เรื่องความหน้ากลัวของป่า
คำนำ ตำราจ2คนกับหน่วยตระเวนชายแดน
เนื้องเรื่องเบื่องต้นก่อนเขาเนื้อเรื่องหลักคือมีตำรวจคนหนึ่งชื่อนายAตำรวจนายนี้ชอบทำผิดวินัยอะไรต่างผู้บังคับบัญชาจึงฝากกับตำรวจรุ้นพี่คนหนึ่งชื่อนายบีไปอบรมวินัยที่ชายแดนจึงเข้าเรื่องราวความหลอนในครั้งนี้.....
เนื้อเรื่องหลัก
ในช่วงนั้นมีการฝึกประจำปีทีนี้มันมีเคสพิเศษตรงที่ว่ามีรุ้นน้องคนนี้ชื่อนายบีอะถูกฝากฝึกแต่ เป็นการฝากฝึกที่รู้กันว่าเอามาฝึกในแบบครูฝึกคือตัวน้องคนนี้วินัยไม่ดีประมานว่าติดเหล้าเมายาและวินัยมันไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไหร่ผู้บังคับบัญชาจึงให้รุ้นน้องคนนี้กับมาศูนย์ฝึกเพื่อที่จะให้วินัยมันดีขึ้นเขาพึ้งบันจุใหม่ได้ไม่นานมากก็เลยเหมื่อนกับรุ้นราวคราวเดียวกับรุ้นพี่ที่ชื่อBนายBเลยได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้มาดูแลนายA แล้วทีนี้การเดินขึ้นป่ามันก็ไม่
มีอะไรเดินผ่านเสาร์แรกไปมันก็ไม่มีอะไรพอเดินถึงเสาร์ที่2สำหรับคนที่ไม่รู้เสาร์ที่ผมพูดถึงมันคือเสาร์อะไรมันคือเสาร์เขตชายแดนซึ้งแต่ระเสาร์มันจะมีระยะทางประมานเขา1ลูกพอถึงเสาร์ที่2ก็มานั้งพักกันทีนี้นายBก็ได้ถามนายAว่า
นายB: ไอน้องมึงไหวปะเนี้ย?
เหมื่อนกับว่านายAหน้าตาคือไม่ไหวแล้วอะ
นายA: ไม่ไหวอะสิ้พี่ ผมถูกสั่งมาแบบฉั่บพันมาแบบไม่ทันตั้งตัว อยู่ๆต้องมาเดินเขาเดินป่าเป็นร้อยๆโลใครจะไปไหว ผมอยากจะออกจากป่าเหี้ยนี้จะแย่แล้ว
นายB: เห้ยในป่าในเขามึงอย่ามาปากเสียแบบนี้ เดียวมึงก็เจออะไรดีๆหลอก
ทีนี้ก็แยกย้ายกันพักผ่อนทีนี้การเดินป่าเดินเขาแบบนี้เขาจะเดินกันเป็นเส้นตรงมันจะได้ไม่หลงกันพอเวลาพักก็พักกันเป็นเส้นตรงเพื่อจะได้สดวกกับการเช็คนับจากหัวไปถึงถ่ายเหมื่อนห่างงู มีทหารพร้อมครูฝึกไปทั้งหมดทั้งสิ้นประมาน250คนความที่นายBเป็นครูฝึกรุ้นใหม่นายBนั้นได้อยู่ท้ายแถวนายBกับนายAได้พักผ่อนกันแถวนั้นพอหลับนายBรู้สึกว่า ทำไมรอบข้างมันเงียบไปว่ะ จากปกติมันหน้าจะมีเสียงแจ้วๆเหยีบกิ่งไม้ว้อบแว้วไปมาพอนายBลืมตามานายBถึงกับสดุ้งเลย พื้นที่ตรงไม่เหลือใครแล้วเราเผลอหลับแล้วเขาทิ้งเราแล้วนายBก็เลยสตาด
วิ่งแล้วนายBได้ไปสดุจขาคนๆนึง คนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือนายAนายBได้ปลุกนายAขึ้นมา
