" ผมลืมพ่อตัวเองไปแล้วจริงๆ "
บ้านผมเป็นบ้านไม้ยกสูงหนีน้ำตามนิยมของคนสมัย เมื่อ 60 ปีก่อน พอความเจริญเข้ามาก็ก่ออิฐเทปูนใต้ถุนให้ได้มีที่เล่นที่นอนในยามกลางวัน
จนตอนนี้ใต้ก็กลายเป็นที่เก็บไปแล้ว
ตามฝาผนังบ้านก็ตอกตะปูแขวนรูปพระ , รูปญาติคนสำคัญต่างๆ ซึ่งก็มี ยาย , ตา ,น้า และ พ่อ
วันหนึ่งหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ ผมมองไปที่รูปเหล่านั้น ซึ่งก็แขวนอยู่ตรงนั้นมานาน บางคนจากไปตั้งแต่แม่ผมยังเล็กๆ บ้างคนก็พึ่งจากไปเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆรูปของยาย ผมก็คุ้นเคยหน้าตาของแกเป็นอย่างดี หน้าที่เหมือนกับที่ผมนึกไว้
ติดกันก็รูปของน้าสาว ผมก็คุ้นเคย และจำหน้าได้ชัดเจนในสมองของผม
ก่อนที่สายตาผมจะไปมองที่รูปสุดท้ายที่แขวนอยู่บนผนัง ผมก็นึกหน้าพ่อขึ้นมาคราวๆว่า หน้าเขาที่ผมจำได้ประมาณนี้นะ
แบะผมก็ตกใจที่หน้าพ่อที่ผมนึกกับในรูปมันต่างกันมากพอจนผมคิดขึ้นมาในใจว่า
' จำหน้าพ่อตัวเองไม่ได้หรอเนี่ย '
หากผมเดินผ่านคนในรูปที่ตลาด ผมคงจะเดินสวนกันไปโดยไม่สนใจด้วยซ้ำ เพราะหน้าจำได้มันไม่ใส่หน้าพ่อเลย
ผมคิดต่อไปว่า
"เสียงเขาเป็นยังไงนะ ?"
"กลิ่นเขาเป็นยังไง ?"
และผมก็รู้ว่า "ผมลืมพ่อตัวเองไปแล้วจริงๆ"
ผมจำคำพูดที่เขาสอนผมได้ แต่ผมจำเสียงเขาไม่ได้ ผมจำเสื้อผ้าที่เขาชอบใส่ได้แต่ผมจำกลิ่นเขาไม่ได้
อัตลักษณ์ต่างๆที่เป็นรูปร่าง ผมลืมมันไปหมดแล้ว
ที่เหลืออยู่คงแค่ความสัมพันธ์ที่ฝังอยู่ในสมองของผม
ผมจำสิ่งที่เขาสอนได้ แต่ผมจำสิ่งๆที่เป็นตัวเขาไม่ได้
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
greasy cafe
ความทรงจำนั้นทรงคุณค่า
แต่ไม่อาจจะคงอยู่ตลอดไป
จากเรื่องนี้ผมคิดได้ว่า
" ผมไม่ได้ลืมว่าพ่อผมคือใคร
แต่ผมลืมว่าเขาเคยเป็นอย่างไรก็เท่านั้นเอง "
ขอบคุณสำหรับเวลา ❤️❤️
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
