‘อยากไปนั่งคิดถึงใครสักคนหนึ่งริมทะเลจัง’
คิดแล้วก็ตัดสินใจรับคำชวนจากพี่ ๆ น้อง ๆ โดยจุดหมายปลายทางอยู่บริเวณไหนนั้นก็ยังไม่ทราบ รู้เพียงแต่ว่าเป็นเกาะแห่งหนึ่งในจังหวัดสตูล
เมื่อถึงวันเดินทาง เรานัดกันที่ท่าเรือปากบารา เพื่อขึ้นเรือไปเกาะบุโหลน ถือเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางทางทะเล ปลายทางที่เรือจะทอดท่าในครั้งนี้คือเกาะบุโหลนเล
"บุโหลน" เป็นคำที่เพี้ยนมาจากภาษามลายู คำว่า "บูโละ" แปลว่า "ไม้ไผ่" เนื่องจากบนเกาะอุดมสมบูรณ์ด้วยไม้ไผ่ เกาะบุโหลนอยู่อำเภอละงู จังหวัดสตูล เป็นเขตรับผิดชอบของอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา ประกอบด้วยเกาะต่าง ๆ ได้แก่ เกาะบุโหลนเลหรือเกาะบุโหลนใหญ่ เกาะบุโหลนดอน เกาะบุโหลนรัง เกาะบูโหลนไม้ไผ่ เกาะอายำ และเกาะหินขาว
เรือล่องไปเป็นเวลาเกือบชั่วโมงก็เห็นชายหาดสีขาวนวลมาแต่ไกล น้ำทะเลสีมรกตกระทบแสงอาทิตย์ที่สาดส่องในยามเที่ยง สะท้อนความสวยงามให้ท้องทะเลได้อย่างน่าประทับใจ
พวกเราขนสัมภาระเข้าที่พัก เราพักกันที่บุโลเน่รีสอร์ต ซึ่งอยู่เลียบหาด แบบว่าเปิดประตูห้องออกมาก็ลงสู่ทะเลได้เลย
ผมทอดสายตาไปไกลสุดสายตาก็ไม่สามารถหนีพ้นขอบน้ำทะเลได้ ทะเลในมุมที่ไม่มีสิ่งปลูกสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้นบดบังความงดงาม ทำให้มองไปแล้วสบายตา สดชื่น เสียงคลื่นซัดฝั่งเป็นระลอกเกลียวไม่ขาดสาย ชวนให้เพลิดเพลินดีเหมือนกัน
ตกเย็นก็พากันเดินไปที่ท้ายเกาะ หาดหินเป็นสีดำ ต่างจากหน้าหาดเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่ชวนให้เพลิดเพลินคือบรรดาสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ๆ ที่อาศัยอยู่บนหาดที่น้ำเพิ่งเหือดไป ถ้ารออีกหน่อยคงได้เห็นพระอาทิตย์ตกตรงขอบน้ำทะเล แต่ผมไม่ได้รอดูเพราะใจปรารถนาจะพาร่างไปให้น้ำทะเลโอบกอดมากกว่า
บรรยากาศเย็นแต่เกลียวคลื่นมิได้ลดแรงการซัดเข้าฝั่ง พยุงร่างของตัวเองขึ้นเพื่อสู้กับแรงปะทะของคลื่น ก่อนจะลอยตัวอยู่ในน้ำด้วยความสบายใจ เราเล่นน้ำกันเป็นชั่วโมง มีสำลักน้ำทะเลบ้าง สำลักอย่างไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีอิ่มน้ำทะเลมาก ๆ
เราขึ้นจากทะเล อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปหาอาหารมื้อเย็นกัน เราเลือกร้านอาหารของรีสอร์ต อาหารที่นี่อร่อย มีทั้งอาหารไทยและฝรั่ง รสชาติอาจจะเหมาะกับฝรั่ง แต่คนไทยสามารถบอกได้หากต้องการรสจัด
หลังจากกินข้าวมื้อเย็นเสร็จก็พากันกลับที่พัก ระหว่างทางเดินสัมผัสได้ถึงสายลมชายทะเลที่ยังคงพัดเอื่อยตลอดคืน คืนที่ไม่เหงา ดาวพร่างพราวอยู่เต็มฟ้า ผมได้รู้จักหมู่ดาวนายพรานจากคำบอกเล่าของครูวิทยาศาสตร์ ดาวนายพรานหรือที่คนไทยเรียกว่าดาวเต่าเป็นหมู่ดาวที่สามารถมองเห็นได้ทั่วโลก ลักษณะดาวสามดวงเรียงกันเป็นเส้นตรงเรียกว่าเข็มขัดนายพราน คนไทยเห็นเป็นรูปคันไถจึงเรียกว่าดาวไถ ดังที่รัชกาลที่ ๒ ได้พระราชนิพนธ์ความตอนหนึ่งไว้ในเรื่องอิเหนาว่า “ที่สามดวงช่วงเรียงเคียงกันไป เขาเรียกว่าดาวไถแต่บุราณ”