นายA: ห้ะว่าใงพี่
นายB:. เห้ยซวยแล้วเราโดนทิ้งแล้ววะ เออเร็วรีบตามเค้าไปมันไปได้ไม่ไกลมาก
ทีนี้พอ2คนนี้เดินไปในจุดๆนึงแล้วนายBก็พูดขึ้นว่าเห็นแล้วและมันเป็นกลุ่มคนเดินกันเป็นเส้นตรง แต่สิ่งที่มันแปลกคือมันห่างไปแล้ว2ภูเขาลูกนายBก็พูดขึ้นว่าเห้ยนี้เราหลับไปนานขนาดนั้น หรือพวกเค้าเดินไวขนาดนี้ ทำไมระยะทางมันห่างกันขนาดนี้ทีนี้นายAกับนายBก็จั้มอ้าว แต่ช่วงที่พวกเราพักผ่อนกันมันก็บ่าย1บ่าย2ไปแล้ว ผลสรุปคือนั้นมันก็เย็นมันก็พบค่ำทั้ง2คนก็ยังใจชื่นอยู่ว่าเห็นกลองกำลังอยู่ข้างหน้า ทีนี้นายAกับนายBก็มาสำรวจอุปกรณ์เอาชีวิตรอดว่ามีอะไรบ้าง
นายBมีปืน1กระบอกและแม็คกระสุ่นแค่แม็คเดียวมีด1เล่ม
นายAมีปืน1กระบอกและมีแม็คกระสุ่นอยู่3แม็คมีด1เล่ม
แต่โชคดีที่นายA สูบบุหรี่เลยมีไฟแช็กไวจุดไฟ
ทีนี้มันเป็นคืนแรกที่ยังเรียกไม่ได้ว่าหลงป่า ทีนี้ก็มีการวางแผ่นว่าพุ้งนี้จะเดินไปให้ได้แค่ไหนเพื่อจะตามหน่วยตระเวนช่ายแดนให้ทัน
นายA: พี่เราจะไม่หลงป่าใช้มั้ยครับ
นายB: ไม่หลงเนี้ยเป็นครั้งที่2แล้วที่พี่เคยขึ้นมาเออ มึงไม่ต้องห่วงหลอก
ที่นี้ก็แยกย้ายต่างคนต่างนอน คืนนั้นที่นายBกำลังนอนอยู่ได้ยินเสียงไม่คนก็สัตว์เดินเหยียบกิ่งไม้หักในใจนายBก็กลัวเหมื่อนกันแต่แกไม่กล้าลืมตาขึ้นมามอง และพอนายBลืมตาขึ้นมาภาพที่นายBเห็น มันเป็นเงาดำๆ ก็คือเห็นแค่เฉพาะสุดไฟที่นายBเห็นสุดแค่ไหนนายBเห็นแค่นั้น แต่นายBก็ไม่อยากจะหมั่นใจเพราะอาจเป็นเพรานายBเดินทางมาทั้งวันอาจเป็นเพราะเหนื่อยอ่อนเพลียด้วย เลยอาจทำให้ตาลาย แน่ในใจนายBก็แอบคิดว่าสิ่งแบบนี้มันอาจไม่ปกติหรือป่าว อาจเกิดจากรุ้นน้องเราไปปากเสียพํดจาไม่ดี แต่นายBก็ยังไม่กล้าพูด เพราะเนื้องว่า
ไอน้องคนนี้มีอาการทางจิตอ่อนๆผสมกับพึ้งเบิกเหล้าเลิกยามาด้วย กลัวน้องจะกล้ววิตกกังวลและอาจเสียสติได้ พอเช้าวันที่2 ก็เดินกันไปในจุดที่กำลังจะไป แต่ปรากฎว่าวิวในวันนี้ไม่เห็นคนเลย จากที่วันแรกเราเห็นพวกเขาห่างกันแค่ภูเขา2ลูก วันที่2เขาอาจจะห่างไป3ลูกหรืออาจจะไกล้มาลูกนึง
วันที่2ทั้งเช้าไท่เห็นใครเลยไม่เห็นแล้วคือหาไม่เจอแล้ว
นายA: สรุปพี่เราหลงหรือป่าวเราหลงใช้มั้ยพี่
นายB:ใช้ไอน้องกูว่าเราหลงแล้ววะเพราะเราไม่เจออะไรเลย
