เหตุการณ์ยังคงปกติดีอยู่ บทที่2
10:15น....
"ท่านคะ อีก15นาทีค่ะ"
"ขอบใจจ๊ะ"
จูนมองออกไปรอบๆ ชาวเมืองมากมายกำลังเฝ้ารอฟังสุนทรพจน์ของเธออยู่
แม้จะผ่านการพูดในที่สาธารณะมานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม แต่การกล่าวสุนทรพจน์ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในฐานะนายกเทศมนตรีของเมโทรซิตีที่1
ตำแหน่งสูงสุดของเมืองนี้
นายกเทศมนตรีหญิง...
จูนสูดลมหายใจเข้าปอด รวบรวมสมาธิ
10:30น.
นายกเทศมนตรีคนใหม่โบกมือเดินออกมาทักทายชาวเมืองที่กำลังยืนรอฟังสุนทรพจน์อยู่อย่างคับคั่ง
เสียงปรบมือเกรียวกราวดังกึกก้องไปทั่ว
21:17น.
เดวิดตั้งระบบให้ยานขับเคลื่อนไปแบบอัตโนมัติ ปรับที่นั่งเอนลงแล้วอ่านสุนทรพจน์ที่จูนต้องใช้ในวันพรุ่งนี้ แก้ไขคำและสำนวนอยู่พักหนึ่งแล้วส่งกลับไปให้ทีมที่ปรึกษา สุนทรพจน์ฉบับตรวจแก้ไขล่าสุดถูกส่งกลับมาในเวลาไม่นานนัก เดวิดอ่านตรวจทานอีกรอบก่อนที่จะส่งให้จูนอ่านอีกครั้ง
จูนยิ้มน้อยๆให้กับเดวิดที่ตอนนี้นอนพักอยู่ข้างๆ
สุนทรพจน์ที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้เรียบร้อยดี
ขอบคุณค่ะ เดวิด
จูนนั่งอ่านสุนทรพจน์อีกรอบส่งท้ายก่อนจะปิดเครื่องแล้วทอดสายตามองออกไปนอกยาน
ทิวทัศน์ภายนอกยานที่มองเห็นนั้นงดงาม สงบเงียบในยามค่ำคืน หอคอยประจำเมืองยังคงดูโดดเด่นเป็นสง่าสมกับที่เป็นสัญลักษณ์และศูนย์กลางของเมโทรซิตีที่1นี้ ทุกอย่างที่ประกอบกันเป็นเมืองนี้บ่งชัดถึงความหวัง ความก้าวหน้าและการเดินหน้าสู่อนาคตที่ดีกว่า
เดวิดมักจะพูดเสมอว่า มันนานแค่ไหน ต้องอดทนขนาดไหน กว่าที่ลูกคนงานระดับกลางค่อนไปทางล่างอย่างเธอและเขาจะเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้ แรงกายแรงใจมหาศาลที่ทุ่มเทลงไปกับหน้าที่การงานอย่างไม่ย่อท้อจนประสบความสำเร็จในเมโทรซิตีที่1
ใช่
เมโทรซิตีที่1 เมืองแห่งความหวังและโอกาสที่เป็นของทุกคน
และในตอนนี้ทุกสิ่งก็เป็นอย่างที่เราทั้งคู่ต้องการแล้ว
ความหวัง โอกาส ความสำเร็จ
เดวิดเดินมาถึง จูนก็วางสายพอดีแล้วหันมาทางเดวิดที่ลงนั่งอยู่ข้างๆ
"เจฟว่าไงมั่งล่ะ"
"เหมือนเดิมค่ะคุณ งานเยอะมากจนปลีกตัวกลับมาไม่ได้ เลยต้องใช้โทรมาแทน"
"เฮ้อ เจ้าลูกคนนี้ บ้างานเหมือนใครกัน"
"แหม เขาก็เหมือนคุณน่ะสิ"
ทั้งสองหัวเราะพร้อมๆกัน
จูนยิ้มแล้วเปิดสมุดภาพครอบครัว พลิกไปทีละหน้า ดูอย่างตั้งใจ เดวิดมองตามทีละหน้าแล้วยิ้ม ไม่เห็นจูนร่าเริงอย่างนี้มานานแล้วจนกระทั่งช่วงนี้
จูนพลิกสมุดภาพถึงหน้าหนึ่งแล้วมองนิ่ง ใบหน้าดูขรึมขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับกำลังชั่งใจว่าจะดูต่อหรือไม่
น้ำตารื้น
เดวิดมองตาม
"ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณ ไม่เป็นไรจริงๆ"
"จูน..."
