ผมไม่ออร์ดิชั่น
อยากจะแชร์วิถีชีวิตนักดนตรีในแบบของผมหน่อยนะครับ ผมไม่ไปออร์ดิชั่นแบบฟรีๆที่ไหนทั้งสิ้นน่าจะเกือบ 20 ปีมาแล้ว
ผมมองไม่เห็นประโยชน์วิธีการนี้ ยิ่งในยุคที่มีคลิปยิ่งไม่จำเป็นเลย
ผมไม่ได้หยิ่งยะโสอะไร แต่ผมขอพูดแบบตรงๆว่ามันไร้สาระ แต่ใครจะใช้วิธีนั้นก็ได้แต่ผมไม่เอาด้วย ผมฝึกดนตรีมาอย่างจริงจังทุ่มเทมาทั้งชีวิตผมจึงขอใช้วิธีของผม เวทีผมมีแค่สองที่ ข้างถนนเล่นแลกเศษเงิน กับอีกที่คือร้านที่ดี ที่มีวิสัยทัศน์ มีอนาคต แค่นี้พอแล้ว สำหรับร้านแบบลองผิดลองถูกผมขอเก็บแรงเอาไว้ซ้อมดีกว่า
อาจจะดูว่าพี่นี่มันแรง เปล่าเลย นี่คือข้อเท็จจริง
ทำไมคิดแบบนี้???
เจ้าของร้านมีสอง สามแบบใหญ่ๆ
1.แบบไม่รู้เรื่องดนตรีเลยแต่มีทุน
เปิดรับความคิดเห็นและมีมายด์เซ็ตที่ดี มีที่ปรึกษาที่ดี
2.แบบรู้เรื่องดนตรีมีประสบการณ์ และมีความชำนาญ ให้เกียรติวิชาชีพ มีความแม่นยำสูง
3.แบบตั้งใจหรืออาจจะไม่ตั้งใจจะเอาเปรียบ ไม่ได้มองเห็นคุณค่าทางดนตรี บางครั้งก็ไม่มีประสบการณ์ หรือมีแต่ก็ยังไม่ได้ให้ความสำคัญ
มีดนตรีไปงั้นๆ เห็นเขามีก็มีบ้าง
1กับ2 ต่างกันเล็กน้อย แต่เขาไม่เรียกไปออร์ดิชั่นฟรีแน่นอน เขาจะดูจากคลิปแล้วเชิญไปทดลองเล่น จ่ายเงินปกติ ส่วนใหญ่เรียกไปก็เท่ากับเอาแล้วล่ะแต่ขอดูอีกนิดเพื่อความสนิทใจ แฟร์ๆ และให้เกียรติกัน
แบบที่1 เจ้าของ เขาอาจจะไม่เข้าใจ เขาก็จะมีที่ปรึกษาและเรียนรู้ ให้เกียรติผู้ร่วมงาน มีวิชั่น มีเหตุ มีผล คือ CEO ไม่จำเป็นต้องเก่งทุกเรื่องแต่มีระบบบริหารที่ดี
อันนี้ผมว่าผมร่วมงานได้ ค่อยๆปรับตัวกันไป
แบบที่2 คือเก่งเลยครับ รู้ว่าต้องการอะไร มืออาชีพ ไม่ต้องพูดเยอะเรียกมาลองเลยสามเดือน ยอดไม่ดี อำลา หาใหม่ แต่เขารู้ว่าเขาต้องการอะไร กลุ่มนี้จะไปจีบมาเลย "อยู่กับพี่นะสามเดือน" วัดกันไปว่าลูกค้ารับได้มั้ย บางครั้งเรียกมาตั้งแต่ร้านยังไม่เสร็จจ่ายฟรีๆ เลยสองเดือนให้ซ้อมรอร้านเปิด แบบนี้ชัดตั้งแต่ต้นยันรุ่งหรือร่วง ขึ้นอยู่กับปัจจัยมากมาย
แบบที่3 นี่เหนื่อยสุด ซึ่งผมไม่ขอร่วมงาน คือไม่ให้เกียรติวิชาชีพ จะรู้ไม่รู้ก็ช่าง จะมาเปิดร้านอาหาร มีดนตรีแต่ไม่ทำการบ้าน ออร์ดิชั่นกันทุกวัน แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่รู้จักกลุ่มลูกค้าของตัวเอง เปิดไปก็น่าจะไม่น่าจะนาน จะพยายามให้นักดนตรี เปลี่ยนแบบนั้นแบบนี้ อันนี้บอกเลยครับว่าไม่น่าจะรอด แต่ถ้าทุนหนาก็ไปได้เรื่อยๆ แต่นักดนตรีไม่น่าจะรอดคงต้องขอลาออกเองเพื่อไปตามฝัน