ทีนี้นายAก็เริ้มสติสตังก็เตริดไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ นายBคิดในใจถ้ากูเลือกได้ระหว่างลงป่าคนเดียวกับหลงป่ากับไอน้องนี้กูเลือกหลงป่าคนเดียวดีกว่ายังสบายใจกว่า เหมื่อนกูเอาเด็ก10ข่วบมาด้วยถึงมันจะมีปืนเหมื่อนกูอะแต่เหมื่อนเอาเด็ก10ขวบมาเลย
ทีนี้จนเย็นก็พักผ่อนกันทีนี้จากวันแรกที่พอคุยกันมันจะใจชื่นกายเป็นว่าเสบียงที่เตรียมมามันใกล้หมดแล้ว เพราะว่าในส่วนของการเดินทางอะไรพวกเนี้ยอะพอเป็นครูฝึก บก. จะมีนักเรียนถือของให้และนายBกับนายAก็อยู่ท้ายสุดด้วยเลยไม่ได้หยิบของอะไรมาเยอะแยะ กายเป็นว่าวันที่2เนี้ยเหลือมาม่ากันคนละห่อ เพราะคืนแรกคิดว่ายังใงก็ตามทันแต่ผลปรากฎมันไม่ทัน กายเป็นว่าวันที่2นายAนายBต้องแบ่งมาม่ากันกินประทังชีวิตไปและก็ได้แยกย้ายกันไปหลับ ขณะที่นายBกำลังนอนมองท้องฟ้าอยู่ นายBได้ยินเสียงเหมื่อนคนคุยกันแต่จับใจความไม่ได้
ว่าคุยอะไรกันกัน นายBเลยฟังดีๆว่าเสียงมาจากตรงไหน ปรากฎว่าเสียงมาจาก นายAนั้นและ
นายBจึงฟังดีๆเหมื่อนรุ้นน้องคุยกับใครหรือเถียงหรือทะเลาะกับใครก็ไม่รู้
นายB ณ เวลานั้นไม่ห่วงอะไรแล้วนอกจากห่วงชีวิตตัวเอง นายBทั้งกลัวผี ทั้งกลัวคาราวาล ทั้งกลัวโจร แต่นายBกับกลัวนายAที่สุดแล้ว ณ เวลานั้น แต่นายBก็ต้องทำใจปล่อยผ่านไป
เช้าวันที่3ทีนี้เดินกันไปน้ำก็เริ้มหมดเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าร้อนด้วยปกติจะไม่เดินช่วงหน้าฝนเพราะมันจะลำบาก พอเป็นหน้าร้อน แหล่งน้ำก็หายากและเนื้องด้วยว่าแรงก็เริ้มหมด
อาหารก็เริ้มหมดด้วยและทีนี้นี้รุ้นน้องที่ชื่อนายAไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร ก็จะกระโจนพุ้งไปตลอดอารมแบบ
นายA: พี่ๆนั้นเสียงอะไรอะ
นายB: เห้ยๆมึงใจเย็นๆมึงหมั่นใจหลอว่ามึงได้ยินเสียงอะไรอะ
นายA: พี่ๆผมหมั้นใจผมได้ยินเสียงคน
และนายAก็รีบวิ่งไปข้างหน้า นายBก็รังเลกูจะเอาใงต่อไปดีวะหัวเดียวกระเทียมรีดด้วยเนื่องจากนายBได้รับคำสั่งให้มาดูแลนายAด้วยถ้าเกิดนายBปล่อยน้องมันไปตายคนเดียวอะมันจะเป็นปมในชีวิตด้วย นายBจึงวิ่งตามนายAไป
ทีนี้พอนายBวิ่งตามไปอะ ตอนนั้นมันก็ประทานบ่าย2โมง แสงมันส่องลงมาไม่ถึง ยิ่งวิ่งตามมันก็ยิ่งถึงถึบไปเรื้อยๆจากบ่าย2โมงในป่าขณะนั้น มันเหมือนบรรยากาศ4-5โมงเย็น วิ่งตามลึคเข้าไปลึคเข้าไป นายBไปเจอน้องนายAยืนหอบ
