NYKU: New York Kitchen University ตอน: สกี ประสบการณ์ปาฏิหาริย์ และนายคิดมาก
เข้าช่วงเดือนมีนาคม เรียกว่าเป็นโค้งสุดท้ายของกีฬาฤดูหนาวอย่าง Ski & Snowboard ใครอยากจะมาเล่นแถวที่นิวยอร์ก ต้องรีบออกตัว ล้อหมุนด่วนๆ ไม่งั้นหิมะหมด อดเล่นนะจ๊ะ! กลุ่มคนไทยที่ชอบกีฬาหิมะ ที่ชื่อกลุ่มว่า Thai Rider ทุกปีก็จะมีสมาชิกที่หายตัวไป บ้างก็กลับไทย บ้างก็แขวน Snowboard ถอดบู๊ท ล้างเท้าในอ่างทองคำ เลิกเล่นไปแล้วก็มี อ้าวกูเองนี่หว่า!
อย่างไรก็ตาม Thai Rider ก็ไม่เคยจะยุบตัวลงเลย เพราะมีสมาชิกหน้าใหม่มาเข้าก๊วนตลอด ไอ้พวกที่มาใหม่นั้น มีตั้งแต่ถูกบิ๊วท์ ถูกหว่านล้อมสารพัด บ้างโดนยาป้าย ถูกหลอกมาลองมาเล่นก่อนก็มี ไอ้พวกที่ลองแล้วติด อยากจะไปต่อ ก็เสียตังไปหาซื้ออุปกรณ์มาเล่น ว่าก็ว่าเถอะ อุปกรณ์กีฬาฤดูหนาวนี่ราคาไม่ถูกนะ ราคาตั้งแต่ $500 ไปจนถึงหลักหลายพันก็มี
เรื่องราววันนี้เป็นเรื่องของน้องคนนึงชื่อ ‘คิด’ เป็นน้อง Food Runner หรือนักวิ่งส่งอาหาร เราทำงานร่วมกันที่ร้านเดียวกันนี่แหละ น้องคิดเป็นชายไทยแท้ ผอม สูง 190 ได้และเป็นคนที่อารมณ์ดี ยิ้มได้กับทุกสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และน้องคิดนี่ก็คิดสมชื่อจริงๆ คือ เป็นคนที่คิดมากเวลาใช้เงิน จะชวนน้องคิดไปกินข้าวนอกบ้าน หรือชวนไปเที่ยว ไปใช้ตังเนี่ย ยากพอๆ กับเข็นภูเขาขึ้นครกพร้อมกับฝนทั่งให้เป็นเข็มในมหาสมุทร! น้องคิดจะคิดแล้ว คิดอีก กว่าจะไปแต่ละที จนพวกผมแซวว่า ชื่อเต็มน้องคิด คือ นายคิดมาก นามสกุลใช้น้อย
พอน้องคิดมากระซิบบอกว่าอยากไปเล่นออกทริปด้วยกันนั้น ผมก็ถึงกับงงนิดหน่อย เพราะ Snowboard มันเป็นกีฬาที่ต้องใช้เงินอยู่นะ ไหนจะค่ารถ ค่าน้ำมัน ค่าเช่าอุปกรณ์ ค่าตั๋วลิฟท์ ค่าข้าว ค่าน้ำอีกล่ะ ไปครั้งนึงก็ตก $100-200 ได้
