เราป่วยหนักบ่อยมากค่ะ จนพ่อแม่สะเทือนใจหลายครั้ง และสุดท้ายคือต้องเรียนรู้ที่จะทำใจ....
เพื่อนสนิทแซวว่า รัฐบาลมีสามสิบบาทรักษาทุกโรค แกนี่มันสามสิบบาทป่วยทุกโรคเลยนะแก....
ในร่างกายเรามีรอยโรคหรือเคยป่วย.....ทุกระบบ ตั้งแต่ในสมองจรดปลายเท้า....สมองเราถูกทำลายไปไม่น้อย ตอนนี้ใช้งานของที่เหลือ....
ร่างกายเราทั้งหมดคือส่วนประกอบของของเหลือจากที่พังไปแล้ว ซ่อมใช้เอาค่ะ.... ....
แต่สิ่งที่ทุกคนจะบอกเสมอคือ....
เราไม่เหมือนคนป่วย เราดูแข็งแรง และดูไม่กังวลอะไรเลย....
การบอกใจด้วยเหตุผลดีๆคิดแบบนั้นแบบนี้
บลา บลา บลา เป็นแค่ข้ออ้างให้ใจสงบเป็นครั้งคราว แค่นั้น...
แต่ไม่ใช่ใจวางจริง...
ใจล้วนๆค่ะที่ต้องฝึก....ไม่ใช่ฝึกความคิด..... มันคนละส่วนกัน..... ความคิดคือความคิด ใจคือใจ.....
เราเพิ่งถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา...
ในหัวเราทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบ....
ไม่เคยมีคำว่ามะเร็งในหัวเลย ตั้งแต่วันที่รู้ว่าเป็น กินอิ่มนอนหลับ ไม่มีฝันร้าย.... ตั้งแต่วันที่ยังไม่รู้หัวรู้ก้อย จนถึงวันนี้........
ต้องคิดวางแผนชีวิตแหละ แต่ก็แค่นั้น
เรามีโรคประจำตัวอื่นด้วยที่ต้องคอยเฝ้าติดตามอาการ และเราก็เห็นความไม่ปกติของร่างกายเป็นพักๆ.... เราแค่รับรู้ว่า โรคนี้ มันก็เป็นอย่างนี้เแหละ ฝืนไม่ได้....พอรู้ว่าเป็นมะเร็งด้วยืก็คิดนะ เวลารักษาอาจจะยุ่งยากเสี่ยงตายกว่าคนอื่น....
แต่มันก็หนีไม่ได้หรอก อะไรจะเกิดก็ต้องก้มหน้าอดทนอย่างเดียว... ต้องอดทน
20 ปีก่อน ตอนป่วยหนักครั้งแรกในชีวิต ตอนนั้นเกือบตาย หายป่วยมีสภาพน่าจะเรียกว่าคล้ายๆพิการ...เราเป็นคนมองโลกแง่ดีนะ เป็นเด็กคิดบวกมาตลอด แต่ในวันนั้น ใจมันหดหู่เศร้าหมองไปหมด.. เราทุกข์มาก เพราะเรารับสภาพตัวเองไม่ได้ เราไม่อยากเป็นแบบนั้น คือสภาพจมทุกข์ ใจทุกข์กายทุกข์ เราทุกข์จนเราบอกตัวเองว่า เราจะไม่ยอมทุกข์แบบนั้นอีก เราจะขออยู่เพื่อเรียนรู้ที่จะป่วย และตายอย่างยอมรับและเข้าใจ....
ความทุกข์ยามป่วยนอกจากความทุกข์ทรมานร่างกาย ความที่ร่างกายสูญเสียหน้าที่การทำงานที่เคยทำได้แล้วกลายเป็นทำไม่ได้ มันยังมีความหวาดกลัวอื่นอีกมากมาย หลายเรื่องราว ไปจนถึง ความกลัวที่จะพรากจากคนรัก...
บอกไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว คนบอกก็บอกได้แต่ปากนะคะ ถึงเวลาตัวเองก็สภาพไม่ต่างหรอก เราเคยบอกคนอื่นมาแล้ว แต่พอเป็นชีวิตตัวเอง มันคนละเรื่อง อะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง ไม่มีทางจะเข้าใจความทุกข์ของเขาได้
จากสิ่งที่เราเรียนรู้ในวันนั้นคือสิ่งที่เราต้องฝึกคือใจ.... การฝึกฝนใจตัวเอง.... ให้รู้จักและยอมรับความจริงของโลก เพราะสิ่งที่เรากลัวและยอมรับไม่ได้คือความจริงของโลก...
ความเจ็บ ความป่วย ความตาย การพลัดพรากคือสัจจธรรม แต่เรารับไม่ได้ เราปฏิเสธ เราทุกข์สาหัส..... เราอยากให้มันเหมือนเดิม.....
จากวันนั้นเราตั้งคำถามกับตัวเองว่า.....ในโลกนี้ใครสอนเรื่องนี้ ใครคือผู้เชี่ยวชาญเราจะเรียน เราไม่อยากทรมานใจแบบนั้นอีก.....
คนสอนเรื่องนี้มีอยู่.... นานมาแล้วนับสองพันกว่าปี
เรากลับมาเรียนรู้ที่จะอยู่กับกายและใจของ
ตัวเองบ่อยๆ เสมอๆ เพื่อเรียนรู้ความจริงของธรรมชาติ เห็นกายเห็นใจตัวเองบ่อยๆ พยายามมีสติระลึกรู้อยู่กับกายใจตัวเองบ่อยๆๆๆๆ เพื่อดูความจริงในกายและใจตัวเอง
เมื่อได้ดู ได้รู้ ได้เห็นนั่นคือการเรียนรู้ของใจตามธรรมชาติ ดูของจริง เห็นของจริง ซ้ำๆๆๆๆๆๆ บ่อยๆๆๆๆๆๆ... เขาจะเข้าใจ และเรียนรู้ความจริงเพื่อที่จะปล่อยวางเองตามธรรมชาติ ยากบ้าง ง่ายบ้างสุดแล้วแต่เราจะยึดติดกับอะไรมากน้อยต่างกัน...
...... การฝึกตนเป็นเหตุ วัดผลตอนภัยมาถึงตัว...
รู้ว่าเป็นมะเร็งทุกข์แค่ไหน ถ้าต้องเสียอวัยวะทุกข์แค่ไหน.... พลัดพรากจากคนที่ตัวเองรัก ยอมรับได้แค่ไหน.....เราวัดผลได้ด้วยใจตัว.....วันนี้กับวันวาน
ขอให้เรียนรู้ แม้จะมีหลากหลายวิธีแต่ขอให้ ถูกทาง และทำจริง ต่อเนื่อง สม่ำเสมอ....
วัดได้ที่ใจตัวเอง ยามชีวิตเจอปัญหาค่ะ.....
คนที่มีความสุข ไม่ใช่ชีวิตไม่มีความทุกข์ แต่เขาวางทุกข์ได้ วางเป็น ยิ่งวางเร็วยิ่งสบาย....
มันไม่ใช่เรื่องง่าย บางเรื่องผ่านมานานก็วางไม่ได้ก็ยังมี.... เรื่องไหนยึดมากผูกพันมาก ก็จะวางยาก... ฝึกใจไปเรื่อยๆค่ะ ไม่ใช่ฝึกเอาดี เอาเด่น เอาเก่งกว่าใคร แต่ฝึกเพื่อความเบาสบายของใจตัวเอง...
ยิ่งวางใจยิ่งเบา.....
แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตค่ะ
ป่วยแล้วได้อะไร
บทส่งท้ายปีเก่า
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
