เรื่องคำว่ากรรม นั่นมันอยากที่จะเรียนรู้จัก ในเรื่องราวของความยึดถือ มองไม่เห็นกรรมที่จิตนั่นยึดถืออยู่ เหมือนกายนั่นเป็นแก้ว แต่มีโคลนมีสิ่งสกปรก อยู่ในแก้วน้ำ เมื่อเทน้ำที่ใสสะอาดลงไปในแก้ว น้ำนั้นก็สกปรก จิตนั่นก็ยึดเอาสิ่งสกปรก หลงใหลในสิ่งสกปรก สิ่งที่สกปรกที่จิตนั้นยึดถือโคลนตม ย่อมหาความสุขไม่ได้เลย
เมื่อจะให้จิตมีความสุข ก็ต้องหาวิธีเอาสิ่งสกปรกนั่นออกไปจากแก้วน้ำ ที่เค้าปรุงแต่งมาด้วยกรรมที่ธาตุทั้งสี่รวบรวมไว้ให้ ให้จิตนั้นยึดถือ ในสิ่งที่ปรุงแต่ง เค้าเรียกว่า กรรมที่ตนนั่นกระทำเอง สะสมมาเอง
เมื่อทำให้สิ่งสกปรกในแก้วน้ำ หลุดลอยออกจากกายได้ จิตที่อาศัยอยู่กาย ก็มีความสุข ..กายก็เป็นสุข ใจก็เป็นสุข จิตอาศัยอยู่ในกายก็เป็นสุข นั่นคือ สติปัญญาของจิตที่เป็นน้ำมาอาศัยในแก้วที่มีโคลนตม ว่าจะชำระขจัดคราบ ฝุนละออง ดินทรายในแก้วให้เหลือ แต่น้ำที่ใสสะอาด ที่ต้องอาศัยสติปัญญาของจิตที่เป็นน้ำอาศัยแก้วนั้น กระทำเอง กายก็เป็นสุข. จิตก็จะเป็นสุข
จิตที่เป็นน้ำใสสะอาด เมื่อเทลงในแก้วที่สกปรก ทุกอณูของจิตมันก็เลยมีสิ่งสกปรกแทรกอยู่ในกายในจิตทุกตัวตน เราก็ลองดูซิ อาหารที่กินเข้าที่ว่าดี..สะอาดอย่างนั้นอย่าง..กินของดี..เลือกกินดีๆ ..ทำไมต้องไปขับถ่ายออก ผลไม้ที่ว่าสดว่าสวยงาม ..วางไว้เฉยมันเน่าเสีย ..เมื่อเข้าไปในกายมันก็เน่าเสีย ต้องขับออกไปจากกาย แล้วเราก็เปรียบเทียบเอา ว่าในกายมีแต่ของสกปรก จิตก็ต้องอาศัยกับสิ่งสกปรก หนีออกไปไหนไม่ได้ จนกว่าจะหมดลม หมดเวลากินนอนในเรือนกาย
แล้วในคำว่า สิ่งสกปรก ที่เรานำเข้ามาในเรื่องราวกาย จากการที่นำกาย เอาวิญญาณทั้งหก เคลื่อนที่ไป ไปเห็นไปได้ยิน เรื่องนั้นเรื่องนี้ เรื่องของอารมณ์กรรม ทิฐิความคิดเห็นที่เป็นกรรม ไม่ชอบใจไม่พอใจ เราก็ไปเอาของเค้ามา รับเอาคิดมานึก ยึดเข้ามาคิดมานึก นั่นก็เป็นของสกปรก ที่เรามองไม่เห็นอีกเหมือนกัน ที่เค้าเรียกว่า เราใช้วิญญาณทั้งหกไปเกี่ยวเอาเข้ามาทับถมกายใจของเราเอง ไม่มีใครทำให้ เพราะเราไม่มีสติปัญญา ดูแลเรื่องการใช้วิญญาณทั้งหก เราใช้ไม่ถูก มันก็เลยต้องมีทุกข์เกิดขึ้น ที่ตัวเราเอง
มีพระที่นับถือ ท่านบอกว่า นี่ถ้าโยมปฏิบัติธรรมไปเรื่อย .ลดละอารมณ์ สร้างบุญกุศลบารมี แล้วเค้าโยมขึ้นไป ไปสัมผัสของจริงๆ ไปแบบเป็นตัวตนของเรา ในชั้นเทพยดาอินทร์พรหม โยมก็จะไม่อยากลงมายึดกายมนุษย์ เพราะมันมีแต่ความสุข แต่นั่นแหละ ถึงจะไปขึ้นไปได้ด้วยจิต ..จิตก็ต้องกลับมาอยู่กับสังขารกายมนุษย์จนกว่าจะถึงกำหนดเวลาละสังขาร สมมุติว่ากายป่วยเจ็บป่วย ..นั่นเป็นเรื่องของกาย ที่จิตนั้นก็ต้องอยู่กับกรรม แต่จิตไม่ยึดกรรม นั่นเป็นเรื่องของผู้ที่จิตนั่นมีธรรมห้อมล้อมจิต ..อาศัยในกายชั่วขณะหนึ่ง แล้วจากลา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