นายB:ไหนเสียงที่มึงวิ่งตามมามันอยู่ไหน และมึงหมั่นใจได้ยังใงว่าเสียงที่มึงได้ยินมันคือเสียงของพักพวกเรา มึงคิดในสิ่งที่เป็นจริง แค่วันแรกเราก็ห่างกันเกื่อบ2ภูเขาแล้ว มันจะเป็นไปได้ใงที่เราจะตามพวกเค้าทัน
นายA:พี่ผมหมั่นใจว่ามันคือเสียงของพักพวกเรา แต่พอผมวิ่งตามเสียงอะ ผมเห็น ผญ เหมื่อนชาวบ้านเหมื่อนอะไรสักอย่างตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก เสียงมันอยู่ทางซ้าย แต่พอผมเห็น ผญ ผมเลยเปลี่ยนเป่าหมายเลย ระหว่างเสียงกับตัวผมเชื่อตัวดีกว่า พอมันมาถึงจุดนี้แต่ ผญ หายไปแล้วผมเลยมายืนอยู่จุดนี้ผมไม่รู้จะไปไหนเพราะข้างหน้าเป็นต้นไม้ถึบหมดแล้ว
นายBถึงกับกรุมขมับคิดว่าไอน้องคนนี้เริ้มมีอาการทางจิตขึ้นมาแล้วไม่รู้น้องเขาหลอนจากในป่าหรือจากอาการตัวเองนายBเริ้มเครียด
นายB: ไอน้องมึงรู้มั้ย ถ้าเราอยู่ในบริเวรเนี้ยถ้าเราไปเจอกลุ่มพวกคาราวาลค้ายา หรือพวกกลุ่มตัดไม้หรือจะเป็นทหารของประเทศเพื่อนบ้านอะ มึงกับกูมาเต็มยศขนาดเนี้ย มึงคิดว่าถ้าเราเจอพวกคาราวาลอะมึงกับกูจะสู้มันไหวหลอ
นายA:โอเครครับผมขอโทษ
ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีที่ไปเจอแหล่วน้ำธรรมชาติที่พอจะกินได้ พอนายAกับนายBกินน้ำกรอกน้ำใสกระติ่กเรียบร้อยแล้ว นายBก็ให้นายAขึ้นต้นไม้ไปมองหาพิกัสหรือตำแหน่งที่พอจะทำให้เราเดินไปจุดนั้นได้
นายB: เห้ยไอน้องมึงขึ้นไปดูบนต้นไม้สิ้นมองหา พิกัดหรือโลเคชั่นที่พอจะเป็นจุดให้เราเดินไปได้
นายA: พี่มันเหมือนภาพก็อปปี้มองอะไรไม่ออกเลยมันกันหมดเลยไม่มีอะไรที่มันจะบ่งบอกเลยได้ว่าจะมีหมู่บ้านหรือตำแหน่งที่พอจะสังเกตุได้เลยมันเหมื่อนกันหมด
ผลสรุปก็ต้องพักผ่อนที่นี้มันก็คืนที่3และ นายAเริ้มทำตัวแปลกๆเริ้มมีการสั่งเสียกับนายB
นายA:พี่ถ้าพี่ออกจากป่านี้ไปได้พี่เอาข้อความนี้ไปบอกครอบครัวผมด้วยนะ
นายB: เห้ยมึงรีบด่วนสรุปอะไรง่ายเกินไปว่ะ มึงมีพี่อยู่ทั้งคนนะเว้ย
นายBก็หยิบพระที่เป็นเหรียญปลอดภัยขึ้นมาและพูดว่า
นายB :เนี้ยกุมีเหรียญปลอดภัยยังใงก็ต้องรอดถ้าเราจะตายก็ต้องตายพร้อมกันระหว่างมึงกับกูใครรอดจะไปเจอหน้าอีกฝ่ายยังใง
รุ้นน้องก็ซึมๆแล้วก็เงียบไปแล้วทีนี้ก็หลับกันระหว่างที่นายบีหลับอยู่นายบีก็ได้ยินเสียงแว้วๆเหมื่อนเสียงปลุกและก็รุกขึ้นมา นายB ก็มองหารุ้นน้องแต่ไม่เจอนายBก็หลนรานและมองถัดไปอ้อรุ้นน้องกำลังเหมื่อนยืนฉี่อยู่ ใน ขณะนั้นรุ้นน้องก็ได้มองไปที่เชือกรองเท้า และกล้มลงไปแกะเชือกรองเท้า