ที่พูดมาคือประการณ์ที่เจอมา 20 กว่าปี
ผมก็เตรียมตัวขายน้ำเต้าหู้รอบเช้าเลี้ยงลูกเอาไว้อยู่แล้ว ที่เหลือซ้อม ทำเพลง อัดเพลง ทำห้องอัด เปิดหมวก เล่นตามงานการกุศล โรงเรียน คุก ฯลฯ สอนดนตรี ผมว่าไม่เหงาจนเกษียณแหล่ะ
เมื่อเรารู้สึกได้ว่าเราไม่เหมาะ ผมก็จะอยู่ได้ไม่นาน ผมไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น
แต่ถ้าที่ไหนมันใช่ ผมก็จะมุ่งมั่น และทำให้ดีที่สุด เพราะร้านที่ผมว่านั้น มันหายากมากขึ้นทุกวัน
นักดนตรีก็เยอะ ร้านก็เยอะ มันปะปนกันไปหมด
แต่เมื่อลูกค้าคือผู้ตัดสิน ทุกอย่างมันจะต้องลงตัวในทุกจุด ดนตรีเป็นแค่จุดเล็กๆที่ขาดไม่ได้เท่านั้นเอง
รสชาติอาหาร
บริการ
บรรยากาศ
ความสะดวกสบาย
ราคา
อัธยาสัย
Service Mind
นี่คือจุดใหญ่ๆ ที่ต้องมาก่อนเสมอ
ส่วนดนตรีคือกลยุทธในการเพิ่มยอดขาย มัดใจลูกค้าและการตลาดที่แยบยล
มันละเอียดไปยันว่า คุณใช้สเกลอะไร ไมเนอร์ เมเจอร์ บีทเท่าไร จึงจะเหมาะกับอาหารแบบไหน เครื่องดื่มแบบไหน ควรใช้เทมโป้เท่าไรจึงจะทำให้เครื่องดื่มขายดี
เจ้าของร้านที่จะคุยกับผมแล้วคลิ๊กมีน้อยมากๆ ส่วนใหญ่จะมีแค่เปลือกกับ Position ที่คิดไปเองว่าเมื่อมีเงินจะทำอะไรก็ได้
แต่ที่ HOBBYLOG ผมว่าผมมีความสุขกับการทำงานมากๆ แต่เมื่อถึงเวลาที่เราต้องจากกันไม่ว่าเหตุผลใดๆ ผมจะนึกถึงที่นี่ เหมือนกับทุกๆร้านที่ผมเคยไปเล่น และเก็บเอาความสุขเหล่านั้นเอาไว้ในความทรงจำตลอดไป
Time Bottle สนามเป้า
Shelter เรียบด่วนรามอินทรา
Yes Indeed
Pamienta River City
Regent Hotel Hatyai
โกดังบังกะโล ลาดพร้าว
ใบเหมี่ยง โชคชัย4
บาร์บุรี เอกมัย
กิว กิวเต้ เมืองทองธานี
Okee Dokee หาดใหญ่
โรงเบียร์ พระราม3
กินลมชมสะพาน
ร้านตำนัวร์
Roof ถนนข้าวสาร
โอล์ดเล้ง RCA
Brick Bar
ทุกร้านที่หาดใหญ่ ผมจำไม่ได้หมดแต่ผมรักทุกร้านที่นั่น
ฯลฯ
ขอบคุณผู้บริหารทุกท่านทุกๆร้าน ผมคิดถึงทุกท่านเสมอ ขอบคุณที่ให้โอกาสศิลปินตัวเล็กๆคนนี้
มันคือมหาลัยชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใบปริญญาให้แต่ให้ชีวิตและฝึกฝนให้เราอยู่บนถนนสายนี้มาอย่างยาวนาน และเข้มเเข็งมากๆ
ปัจจุบัน ผมเล่นประจำอยู่ที่ @Hobbylog สระบุรี เกือบทุกวันอย่างมีความสุข
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
