ประวัติศาสตร์ “การแข่งขันสะสมอาวุธ (Arms Race)”
ในช่วงต้นสงครามโลกครั้งที่ 2 (WWII) สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตก็เป็นสองชาติมหาอำนาจที่จะมีบทบาทสำคัญในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20
หนึ่งบทบาทสำคัญ ก็คือ “การแข่งขันสะสมอาวุธ (Arms Race)” ซึ่งเป็นการแข่งขันว่าชาติใดจะมีกำลังอาวุธเกรียงไกรกว่ากัน
ในบทความนี้ เราจะมาดูรายละเอียดของการแข่งขันสะสมอาวุธกันครับ
การแข่งขันสะสมอาวุธ มีจุดเริ่มต้นมาจาก “โครงการแมนฮัตตัน” (Manhattan Project)” ซึ่งเป็นโครงการลับของรัฐบาลอเมริกัน เริ่มต้นในปีค.ศ.1942 (พ.ศ.2485) โดยเป็นโครงการในการพัฒนาระเบิดปรมาณู
โครงการนี้นำโดย “โรเบิร์ต ออพเพนไฮเมอร์ (Robert Oppenheimer)” และนายพล “เลสลี โกรฟส์ (Leslie Groves)” โดยมีคนทำงานในโครงการนี้กว่า 130,000 คน และใช้เงินงบประมาณถึง 2,000 ล้านดอลลาร์ ซึ่งหากคิดตามค่าเงินปัจจุบัน จะอยู่ที่ประมาณ 27,000 ล้านดอลลาร์ (ประมาณ 945,000 ล้านบาท)
หลังจากทำการศึกษาและพัฒนามาเป็นเวลานับปี ก็ได้มีการทดสอบระเบิดปรมาณูลูกแรกได้สำเร็จในเดือนกรกฎาคม ค.ศ.1945 (พ.ศ.2488) ที่นิวเม็กซิโก
ความสำเร็จของโครงการแมนฮัตตันนับเป็นจุดเปลี่ยนในประวัติศาสตร์ โดยสหรัฐอเมริกาได้สร้างอาวุธร้ายแรงยิ่งกว่าอาวุธใดที่เคยมีมา และก็แสดงให้เห็นว่าชาติใดที่ครอบครองระเบิดนี้ ก็จะทรงพลังและมีอิทธิพลเหนือประเทศอื่น
และดูเหมือนว่าผู้ที่จะไหวตัวทันเป็นคนแรกๆ ก็คือ “โจเซฟ สตาลิน (Joseph Stalin)” ผู้นำสหภาพโซเวียตในเวลานั้น
โจเซฟ สตาลิน (Joseph Stalin)
หลังจากสหรัฐอเมริกาประสบความสำเร็จในการสร้างระเบิดปรมาณู สตาลินก็มุ่งมั่นที่จะทำให้สหภาพโซเวียตผลิตระเบิดปรมาณูของตนเองบ้างให้ได้
สหภาพโซเวียตได้ส่งสายลับเข้าไปสอดแนมและโจรกรรมข้อมูลอาวุธนิวเคลียร์ และในปีค.ศ.1949 (พ.ศ.2492) นักวิทยาศาสตร์โซเวียตก็ประสบความสำเร็จในการทดสอบระเบิดปรมาณูลูกแรกของโซเวียต และทำให้การแข่งขันสะสมอาวุธยิ่งเข้มข้นมากขึ้น
ต่อมาในปีค.ศ.1952 (พ.ศ.2495) สหรัฐอเมริกาได้ทดสอบระเบิดไฮโดรเจนลูกแรก ซึ่งระเบิดไฮโดรเจนนั้นมีอานุภาพร้ายแรงกว่าระเบิดปรมาณูที่ปล่อยลงสู่ญี่ปุ่นซะอีก
สหภาพโซเวียตก็ไม่ยอมน้อยหน้า โดยหลังจากสหรัฐอเมริกาทดสอบระเบิดไฮโดรเจนได้ไม่กี่เดือน สหภาพโซเวียตก็ประสบความสำเร็จในการทดสอบระเบิดไฮโดรเจนของตนเช่นกัน
ทั้งสองชาติเริ่มจะพัฒนาเทคโนโลยีและกลยุทธ์ในการผลิตและขนส่งอาวุธนิวเคลียร์ของตน ทำให้การแข่งขันนี้ยิ่งเข้มข้นมากกว่าเดิม
ทางด้านสหรัฐอเมริกา ก็ได้พัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีป ซึ่งสามารถโจมตีข้ามทวีปได้ไกลกว่า 5,000 กิโลเมตร ซึ่งสหภาพโซเวียตก็ตอบโต้ด้วยการพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีปของตนเองเช่นกัน รวมทั้งเรือดำน้ำติดมิสไซล์
การแข่งขันสะสมอาวุธมาถึงจุดพีคในยุค 60 (พ.ศ.2503-2512) และยุค 70 (พ.ศ.2513-2522) โดยทั้งสองชาติต่างทุ่มงบประมาณและทรัพยากรไปในการพัฒนาอาวุธ
ในช่วงเวลานี้เองก็เคยมีหลายครั้งที่โลกอยู่ในความตึงเครียด เกือบๆ จะเกิดสงครามหลายครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น ก็ได้มีความพยายามที่จะลดความเสี่ยงในการเกิดสงครามนิวเคลียร์
ในปีค.ศ.1963 (พ.ศ.2506) สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตได้ลงนามสนธิสัญญาจำกัดอาวุธนิวเคลียร์ โดยห้ามทำการทดลองอาวุธนิวเคลียร์ในชั้นบรรยากาศ ใต้น้ำ และบนอวกาศ
ในยุค 70 (พ.ศ.2513-2522) สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตได้เจรจาเรื่องการจำกัดอาวุธ ซึ่งนำไปสู่ข้อตกลงที่จะจำกัดอาวุธนิวเคลียร์ จำนวนอาวุธที่แต่ละฝ่ายสามารถครอบครอง
และถึงแม้การเจรจานี้จะไม่ได้ทำให้การแข่งขันสะสมอาวุธยุติลง แต่ก็ช่วยลดความเสี่ยงในการเกิดสงครามนิวเคลียร์
การแข่งขันสะสมอาวุธเริ่มจะค่อยๆ ลดความร้อนแรงลงในยุค 80 (พ.ศ.2523-2532) โดยสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตเริ่มตระหนักถึงความจำเป็นที่จะต้องลดปริมาณนิวเคลียร์ เนื่องจากเกรงว่าอาจจะเกิดสงครามนิวเคลียร์ในอนาคตได้ อีกทั้งการสะสมอาวุธก็ยังผลาญงบประมาณที่ควรจะนำไปใช้ด้านอื่นอีกมาก
ในทุกวันนี้ สหรัฐอเมริกาและรัสเซียก็ยังคงเป็นสองมหาอำนาจที่ครอบครองนิวเคลียร์มากเป็นอันดับต้นๆ ของโลก ในขณะที่ประเทศอื่น เช่น จีน อินเดีย ปากีสถาน และเกาหลีเหนือ ก็มีนิวเคลียร์อยู่ในการครอบครองเช่นกัน
และถึงแม้ว่าการแข่งขันสะสมอาวุธจะจบลงแล้ว แต่ความหวาดเกรงว่าจะเกิดสงครามนิวเคลียร์ก็ยังดำรงอยู่
- 10
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