นายBคิดในใขหรือว่ามันจะเอาเชือกไปผูกคอตายนายBบีก็รีบวิ่งไปกระชากไหล่ของรุ้นน้องภาพที่นายBเห็นหน้าของรุ้นน้องเหมื่อนคนเมาเลยเบลอๆและได้ถามรุ้นน้องว่า
นายB: เห้ยมึงจะไปไหนเนี้ย
นายA: อ้อเปล่าครับพี่ผมจะไปฉี่
นายB:มึงจะไปฉี่อะไรของมึงแล้วเชือกในมือมึงจะเอาไปทำอะไร
นายA: อ้อผมจะแกะรองเท้าออกใสมาหลายวันติดต่อกันมันรัดมันกินเท้า
นายB คิดในใจมันก็คงจะจริงและมั้งโอเครยังเชื่อใจได้อยู่พอนายBกับมานอนแกก็นอนไม่หลับนอนรอรุ้นน้องให้กับมานอนแต่นานมากแล้วรุ้นน้องไม่ยอมมายืนอยู่ที่เดิมมองไปที่เชือกรองเท้าเหมื่อนพิจารณาอะไรอยู่แต่สุดท้ายรุ้นน้องก็กับมานอน
เช้าวันที่4เดินกันไปจากวันแรกที่เดิน25กิโลอะไหวแต่พอมาวันที่4เดินไปได้แค่3กิโลกับไปที่เดิมเพราะว่านายBได้ทำตำนิไวที่ต้นไม้มันก็เหมื่อนเดินตรงนะแต่เส้นทางที่เดินมาเดินไปไม่ได้ก็ต้องหลบหลีกสรุปวนกับมาที่เดิมสรุปไม่ได้ไปอยู่ที่เดิมนั้นและนายBเลยพูดว่า
นายB: เดินทางแบบไม่ได้วางแผ่นสู้พวกเรานั้งเฉยๆออมแรงไวดีกว่า
นายA:ครับ
ที่นี้มันไม่ใช้แค่รุ้นน้องแล้วที่หลอนตัวนายบีเองก็เริ้มหลอนไปแล้ว นายบีก็แอบคิดในใจอย่างแย่ที่สุดพวกเราก็ถูกพวกคาราวาลฟันคอตาย อย่างดีที่สุดก็คือยิงตัวตาย กับ ผูกคอตาย ถ้าให้เลือกก็ขอเลือกผูกคอตายดีกว่าอย่างน้อยก็ยังเหลือให้เห็นเป็นรูปเป็นร่างบ้าง นายBแอบคิดๆเพราะมันก็ต้องเผื่อแผ่น2เอาไว หลังนั้นรุ้นน้องก็เริ้มเผลอคุยคนเดียว แต่นายB ก็ต้องทำตัวให้ชิน เพราะเป็นใครก็คงสติแตกไปแล้ว ณ ตอนนั้นไม่มีอะไรจะคุยกันแล้วอารมแบบมองหน้ากันให้เหมื่อนรู้ว่าเออมึงยังอยู่นะ แล้วทีนี้ก็ต่างคนต่างหลับไป หลังจากนั้น
นายBก็ได้ยินเสียงชัดมาก มันเป็นเสียงของคนแก่ที่เป็น ผช เสียงนั้นพูดว่า......ตื่นๆมึงกำลังมีอันตราย
นายB สดุ้งตื่นขึ้นมาภาพที่นายBเห็น มันคือรุ้นน้องที่น้องอยู่ข้างๆหั่นหน้ามาดูหน้าของนายB พร้อมกับในมือถืออะไรบางอย่าง นายBได้ตกใจสุดขีด และกระโจนลุ้กขึ้นมายืน พร้อมกับถามรุ้นน้องว่า
นายB: เห้ยมึงทำเหี้ยอะไรของมึงเนี้ย
นายA: อ้อเปล่าครับพี่ ผมเห็นพี่นอนนิ้งคิดว่าพี่ยังอยู่หรือเปล่า เป็นอะไรหรือเปล่า......
