เมื่อผมเสียเขาไป ผมรู้สึกไม่เหลือใครเพราะเเม้เเต่เเม่ยังเเข็งกับผม ทุกครั้งที่แม่ทะเลาะกับผมกับเรื่องเล็กๆของเเม้ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ผมอดทนกับเหตุการณ์นี้มา20ปี ตั้งเเต่เด็กยันโตเป็นผู้ใหญ่ ผมกะว่าจะขอให้พวกญาติๆช่วยคุยให้ดีๆ เพราะน่าจะคุยกันได้ระหว่างพี่น้อง แต่พวกเขากลับมองว่าผมว่าร้ายแม่ เเละปล่อยให้ผมโดนแบบนี้ไปจนผมป่วยซึมเศร้า เเละเลือดขึ้นหน้าทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ยิ่งพ่อผมตายจากยิ่งทำให้ผมเสียสติคลุ้มคลั่งกว่าเก่า ถึงขั้นฆ่าตัวตายเเบบฉับพลันชนิดที่เกิดเหตุเเบบนี้เมื่อไร