ทริปนี้ พวกเราจะลุยเขา Windham ภูเขาที่คนไทยเคยประกาศศักดาความเป็นชนหมู่มากมาแล้ว เพราะไปทีไรเจอพี่น้องคนไทยไปเล่นเต็มเขาไปหมด 555 มันเป็นเขาที่ไม่ไกลจากนิวยอร์กเท่าไหร่นัก ขับรถเองประมาณ 2-3 ชั่วโมงก็ถึง ลู่วิ่งยังค่อนข้างกว้างอีกด้วย ตั๋วลิฟท์ราคาไม่แพงมาก แถมมีทางให้เลือกเล่นได้หลายระดับตั้งแต่ง่ายๆ แบบสีเขียวยันโหดๆ แบบสีดำ เรียกได้ว่า เหมาะทั้งกับมือเก่าและก็มือใหม่ที่จะได้ลองฝึกลองเล่นตามอัธยาศัย
หลังจากพวกเราไปถึง และจับจองหามุมใน Lodge ตรงทางขึ้นภูเขา เอาไว้วางของได้แล้ว พวกเราก็รีบแต่งองค์ ทรงเครื่องกัน พร้อมจะออกไปลุยกันเต็มที่ ก่อนจะเริ่มออกขบวนไปยังลิฟท์เพื่อพาพวกเราไปสู่ยอดเขา ขณะที่ผมกำลังพาน้องคิดไปเช่า Snowboard อยู่นั้น คิดบอกว่า เขาอยากลองเล่นสกีมากกว่า เคยเล่น Snowboard มาก่อนแล้ว ไม่ค่อยชอบ
‘เอาจริงง่ะ พวกพี่ไม่มีใครเล่น ski เลยนะเว๊ย ถ้าเอ็งเล่นเนี่ย เล่นคนเดียว ฝึกคนเดียวเลยนะ’ ผมถาม
‘ผมว่าไม่น่ายาก น่าจะเหมือนกับเล่น Ice Skate นั่นแหละพี่’ คิดบอก
‘แล้วเอ็งเล่น ice Skate เป็นเหรอ?’ ผมถาม
‘เล่นไม่เป็นครับพี่’ คิดตอบพลางหัวร่อ ป๊าดโธ่ แล้วเมิงจะบอกทำมายย...
ระหว่างทางนั้นเอง ผมก็เหลือบเห็นป้ายโฆษณา ที่ติดอยู่บนกระดานว่า สอนเล่นสกี โดยอาจารย์ Lee เจ้าของรางวัลเหรียญทองแดงรายการแข่งขันอะไรสักอย่างนี่แหละ พร้อมกับสโลแกน ‘สกีนั้นเป็นยิ่งกว่ากีฬา มันคือ หนทางของชีวิต!’
‘เชี่ย เล่นสกี หรือไปเข้าฌานวะเนี่ย สโลแกนเว่อร์ฉิบหาย’ ผมแซว ก่อนจะหันไปชวนน้องว่า มีสอนเล่นสกีด้วยนะ ไม่ไปลงเรียนหน่อยเหรอ? น้องคิดหันมาดู ก่อนจะบอกว่า
‘ไม่เรียนอ่ะพี่ แพง! ค่าเรียนชั่วโมงละ $40 เรียนสองสามชั่วโมง เท่าค่าแรงผมวิ่งออกอาหารครึ่งวันเลยนะ เก็บตังไว้กินข้าวดีกว่าพี่’ คิดตอบ แหม่ ไม่เสียฉายา คิดหนัก คิดนานจริงๆ กว่าจะใช้เงินแต่ละดอลล่าห์ได้
‘ไม่ต้องห่วงครับพี่โต้ ผมเปิดลูงกู ดูมาก่อนแล้ว’ น้องคิดเสริม ผมก็ได้แต่อ่ะๆ ตามใจ จริงๆ แอบคิดในใจ ‘สบายล่ะ ไม่ต้องเสียเวลาสอน เย้!’ 555
