3
"จะไปไหนดีละ วันนี้..ฟ้า" เมย์เพื่อนรักถาม แม้จะเป็นมหาลัยดังแถวในเมืองที่รถติดตลอดเวลา แต่ก็ไม่ทำให้ความตั้งใจมันลดน้อยถอยลงไป
"ไปหากาแฟกินดีกว่า ปะ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง ร้านฝั่งห้างโน้นนะ" ฟ้าตอบไป
"เฮ้ย..แพงนะโว้ย แก้วละตั้ง 60 70 แล้วอีกอย่างร้านก็อย่างหรูอะ ไม่ไหวละ" เมย์รีบแย้ง
"ก็บอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง ไปเหอนะ ลองคิดดูนะว่าเรากำลังจะได้ดื่มด่ำกับรสชาติ ภายในบรรยากาศแบบอยู่เมืองนอก แค่คิดก็..." ฟ้ากำลังเคลิบเคลิ้ม พริ้มกับกลิ่นที่ยังติดปลายจมูกตลอดเวลา หลังจากที่ได้รู้จักกับคำว่ากาแฟ
"ไปก็ได้ นี้ถ้าไม่เลี้ยง เราไม่ไปหรอกนะ" แม้ไม่รีบตอบแต่แววตาและสีหน้าของเมย์บอกถึงความอยากรู้อยากลองขึ้นมาในทันที
หลังจากที่เดินออกจากมหาลัยมาแค่ 10 นาทีก็ข้ามสะพานลอยที่เชื่อมต่อไปยังศูนย์การค้าฝั่งตรงข้ามที่มีนักท่องเที่ยวมากมายโดยเฉพาะชาวอเมริกันและยุโรป ทั้ง 2 ลงไปที่ชั้น1 เพื่อไปที่ร้านกาแฟชื่อดัง
"รับอะไรดีครับ"พนักงานเอ่ยถาม
"ขอลาเต้ร้อน แก้วหนึ่ง" ฟ้าบอก และหันไปถามเมย์ "เธอเอาอะไร"
เมย์นิ่งอึ้งไปเล็กน้อยแล้วตอบกลับมาว่า "เหมือนเธอนั้นแหล่ะ" ฟ้ายิ้มแล้วตอบกลับพนักงานว่า "ขอเป็น2 แก้วเลยค่ะ"
"ไงละ ลาเต้เป็นไง ถูกใจปะ" ฟ้าถาม เพราะเห็นเมย์นิ่งๆตอนสั่ง เลยไม่แน่ใจว่าจะถูกคอหรือเปล่า
"ก็อร่อยดีนะ รสชาตินุ่มละมุ่นมาก แต่ราคาไม่ละมุ่นเลย ขอบอก" ยังไงเมย์ก็ยังคงมองที่ราคาเป็นหลัก ก็ไม่ได้ผิดอะไรเพราะฐานะระดับกลางของครอบครัวทำให้เมย์ต้องเข้มงวดกับค่าใช้จ่ายตลอดเวลา ที่ได้มาเรียนมหาลัยนี้เพราะเมย์เองเรียนเก่งและได้ทุนจากมหาวิทยาลัย พลางคิดในขณะที่จิบกาแฟไปอย่างละเลียด
ต่างจากฟ้าที่มาจากครอบครัวนักธุรกิจที่ทำธุรกิจส่งออกและนำเข้าสินค้า มีโอกาสได้เดินทางไปเที่ยงต่างประเทศอยู่บ่อยๆโดยเฉพาะอิตาลี ที่ฟ้าชอบเป็นพิเศษเพราะดื่มด่ำกับศิลปวัฒนธรรมที่โรแมนติกและที่สำคัญคือ กาแฟ ที่ฟ้าโปรดปรานมากไม่รู้ว่าทำไม
"ชีวิตเธอนี้ก็ดีนะ ที่บ้านก็โอเค ธุรกิจก็มี อีกไม่กี่ปีจบก็ทำงานที่บ้านได้เลย" เมย์พูดพลางตัดพอชีวิตตัวเอง
