ถ้าถามเรา (GenX) เราเรียนชั้นประถม และมัธยมตจว. ก็เเรียนตามหลักสูตรกระทรวงฯในยุคนั้น ที่เน้นไวยากรณ์ เราแม่นไวยากรณ์ เพราะห้องนอนเรามีแต่ไวยากรณ์แปะเต็มข้างฝา และครูที่สอนก็ดุ (อิ๋บอ๋าย) พอมาถึงมัธยมมีหนังสือนอกเวลา เราก็พัฒนาการอ่าน และครูก็ดุ (อิ๋บอ๋าย) ทำให้เราอ่านทั้งวันทั้งคืน เพราะเวลาถึงชม.ภาษาอังกฤษ เราและเพื่อนจะพยายามอย่างยิ่งไม่ให้ครูโมโห มันกดดันค่ะ
ความโชคดีของเด็กตจว.อย่างเราคือ พอขึ้นม.ปลาย มีโครงการรับต่างชาติมาสอนภาษาอังกฤษ และแล้วเราก็ได้รู้จัก Mr Will C.Cain ชาวแคนาดา เราจำชื่อแม่นยำ เพราะเป็นคนที่ทำให้เราช่างจ้อภาษาอังกฤษ เพราะในชม.ครูจะห้ามใช้ภาษาไทย
จุดเริ่มต้นแรงบันดาลใจ มาจากขนมจากแคนาดา ที่เด็กตจว.คนหนึ่งตื่นเต้นมาก ครูให้เราออกเสียงอ่านคำว่า light และ right ให้เพื่อนฟังซ้ำไปซ้ำมา เราดัดจริตสำเนียงห่อลิ้นขั้นสุด จนครูต้องควักขนมถุงใหญ่และพวงกุญแจจากแคนาดาให้เราเป็นรางวัล ครูท่านนี้สอนเราอยู่ 2 ปี ครูต้องกลับแคนาดา เขาให้ที่อยู่เราไว้และบอกว่า อยากให้เราไปเรียนที่แคนาดา พอเปลี่ยนมาเป็นครูไทย ยุคนั้นคือการแข่งเปิดดิกชันนารี่ และต้องแข่งกันบอกความหมายของศัพท์คำหนึ่งๆ ให้ได้มากที่สุด
นับแต่นั้น เราก็รักภาษาอังกฤษ ดัดจริตออกเสียง และดัดจริตฟังแต่เพลงภาษาอังกฤษ ดัดจริตดูหนังอังกฤษ ดัดจริตอ่านหนังสืออังกฤษ ดัดจริตใฝ่ฝันจะมีแฟนต่างชาติ ทุกอย่างอยู่ในจิตใต้สำนึกล้วนๆ ทุกวันนี้ไม่ชอบคุยหนุ่มไทย ชอบคุยแต่กับหนุ่มอังกฤษค่ะ
ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
ล้วนๆเลยค่ะ
Chen Eing
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