ว่าแล้วก็แยกย้ายกันไปเล่นตามอัธยาศัย ก็มีเจอน้องคิดบ้างเวลาวิ่งลงเขา เห็นมันล้ม มันกลิ้งเป็นลูกขนุน แต่คิดก็ตอบโอเคพร้อมรอยยิ้ม ทุกครั้งที่ทักทาย
‘ออกอาหารในร้านเหนื่อยกว่านี้สิบเท่า ต้องจำลำดับอาหารของลูกค้า ไหนจะต้องลงอาหารผู้หญิงก่อนผู้ชายอีกต่างหาก แค่นี้จิ๊บๆ’ น้องคิดเปรียบเทียบให้ฟัง ผมได้แต่ยิ้ม เออว่ะ นี่แม่งเรื่องจิ๊บๆ
พอถึง 5 โมงเย็น เวลาลิฟท์ปิด เล่นต่อไม่ได้แล้ว พวกเราที่ลงมาถึง ตรงที่วางกระเป๋าใน Lodge แล้ว ก็จะมานั่งรวมกลุ่มถอดอุปกรณ์เครื่องป้องกันพลางเม๊าท์มอย ผมก็เอะใจขึ้นมาได้ว่า
‘เฮ้ย มีใครเห็นไอ้คิดมั่งเนี่ย’ ผมถาม
‘สงสัยยังอยู่บนเขาอยู่มั้งพี่โต้ กะลงมาท้ายสุดไปเลย เล่นเอาให้คุ้มไง’ น้องในทีมแซว
‘กะเล่นให้คุ้ม หรือตกเขาไปแล้วกันแน่’ อีกคนแซวขำๆ
อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปจนจะ 6 โมงเย็น ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ไอ้น้องคิดก็ยังไม่โผล่หน้ามายังที่รวมพล ผมเองซึ่งเป็นพี่ใหญ่ เป็นตัวตั้งตัวตีพาน้องๆ มา ก็เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ กลัวน้องมันตกเขาจริงๆ หรือเป็นอะไรขึ้นมา
‘ห่าน! ไอ้คิดมันไปอยู่ไหนวะเนี่ย’ ผมถามก่อนจะออกมาดูตรงทางลงจากภูเขา คือ ไม่ว่าจะยังไง ลงมาจากเขาก็ต้องลงมาทางนี้นี่แหละ แต่มองไป ก็ไม่เห็นเงาของสิ่งมีชีวิตใดๆ
ขณะที่กำลังจะไปถามเจ้าหน้าที่อยู่นั่นเอง เราก็เห็นเงาตะคุ่มๆ ของนักเล่นสกีคนนึงโผลงมาจากยอดเขา นักเล่นสกีคนนี้เดี๋ยวก็ปาดซ้าย เดี๋ยวก็ปาดขวา เลื้อยมาอย่างกับโปร
‘นั่นคิดป่าวอ่ะ’ น้องสาวคนนึงในทีมถาม
‘ไม่น่าใช่นะ ลงมาเนียนอย่างนั้น’ น้องอีกคนตอบแทน แต่แล้วก็สะดุดตากับเสื้อเล่นสกีของพี่โปรคนนั้น ทำไมมันเหมือนของไอ้น้องคิดจังวะ อ้าว! นั้นมันไอ้คิดนี่หว่า มันเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆ ก็เล่นสกีได้อย่างกับโปรแบบนี้!
