ้านที่เคยอยากมีหลังใหญ่ มีห้องนอนใหญ่ มีห้องเก็บเสื้อผ้า เก็บรองเท้า ห้องออกกำลังกาย ห้องดูทีวี ระเบียงติดสวนไว้จิบกาแฟยามเช้า ตอนนี้เหรอ ขอห้องเล็กๆ ไม่มีทีวี มีเตียง โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้าเล็กๆ ก็เพียงพอแล้ว
ต่อไปจะไม่สร้างทรัพย์สินเพิ่มแล้ว เวลานี้รู้สึกว่าทรัพย์สินที่มีคือภาระ
หลายคนอาจไม่เห็นด้วย แต่นี่คือความคิดของตัวเราที่มีทรัพย์เพียงพอต่อการดำรงชีวิต แต่ก็ยังคงทำงานประจำ ให้วันเวลามันผ่านไป นับไปทีละวัน เพราะเราก็เป็นเพียงส่วนเล็กๆในระบบนิเวศน์ เป็นทรายเม็ดเล็กๆในมหาสมุทร คนเรา เกิดมา มีอยู่ แล้วก็ต้องดับไป ชีวิตมันก็มีแค่นั้นจริง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