"ฉันแค่คิดถึงพวกแกทั้งคู่น่ะค่ะ ถ้าพวกแกทั้งคู่ยังอยู่ล่ะก็ ป่านนี้ก็คงจะ..."
"จูน..."
รูปในหน้านั้นเป็นรูปจูนในวัยไม่ถึง30ใส่ชุดคลุมท้อง หน้าตาสดใส รูปถัดมาเป็นรูปจูนในวัย30ปลายๆอุ้มเด็กผู้ชายและมีเด็กผู้ชายอีกคนที่โตกว่านั่งอยู่ข้างๆ เด็กชายที่โตกว่าคือเจฟนั่นเอง
"เจนกับเจย์ แกทั้งคู่ไปสบายแล้วนะคุณ"
"ค่ะ แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพวกแกยังอยู่ มันน่าจะดีใจมากกว่าไหม"
"จูน..."
"ค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ" พูดยิ้มๆแต่น้ำตายังคลออยู่นิดๆ
เดวิดถอนหายใจ
เรื่องนี้ถึงอย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก การเยียวยาต้องใช้เวลา ส่วนจะนานเท่าไหร่นั้น...
ใช่ ครั้งแรกกับการเสียเจนไปเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดจริงๆ
หมอลงความเห็นว่าให้จูนต้องยุติการตั้งครรภ์
ส่วนสาเหตุก็เป็นเพราะยาแก้ปวดที่เธอใช้ก่อนหน้านี้
ใช่ ยาแก้ปวดของบริษัทที่เธอทำงานด้วยนั่นเอง
ผลข้างเคียงของยาตัวนี้ทำให้ผู้หญิงอีกจำนวนมากต้องเป็นเหมือนเธอ การฟ้องร้องและการเยียวยากินเวลามาก นั่นจึงกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้จูนหันกลับมาจับงานด้านการคุ้มครองผู้บริโภคแทนงานอื่น
ส่วนครั้งที่2 การเสียเจย์ไปกับเหตุการณ์ปล้นรถนักเรียนเมื่อหลายปีก่อนทำเอาเธอหมดอาลัยตายอยาก
กว่าที่ทั้งจูนกับเขาจะผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ก็นานพอดู และเหตุการณ์นั้นได้กลายมาเป็นแรงผลักดันให้เธอเข้าไปมีส่วนร่วมอยู่ในคณะกรรมการด้านสวัสดิภาพพลเมืองของเมโทรซิตีที่1 จนกลายเป็นคณะกรรมการบริหารเมืองและที่สุดก็ลงสมัครชิงตำแหน่งนายกเทศมนตรี
เดวิดเก็บสมุดภาพครอบครัวจากจูนแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด
"เจฟเป็นไงบ้าง แล้วงานวิจัยไปถึงไหนแล้วล่ะ"
"แกสบายดีค่ะ บอกว่าจะกลับอาทิตย์หน้า ส่วนงานวิจัยเรื่องการควบคุมสภาพภูมิอากาศเห็นว่าพรุ่งนี้ก็ทดสอบจริงได้แล้วค่ะ"
"ดีแล้ว กลับมาก็ดีเหมือนกัน เจ้าของทุนก็อยากได้รายงานการทดสอบแล้วนะ"
"เจ้าค่ะ ท่านเจ้าของทุน"
"ครับผม ท่านนายกเทศมนตรี" ทำท่าตะเบ๊ะขึงขัง
จูนหัวเราะขำกับท่าทางของเดวิด
"แหม คุณก็..."
"เอาน่า ก็แซวเล่นนิดหน่อยน่ะ"
"ทราบแล้วค่ะ"
"เอ แล้วพรุ่งนี้คุณขึ้นพูดตอนกี่โมงนะ?"
"ก็ช่วงเช้าราวๆสัก10โมงครึ่งค่ะ"
"อืมม์..."
"ห้ามเบี้ยวนะคะท่านประธาน" จูนดักคอ
"ไม่หรอก ใครจะกล้าล่ะครับ ท่านนายกเทศมนตรี" หัวเราะขำๆ
"ค่ะ"
"จูน ผมภูมิใจในตัวคุณจริงๆนะ"
"ขอบคุณค่ะ ฉันก็ภูมิใจในตัวคุณเหมือนกัน"
ทิวทัศน์ในยามค่ำคืนของเมโทรซิตีที่1 ยังคงงดงามเช่นเดิม
หอคอยประจำเมืองยังดูโดดเด่นสมกับเป็นสัญลักษณ์และศูนย์กลางของเมือง
ความหวังและโอกาส
และมันยังคงเป็นเช่นนี้เสมอ
10:15น....
...
...
...
บทที่1
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