น้องคิดไถลลงถึงเชิงเขา เจอพวกเรารออยู่ก็ยิ้มร่าอย่างมีความสุข ก่อนจะเล่าว่า แกขึ้นลิฟต์ไปรอบสุดท้าย ก็กะจะค่อยๆ ไถลลงมา แต่ขาที่อ่อนแรงกับร่างกายที่เปลี้ยจากการล้มลุกมาทั้งวัน มันก็ไม่ค่อยจะเชื่อฟัง เล่นอยู่ก็ล้มจนตกไหล่เขา ขณะที่กำลังคลานกลับขึ้นมานั้น ก็ได้ยินเสียงถามไถ่ ‘Dude, are you ok?’ คิดเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นฝรั่งคนนึงยืนเช็คสภาพ
‘Are you alright? First time?’ ผู้ช่วยเหลือถามคิด หลังจากพากลับขึ้นมา
‘ใช่ เล่นยากมากเลย ชั้นว่าสกีมันไม่เหมาะกับชั้นอ่ะ’ คิดยอมแพ้ แต่ผู้ช่วยเหลือได้ยินแล้วก็เหมือนจะโมโห พูดกลับมาเสียงแข็ง
‘มันยากเพราะคุณไม่รู้ต่างหากว่า ควรเล่นยังไง’ ผู้ช่วยเหลือพ่นลมออกจากจมูก ยิ้มเยอะในการยอมแพ้ของหนุ่มเมืองร้อน ก่อนจะบอกต่อว่า
‘ไม่แปลกหรอกที่คุณจะล้ม เพราะคุณเล่นใช้แต่ขา ใช้แต่ข้อเท้าในการบังคับทิศทาง จริงๆ แล้วคุณต้องใช้สะโพกต่างหาก และก็เก็บเท้า กับหัวเข่าไว้ ให้ตรงขนานกับหัวไหล่’ ผู้ช่วยเหลือวิจารณ์ฟอร์มการเล่นอย่างกับกูรู ก่อนจะบอกให้ไปลองใหม่เดี๋ยวเขาช่วยดูให้
มันเหมือนกับในหนังจีน ที่พระเอกตกเขาแล้วไปเจอฤาษีที่ลี้ภัยจากทางโลก แล้วฤาษีก็ถ่ายทอดเคล็ดวิชา ‘สกีสยบมาร’ ให้กับพระเอกอย่างไงอย่างงั้น เพราะไม่นานหลังจากได้รับการถ่ายทอดวิชาจากยอดฝีมือ คิดก็สามารถเล่นได้ดีขึ้นอย่างผิดหูผิดตา จนฤาษีเองถึงกับต้องยอมรับในพรสวรรค์ของคิด
‘โอ้ว จริงๆ แล้วคุณมีพรสวรรค์นะเนี่ย’ ฤาษีชม ก่อนที่จะร่ำลาและอวยพรให้โชคดี แต่ก่อนที่จะร่ำลาไป ฤาษีก็หันมาพูดกับน้องคิดว่า ‘สกีนั้นเป็นยิ่งกว่ากีฬา มันคือ หนทางของชีวิต!’ ก่อนจะลงจากยอดเขาด้วยวิชาสกีทะยานฟ้า ลังการหน้าสามตลบหายตัวไปอย่างรวดเร็ว พรึ่บ!
‘สรุปใครวะ ฤาษี?’ ผมถามน้องคิด น้องคิดยิ้มพลางชี้ไปที่ป้ายประกาศข่าวโฆษณาข้างหลัง ผมเองถึงกับร้องอ๋อ เพราะไอ้สโลแกนที่ฤาษีคนนี้ใช้นี่เอง น้องคิดยิ้มก่อนจะจบเรื่องว่า
‘ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่า การลงเรียนสกีนั้นมีประโยชน์มาก และก็ควรจะเรียนซะ โดยเฉพาะกับมือใหม่ มันไม่ใช่แค่สอนว่าเล่นยังไง แต่สอนว่าเล่นยังไงให้ถูกต้องอีกต่างหาก’ คิดตอบมาพร้อมกับรอยยิ้ม
หลังจากนั้นสัปดาห์นึง พวกเราก็กลับมาเยือน Windham กันอีกครั้ง คราวนี้น้องคิดมาแบบยิ้มร่าเริง พร้อมกับอุปกรณ์สกีของตัวเองเรียบร้อย
‘คิด เอ็งจะลงเรียนสกีเปล่าวะวันนี้?’ ผมถาม
‘ไม่เอาอ่ะพี่โต้ แพงไป๊’ คิดตอบมายิ้มๆ โห่ย ไม่เสียชื่อนายคิดมาก นามสกุลใช้น้อยจริงๆ
หากชอบใจ ฝากกดติดตาม กดไลค์ อ่านเรื่องราวอัพเดทของ เอ็นวายกู NYKU: New York Kitchen University เรื่องวุ่นๆ ของพวกเราพี่น้องคนไทย ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ห้องครัวในมหานครนิวยอร์กได้ที่นี่นะครับ ขอบคุณครับ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
