ลิขิตหรักหวนคืน "ข้าไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้า" เสียงทั้งเล็กทั้งแหลมคล้ายถูกคนบีบคอ
"ข้าไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้า" เสียงทั้งเล็กทั้งแหลมคล้ายถูกคน
บีบคอของสตรีท่าทางเงอะงะดังเค้นออกมา เสียงอันแหลมสูง
พาให้ผู้คนใบหูสั่นจนเกิดเสียงวิ้งๆ
"คนข้างหลังเบียดมาข้างหน้าทำให้สนมจ้าวตกลงไป
ชัด ๆ.....สนมลู่ ท่าน..ท่าน...ท่านอย่าได้พูดเหลวไหลตามใจชอบ
ทุกคนล้วนฟังอยู่"
กล่าวจบเพียงครู่ เสียงร้องโหยหวนอันน่าเวทนานั้นพลัน
แปรเปลี่ยนเป็นเสียงบ่นพึมพำ แต่คนทั้งในและนอกเก๋งจีนล้วน
ได้ยินกันทั้งสิ้น
"เมื่อครู่ข้าไม่ทันระวังเผลอไปชนเจ้าเข้า หากไม่ใช่เจ้า
ผลักข้า ข้าคงไม่ถอยไปชนผู้ใดเข้าก็มิอาจทราบ" แล้วกล่าว
เสริมต่อว่า "สนมจ้าวอยู่ไกลจากข้ามาก ที่ข้าชนมิใช่นางแน่
"ตอนมิเกิดเรื่องก็เรียกพี่สาวน้องสาวเสียสนิทปาก ยังมิ
ทันไร..เจ้านี่หักหลังคนได้ไวปานพลิกฝ่ามือ ข้าดูถูกเจ้าจริง ๆ"
สนมลู่ผู้ถูกเอ่ยนามยิ้มเย็น "สนมหนิวฝีมือฉกาจ เจ้า
ผลักหรือไม่ เหล่าสนม นางกำนัล ขันที ที่อยู่ที่นี่ล้วนมิได้ตา
บอด แม้อยู่ต่อหน้ากุ้ยเฟย* หรือองค์จักรพรรดิ ข้าก็ไม่มีอันใด
ให้ละอายแก่ใจ"
"เจ้า...ใส่ร้ายข้า" สนมหนิวแผดเสียงตะโกนก้องโดยมิ
สนใจบรรดาศักดิ์แห่งตนอีกแล้ว
งานเลี้ยงสุขสันต์ในอุทยานหลวงครั้งนี้ เป็นความคิด
ของสนมลู่ แขกที่มาล้วนมีไมตรีที่ดีต่อนางทั้งสิ้น นางกำนัล
ขันทีที่อยู่โดยรอบ ล้วนเป็นคนของสนมสู่ สนมคนอื่น ๆ ก็นำ
นางกำนัลติดตามมาเพียงเล็กน้อย อีกทั้งนางสนมเหล่านี้ล้วน
เคารพเชื่อฟังนาง นางพูดออกมาเช่นนี้ แปดถึงเก้าส่วนคือแจ้ง
ให้ทุกคนทราบว่า ให้ผลักความรับผิดชอบทั้งหมดมาที่ตัวนาง
สนมหนิวชอบประจบประแจงนั้นไม่เท็จ แต่นางเป็นที่
โปรดปรานของจักรพรรดิจางเหอ หากเป็นสนมธรรมดาทำให้
คนตายโดยไม่ทราบสาเหตุเช่นนี้ แม้เป็นเพียงผู้เกี่ยวข้องก็มิ
อาจมี จุดจบที่ดีได้
โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่ผู้คนจอแจ สนมสู่โยนความ
ผิดสาดอุจาระถังใหญ่ราดรดบนศีรษะของนางไม่เหลือแม้สัก
หยด ต่อให้ศีรษะนางใหญ่เท่าฟักทองก็ไม่อาจทนได้ ถูกคนแว้ง
กัดเช่นนี้ หวังตายทั้งที่ศพครบถ้วนล้วนเป็นเพียงฝัน
สนมหนิวแม้ขี้ขลาดตาขาว แต่รู้ว่าสิ่งใดอาจนำภัยถึง
ชีวิต นางสู้มิยอมถอย นางตะโกนก้อง จ้องมองทุกคนแล้ว
ตะโกนเรียกชื่อผู้ที่ผลักอยู่ข้างหลังนางออกมาที่ละคนที่ละคน
ผู้ที่ถูกเอ่ยนามล้วนมีอาการคล้ายไก่ถูกฝังเข็ม ทะเลาะ
กับสนมหนิวอย่างสุดกำลัง
ทั้งหมดล้วนมาจากตระกูลผู้ดี หลายคนเป็น
ตระกูลบัณฑิตที่ได้รับการโปรดปราน แต่ยามวิวาท คำผรุสวาท
ผุดพ่นออกมาไม่ขาดสาย หลากหลายสำเนียงสาดใส่กันไปมา
จน หมอหลวงที่ยืนอยู่นอกเก๋งจีนตกตะลึงตาค้างพูดอะไร
ไม่ออก ดวงตาที่หย่อนยานเป็นรูปสามเหลี่ยมมาหลายสิบปี
เปลี่ยนเป็นกลมดิกภายในพริบตา สองตาหมุนคว้างนัยน์ตา
หมุนเคว้งรู้สึกมองไม่ทัน
เหล่าสนมหรี่ตาจ้องกันพลางถกชายแขนเสื้อขึ้น ตะลุม
บอนกันยกใหญ่ นางกำนัล ขันที ล้วนเงียบเป็นเป้าสาก มิกล้า
เข้าห้าม
ไม่มีผู้ใดสนใจคิ้วงามดังกิ่งหลิวที่ขมวดขึ้น ใบหน้าที่โดน
ลมพัดจนแห้งของสนมจ้าวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ผู้อื่นหน้าแดงก่ำ
คอผึ่งขยายคล้ายไก่ชน แต่นางกลับกอดอาภรณ์เปียกชื้นอยู่
บนพื้นอย่ำงเงียบๆ ดูโศกเศร้ำ แม้นผ้ใู ดพบเห็นอำจเข้ำใจว่ำ
นำงอยำกจะตำยอีกครั้งเสียให้ได้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