"เราอะนะที่มาเรียนคณะเนิ้ยก็เพราะที่บ้านนั้นแหล่ะ พ่อจะให้ไปทำธุรกิจที่บ้านต่อ แต่เราไม่ชอบเลย เรายังอยากใช้ชีวิตอิสระ เลือกทางของเราเอง ซึ่งเราบอกแม่ไปแล้วละว่า เราเรียนคณะนี้ให้พ่อนะ แต่ว่าพอเราจบเราขอเลือกเส้นทางชีวิตที่เราชอบ" คำพูดที่ชัดเจน บวกกับแววตาที่แน่วแน่ ทำให้เมย์หวนถึงคำพูดที่เคยอ่านในหนังสือว่าที่ว่า...คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้...มันเป็นอย่างนี้เอง
ผิดจากเมย์ที่เงื่อนไขทางบ้านไม่สามารถทำให้คิดอะไรได้ไปไกลจากแค่ภาระหน้าที่ที่ต้องเรียนให้สำเร็จแล้วหางานเพื่อการเลี้ยงดูคนในครอบครัวในอนาคต แต่เมย์เองก็ไม่ได้โทษสิ่งใดเพราะ เมย์คิดว่า...ความสำเร็จเกิดจากความพยายาม... เมย์ยิ้มให้ "เอาใจช่วยเพื่อนนะ เธอแกร่งอยู่แล้ว เรายังมีเวลาอีกตั้ง 2 ปีกว่าจะจบ ถึงตอนนั้น พ่อเธอคงใจอ่อนแล้วละ" เมย์พูดให้กำลังเพื่อนตลอด
"แล้วคิดต่อหรือยังละว่าจะไปทำอะไร ไอ้ชีวิตอิสระนะ" เมย์พูดต่อ
"เราจะชอบอิตาลี ไปที่ไรไม่ค่อยอยากกลับเลย อีกอย่างที่โน้นเขามีการสอนการชงกาแฟด้วยนะ." ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื้นเต้น
"อะไรนะชงกาแฟต้องเรียนด้วยหรอ เห็นหน้าปากซอยร้านขายกาแฟ อาโกแกไม่เห็นต้องเรียนที่ไหนเลย ชงๆๆก็เป็นเองนั้นละ" เมย์ย้อนให้
ฟ้ายิ้มๆแล้วเล่าต่อไป "มันเป็นศิลป์นะเธอ ว่าจะชงกาแฟด้วยอุณหภูมิเท่าไร น้ำปริมาณเท่าไร สัดส่วนของกาแฟ อีกทั้งยังรวมถึงการคั่วเมล็ดว่าจะใช้ระดับ ถึงจะออกมาเป็นรสชาติอะไร สารพัดเลย เขาเรียกว่า บาริสต้า...จร้า"
ถึงแม้นเมย์จะงงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถามอะไรต่อแล้ว เพราะรู้ว่าคงงง หนักกว่าเดิม พลางยกแก้วกาแฟจิบหมดแก้วพอดี
"กลับได้ละ หมดแก้ว"เมย์บอก
"แหม่ะพอจะเข้าเรื่องรีบเลยนะ " ฟ้างอน
"ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เรานะงงกับสิ่งที่เธอเล่า เธอเล่ามาเราก็ไม่รู้เรื่อง อีกอย่างมันคงเป็นอะไรที่ใหม่มากในบ้านเรา เราก็ได้แค่ฟัง เพราะจินตนาการไม่ออกจริงๆ กลับไปนอนดีกว่า" เมย์บอกเหตุผล
ฟ้าเข้าใจในสิ่งที่เมย์พูดเพราะที่บ้านเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน และไม่คิดว่าการชงกาแฟมาจะต้องมีอะไรมากมายขนาดนั้น ทั้ง 2 สะพายกระเป๋าและหยิบสมุดโน๊ต แล้ว 2 สาวก็ลุกไปที่ประตูทางออก เมื่อประตูบานเลื่อนเปิดออก ชายหนุ่ม 2 คนเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อให้สาวๆ ทั้ง 2 ได้เดินออกจากร้านไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
