4
"เฮ้ย วันนี้ไปกินกาแฟกัน ช่วงบ่ายไม่มีเรียนละ ไปป่ะ"มานพเอ่ยปากชวน
"แถวม. เรามีร้านเยอะ เอาร้านไหนละ" เมฆาถาม
"ไม่ละวันนี้ ไปนี้ดีกว่านำเสนอครับ ร้านนี้เลยครับแถวศูนย์กลางของคนวัยเรา MBK สาวๆเพียบ ช่วงนี้ไปรถไม่ติดหรอก.." มานพสร้างแรงจูงใจ
"ว่าแต่ว่า มึงจะไปกินกาแฟหรือจะไปจีบสาว " เมฆาสงสัย พลางยิ้ม
"ทั้ง 2 อย่างนั้นละ ลองคิดดูนะว่า สาวๆที่มาดื่มกาแฟในร้านนั้นนะ จะเป็นคนที่มี
สไตส์แบบไหนลองนึกดู มันต้องเป็นคนที่ละมุนต่อการใช้ชีวิต มีความปราณีตในอารมณ์ ปนกับความเข้มข้นที่มีลึกๆภายใน บ้างครั้งแอบเปรี้ยวที่แฝงด้วย .." มานพอธิบายด้วยแววตาที่เป็นประกาย
"เอ่อๆๆ กูไปแล้วไม่ต้องสาธยาย" เมฆารีบตัดบท ถ้าเพื่อนไม่ชวน เมฆาคงไม่ไปหรอกเพราะกว่าจะเดินทางจากมหาลัยแถวบางเขนไป MBK มันก็ไม่ธรรมดาเลย
นับชั่วโมงกว่าที่จะถึงร้าน เมฆาและเพื่อนกำลังจะเดินเข้าร้าน ประตูบานเลื่อนเปิดออก 2สาวชุดนิสิตเดินสวนออกมา ลมปะทะเบาๆเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไม่คุ้นเคย แต่ตรึงให้เขาหยุดชั่วครู่ หน้าตาน่ารัก ผมยาวสลวยแม้นจะมัดผมก็ตาม ก็รู้ว่าต้องเป็นคนที่ดูแลมันอย่างดี ผิวขาวตามแบบฉบับคุณหนูที่มาดมั่น เมฆาเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้เธอและเพื่อนเดินออก มานพจับสังเกตได้อะไรบางอย่าง แต่ไม่พูดอะไร
"รับอะไรดีครับ" พนักงานเอ่ยถาม
หลังจากดูเมนูแล้ว "คาปูชิโน่แก้วหนึ่ง" มานพเอ่ย แล้วหันมาทางเพื่อน
"ผมขอเป็น เอสเพรสโซ่ " เมฆาบอก
"ไง บรรยากาศดีไหม" มานพถามแต่ไม่ได้อยากได้คำตอบ เมฆามองไปรอบๆเห็นว่านักดื่มส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ คนไทยมีไม่มากนัก ถ้าไม่ใช่นักธุรกิจก็มองแทบไม่เห็นเป้าหมายอย่างที่มานพบอกเลย แต่มีสิ่งที่เมฆาสัมผัสได้เลยคือ การดื่มกาแฟเป็นวัฒนธรรมของต่างประเทศที่มีมาอย่างยาวนาน พอชาวต่างชาติเข้ามาในบ้านเราก็เลยมีร้านกาแฟตามเข้ามาด้วย แต่คนไทยยังคนคุ้นกับการกินกาแฟกับปาท่องโก๋ ตอนเช้าแบบร้านโกปี๋ที่มีเมนูให้เลือกไม่มากนัก
"ก็โอเค" เมฆาตอบแบบเอาใจ
"มึงมาบ่อยหรอ ถึงชวนกูมาที่นี้นะ" เมฆาสงสัย