ผมเดินต่อไปยังหน้าที่พักและนั่งชมบรรยากาศชายทะเลยามค่ำคืน ผมนั่งฟังเพลงริมหาด โดยมีผู้ร่วมเดินทางไปในครั้งนี้บรรเลงดนตรีจากกีตาร์ตัวน้อย และมีคนรักของเขาขับเสียงเพลงอันไพเราะ ผมทำได้เพียงส่งเสียงคลอเพลงเบา ๆ ในบางช่วง ด้วยผมเป็นนักร้องอิสระที่ไม่สามารถร้องร่วมกับดนตรีหรือเสียงร้องของคนอื่นได้ บ้างก็ร้องก่อน บ้างก็ร้องตาม จังหวะจึงไม่เคยอยู่ในใจผม
เขาเคล้าดนตรีกัน อรรถรสของเพลงได้ซึมซาบไปในห้วงความคิดของผม จึงบันดาลให้เกิดความคิดถึงใครคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเพลงแต่ละเพลงมีความหมายที่เชื่อมโยงไปถึงเขา หรือใจผมที่พยายามผูกโยงเรื่องราวของเขาไปยังบทเพลงกันแน่ แต่ผุดรอยยิ้มอิ่มเอิบขึ้นบนใบหน้าของผม
การอยากมานั่งคิดถึงใครสักคนริมทะเล ความตั้งใจแรกที่คิดไว้ก่อนมาที่นี่ได้เกิดขึ้นแล้ว และเป็นความทรงจำที่มีแต่ผมเท่านั้นรับรู้และสัมผัสได้ว่ามีคุณค่ามากเพียงใด
ต่อให้ผมไปไกลแค่ไหน หากเขายังอยู่ในใจ ก็เสมือนเขาตามไปด้วยในทุกที่ แม้เราจะคิดหรือรู้สึกต่างกัน แต่ขอบเขตของความรู้สึกที่ตัวผมมีนั่นคือความสุขที่ผมสามารถทำได้ในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ ผมจึงไม่ต้องการปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เพราะไม่อยากเสียดายเวลาที่ผ่านไป
อยากรักก็รักในช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ กลัวทำไมความผิดหวัง ในเมื่อความรักมีสมหวังหรือไม่ก็ผิดหวัง แต่ที่สำคัญกว่านั้นเราสามารถนิยามความรักในแบบของเราได้
ผมนอนหลับไปท่ามกลางเสียงกล่อมจากเกลียวคลื่นที่ซัดฝั่ง
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อชมบรรยากาศพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบน้ำทะเลในตอนเช้าตรู่ พระอาทิตย์นี้ขยันจริง ๆ หกโมงเช้าก็พ้นขอบน้ำขึ้นไปไกลแล้ว จึงไม่แปลกที่ ๗ โมงเช้าจะมีแสงอาทิตย์ส่องจ้าไปทั่วท้องน้ำ
เราโบกมือลานักท่องเที่ยวต่างชาติที่พักผ่อนอยู่หน้าเกาะบุโหลนเล ก่อนเข้าฝั่งเราแวะที่เกาะบุโหลนไม้ไผ่ เดินเล่นเก็บบรรยากาศริมหาด ก่อนจะฝ่าเกลียวคลื่นกลับไปยังท่าเรือที่เราฝากรถไว้
การเดินทางครั้งนี้ถูกบันทึกไว้เป็นภาพถ่าย แต่ก็มีหลายเรื่องราวที่ไม่อาจบันทึกไว้เป็นภาพถ่ายได้ ทว่าได้แปรสภาพจากความรู้สึกถูกบันทึกไว้ในความทรงจำที่มีแต่ผมเท่านั้นสัมผัสได้
การอยากไปนั่งคิดถึงใครสักคนริมทะเล ทำให้พบความจริงอย่างหนึ่งว่าต่อให้เดินทางไปไกลแค่ไหนถ้าใจพาเขาไปด้วยเขาก็อยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
ส่วนเราจะเป็นความคิดถึงของเขาไหม นั่นเป็นเรื่องของเขา
อยู่ที่ไหนก็คิดถึงได้
“บุโหลน” โอนใจ ให้คิดถึง...
ณ. หนม
#กากพร้าว
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
