แดนสวรรค์มายา
บทที่ 18 บทสรุปของความพยายาม
"สิ่งที่หลวกลวง ความจริง ให้กลายเป็น เรื่องโกหก และสามารถทำให้ เรื่องโกหก เป็น ความจริง ตัวเราเรียกสิ่งนั้นว่า 'มายา'"
...
พวกเรายืนอยู่ที่หน้าประตูสีฟ้าสลักลายวิจิตรสวยงามเป็นคำว่า มายา เอาไว้ พวกเราทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้ม ก่อนที่เขาจะพูดว่า
"ต่อจากนี้เราจะได้เจอแล้วล่ะ คนที่ควบคุมเรื่องทั้งหมดนี่ ผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของดินแดนแห่งนี้ ..เปิดพร้อมกันนะ"
พวกเราผลักประตูเข้าไปพร้อมกัน เบื้องหน้าของฉันคือ.. ทะเล?
ไม่สิ.. เรียกว่าบ่อน้ำน่าจะถูกกว่า
บ่อน้ำสะท้อนแสงสีขาวสว่างที่ออกมาจากบางอย่างที่ลอยอยู่บนบ่อ แสงกระทบกับบ่อน้ำ แล้วสะท้อนแสงอันงดงามก็ไปกระทบกับผนังหินที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์สีดำจนกลายเป็นลายคลื่นน้ำ
เมื่อสังเกตุวัตถุสีขาวที่ลอยอยู่กลางบ่อน้ำดีๆ ฉันก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งของหรือวัตถุ แต่เป็น ---เด็กผู้หญิง!!
เด็กผู้หญิงผมสีขาวอยู่ในฟองสบู่ที่ล้อมรอบไปด้วยเถาวัลย์
นี่น่ะหรือ คนที่เป็นผู้ทำให้เกิดเรื่องที่ผิดปกติทั้งหมดนี่ คนที่หลอกลวงความจริงให้กลายเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง เด็กคนนี้น่ะหรือ?
ไม่มีทางหรอก เธอเองก็ต้องเหนื่อยเพราะดินแดนเหมือนกัน
"พวกเราต้องทำอะไรต่อไปล่ะ.." ตัวฉันถามกับเขาด้วยความมึนงง
"ไม่ใช่เราแต่เป็นเธอต่างหาก คนที่สามารถอยู่เหนืออำนาจของดินแดนและเปลี่ยนกฏเกณฑ์อันลวงหลอก มีเพียงเธอ.."
แล้วฉันควรทำอะไรต่อไปล่ะ ฉันถามออกไป แต่สิ่งได้รับกลับมาในครั้งนี้เป็นเพียงสายตาที่เชื่อมั่นเท่านั้นในสายตานั่นราวกับต้องการบอกฉันว่า 'ทำในสิ่งที่คิดว่าถูกสิ'
สิ่งฉันคิดว่าถูกต้อง..
ฉัน --อยากช่วยเด็กคนนั้น
ฉันก้าวเท้าลงไปในน้ำ แต่กลับไม่เปียก เท้าของฉันอยู่เหนือน้ำเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
ฉันเดินต่อไป มุ่งตรงไปยังฟองสบู่ที่อยู่กึ่งกลางของบ่อน้ำ
ฉันเดินมาถึงแล้ว จากนั้นก็คว้าตัวของเด็กน้อยคนนั้นออกมาจากฟองสบู่ ฟองสบู่แตกออก บ่อน้ำ ผนังหินและเถาวัลย์ก็หายไปกลายเป็นพื้นที่สีขาวที่ว่างเปล่า
เด็กสาวได้ลืมตาขึ้น แล้วพูดคำแรกออกมา
"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ!!"
เธอขอโทษออกมาไม่หยุดพร้อมกับร้องไห้
"คนที่ผิดน่ะไม่ใช่เธอหรอก แต่เป็นดินแดนต่างหากเป็นดินแดนต่างหาก ดินแดนทำให้เธอต้องอยู่ที่นี่ ขอโทษ ที่ทิ้งเธอไว้คนเดียวนะ ชิโระ
เรา... กลับกันเถอะ"
เพื่อนของฉันได้เข้ามาโอบกอดเด็กสาวคนนั้นไว้ ได้กล่าวเช่นนั้น
"พวกเธอรู้จักกันเหรอ?" ฉันถามออกไป
"อืม เธอเองก็เป็นเพื่อนของฉันน่ะ"
งั้นหรอ พวกเธอเองก็ผ่านอะไรมามากงั้นสินะ
"ตอนนี้เรื่องก็น่าจะจบแล้วสินะ ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในดินแดนก็น่าจะกลับไปในโลกแห่งความจริงแล้วใช่ไหม?" ฉันถามออกไป
เด็กสาวมองไปที่ชายผมน้ำเงิน ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนเขาจะตอบว่า "อืม "
คำตอบนั้นทำให้ยิ้มออกมา
"พวกเรากลับกันเถอะ" เขาพูด พร้อมกับเดินจูงมือชิโระออกไป
ฉันที่กำลังเดินตามพวกเขาออกไปก็เห็นเขาหันกลับมาพร้อมกับเสียงที่พูดว่า "ขอบใจนะ" เบาๆ แล้วยิ้ม
ฉันยิ้มตอบกลับพวกเขาไป แต่ว่าไม่นาน ---ประตูก็ปิดลง
เบื้องหน้าของฉันที่เหลือตัวคนเดียวในห้องนี้คือ ประตูสีน้ำตาลสลักลายวิจิตรสีทองไว้ เป็นคำว่า "ขอต้อนรับสู่บัลลังก์"
ตาของฉันเบิกกว้าง น้ำตาเริ่มไหลออกมา
"ไม่สิ!! ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!!!!"
"ไม่นะ!!!!!"
"ทำไมกัน!!!"
ฉันวิ่งไปพยายามทำให้ประตูเปิดออก แต่มัน --ไม่ยอมเปิด
"ทำไมกันล่ะ!!"
"ทำไมถึงเปิดไม่ออก!!"
"ทำไม!! เปิดสิ!!!!"
ฉันร้องไห้และทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง พยายามทำให้มันเปิดออกสุดความสามารถ แต่ว่า ---ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
"ทำไมล่ะ! เปิดสิ เปิดหน่อยเถอะ"
"ได้โปรด โด้โปรด อึก ฮือ ฮือๆๆ"
ฉันร้องไห้อยู่อย่างนั้นอย่างหมดหวัง ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ รอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของนายนั้นหมายความแบบนี้นี่เอง
'ดินแดนไม่มีวันถูกทำลาย และจะเป็นอย่างนั้น ชั่วนิจนิรันดร์'
ราวกับได้ยินเสียงใครบางคนพูดแบบนั้น
ฉันร้องไห้แล้วร้องไห้อีก จนมีเถาวัลย์สีดำมาดึงฉันออกห่างจากประตูไปยังฟองสบู่..
...ชีวิตของฉัน --ช่างน่าเศร้าจริงๆ
ในฟองสบู่ ฉันได้เห็น เหล่าเพื่อนๆและตัวฉันเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
' จงหลับไหลเถิด ผู้ครองบัลลังก์คนถัดไป
...ในดินแดนมายาชั่วนิรันดร์'
.
จบบทที่ 18 บทสรุปของความพยายาม
ภาพปกแตกมากไป ขอโทษค่า..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