"ไม่เคยมา ที่ชวนเพราะเห็นว่ามึงคงจะชอบ เพราะที่บ้านมึงปลูกกาแฟนิ คิดว่าคงอินกับกาแฟ เลยหาร้านแล้วพามึงมานะ ส่วนเรื่องบรรยากาศอื่นๆมันเป็นผลพลอยได้"มานพว่าไป
"เอาจริงๆกูไม่ได้อินเท่าไรหรอกนะ นั้นมันเป็นเรื่องของพ่อ กูเองตั้งใจจะไปทำอะไรอย่างอื่น ไม่อยากเข้าไปยุ่งว่ะ เรื่องมันเยอะ " แม้ลึกๆลงไปในใจ กิจการที่พ่อทำมาสุดท้ายคงต้องตกมาเป็นของเขาด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว แต่ด้วยความมุ่งมั่น ที่อยากพิสูจน์ตนเองให้คนอื่นได้เห็นว่า เขาเองก็สามารถประสบความสำเร็จได้ด้วยมือและความสมารถของเขาเอง
ยิ่งเห็นพ่อประสบความสำเร็จจากธุรกิจกาแฟมากเท่าไร ยิ่งเป็นแรงผลักที่ทำให้เขาไม่เข้าไปดูในธุรกิจของพ่อเลย แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร ส่วนที่เลือกเรียนการเกษตรเพราะชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติมากกว่าผู้คน
"กูก็ว่าแล้ว มึงต้องมีอะไรกับพ่อแน่ๆเลย อยากทำให้พ่อภูมิใจ เก่งเหมือนพ่อ มึงนิแม่งโคตรเพ้อเลย เป็นกูนะไม่ต้องมาค้นหาอะไรแล้ว ที่บ้านแม่งมีทุกอย่าง ธุรกิจก็มี เงินก็มี บ้านก็มี ยกเว้นอย่างเดียวที่ไม่มี......"
"หยุดเลย ไม่ต้องต่อ" เมฆารีบตัดบท เพราะรู้ว่าไอ้เพื่อนเวรจะพูดอะไร
"กาแฟจะเย็นล่ะ รีบกินเลยมึงเดี๋ยวจะไม่ได้กิน"
"แต่เอ้..เมื่อกี้ตอนเข้ามาสะดุดอะไรหรือป่าวว่ะมึง เห็นน้องนิสิตหน้าใส 2 คนที่เดินสวนไปป่ะ .."มานพว่า
"อ้าว 2 คนหรอ" เมฆาร้องขึ้น
"นั่นไง กูว่าแล้ว เต็มๆเลยนะมึง" มานพว่าต่อ แล้วยิ้มๆ
"ว่าแต่มึง จบแล้วจะไปทำอะไรที่ไหน" เมฆาถามเพื่อเบี่ยงประเด็น
"ยังไม่รู้เลย คงเรียนต่อมั่ง แต่คงหาเรื่องเที่ยวก่อนแล้วค่อยไปต่อ ยังไงที่บ้านก็ให้กลับไปทำอยู่แล้ว เขารอให้กูกลับไปทำสวนอยู่แล้ว แม้นอากาศจะไม่ดีเหมือนทางเหนือแบบบ้านมึงแต่น้ำท่าก็ดีนะ โคตรอุดมสมบูรณ์ ปลูกอะไรก็ดี เสียอย่างเดียวราคาไม่ค่อยดี เพราะแม่งแห่ปลูกพร้อมกัน พอถึงเวลา ผลผลิตออกมาก็ล้นตลาด ก็โดนกดราคาประจำ แย่ว่ะ" มานพพูดแฝงไปด้วยแนวคิดอะไรบางอย่างที่อยากจะเข้าไปปรับปรุง แต่มันคงต้องใช้เวลา
หลังจากดื่มหมดแก้ว ก็ได้เวลากลับกันล่ะ พร้อมกับกลิ่นบางๆที่ติดปลายจมูกเมฆามากกว่ากลิ่นกาแฟ กลับหอพัก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