นายB:หึ้ยในป่าอะไรแบบนี้ มึงอย่ามาทำแบบนี้ดิ้
กูกลัวนะเนี้ย กูกลัว
นายA:อ้อครับพี่ โอเครครับ ไม่มีอะไรแล้วครับ
นายBก็ยังระแวงอยู่แต่ด้วยความเพลียจึงต้องนอนระหว่างที่นายบีกำลังนอน ก็ได้ยินเสียงเสียงเดิมเลยเสียงของชายแก่พูดว่า......ไปดูน้องมึงเร็ว ไปดูน้องมึงเร็ว แค่นั้นและนายBรีบลุ้กขึ้นมาเลยและมองหารุ้นน้องแต่มองยังใงก็ไม่เจอ และนายBก็ได้ยินเสียง เสียงเหมื่อนคนตะเกียกตะกายเหมื่อนคนกำลังจะตาย นายบีก็ได้วิ่งตามเสียงนั้นไป จนไปเจอรุ้นน้อง ภาพที่นายBเห้นคือรุ้นน้องกำบังผูกคอตายแต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้นายBขาตายคือ มันมีเงาดำๆห้อยโหนอยู่เต็มร่างกายของรุ้นน้อง นายบีคิดในใจว่ากูควรจะวิ่งหนีดีมั้ย
แต่ก็มีเสียงคนแก่พูดขึ้นมาว่า...ไปไป ไปช่วยน้องมึงแค่นั้นและเหมื่อนขาติดสปิงกระโดดขึ้นไปตัดเชือกลงมา หลังจากช่วยชีวิตรุ้นน้องลงมาแล้วนายBก็ได้ตบหน้ารุ้นน้องคนนั้นแบ้วพูดว่า
นายB:มึงทำเหี้ยอะไรของมึงรู้มั้ยถ้ามึงตายไปกูจะเอาหน้าไปบอกกับที่บ้านมึงยังใง
รุ้นน้องก็รัองให้กะจองอแงสาระพัตต่างๆนาๆ
นายA: พี่ผมไม่ไหวแล้ว
นายB: ไหนมึงไม่ไหวอะไรของมึง
นายA:พี่ผมได้ยินเสียงตั้งแต่คืนวันที่2 ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นเสียงในหัวเพราะผมก็รู้ตัวดีว่าผมมีอาการทางจิต แต่มันไม่ใช่พี่ เสียงนั้นมันเถียงผม ผมก็ไม่กล้าบอกพี่ เพราะกลัวว่าพี่จะทิ้งผม อยู่ดีๆไปเล้าให้พี่หังเดียวจะหาว่าผมบ้าอีก จะผมทนไม่ไหวเลยไปผูกคอตาย ผมขอโทษครับพี่😭😭
นายB:ไหนเสียงที่มึงได้ยินมันพูดอะไรกับมึง!!!!!!!
นายA: มันพูดว่า....มึงไม่รอดหลอกตายห่ากันอยู่นี้และ2คนมึงอะนู้นใงต้นไม้ไปผูกคอตายกันเร็ว ..ผมก็เถียงมัน..ไม่กูไม่ตายกูยังอยู่ตรงนี้กูไม่ไป....และมันก็ชวนผมทุกคืนทุกวันเกื่อบทุกเวลาเลยพี่ หื้อๆๆๆๆ
หลังจากนั้นนายAก็ถอดพระที่คอออกให้กับรุ้นน้องไปรุ้นน้องก็ถามขึ้ว่า.......
นายA:พี่ถอดพระมาให้ผมมันจะดีหลอ......
นายB:เอา หน่าาาาาากูไหว ระหว่างมึงกับกูกูถือว่าจิตกูแข่งกว่ามึง
นายA:อ้อโอเครครับ
รุ้นน้องก็รัยพระมาระหว่างที่2คนกับลังนอนพักผ่อน นายBก็ได้ยินเสียงเสียงเหมื่อนที่รุ้นน้องได้ยินเลยแต่นายB ก็คิดในใจว่าอาจเป็นเพราะเราคิดไปเองเพราะเราก็ได้ยินจากที่น้องเล้ามาด้วย เลยจินตนาการคิดไปเอง ระหว่างที่นายBหลับๆอยู่นายBได้รุ้กขึ้นมายืนเองโดยที่ไม่รู้ตัวและในขณะนั้นรุ้นน้องก็จับตาดูพฤติกรรมของนายBอยู่ว่าจะไปไหนไปทำอะไร และแล้วนายBก็กล้มลงไปแกะเชือกลองเท้าและหยิบขึ้นมารุ้นน้องเมื่อเห็นก็รีบรุ้กขึ้นไปกระชากไหล่ของนายBและพูดว่า
นายA:พี่จะไปไหนเนี้ยและเอาเชื่อกมาทำอะไร
นายB:เห้ย กูรุ้กขึ้นมาได้ไงวะ กูไม่รู้สึกตัวเลย
นายBก็กลัวสุดขีดแต่ไม่สามรถแสดงอาการได้เยอะเพราะกลัวน้องจะเสียสติไปมากกว่านี้
ก็เลยบอกน้องว่างั้นเอางี้ ถอดพระออกมาเอาไปแขวนไวที่โขดหิน และก็นอนกันไป ที่นี้ก็ได้ยินเสียงคนเดินมา นายBก็คิดในใจแล้วและว่าหน้าจะเป็นพวกคาราวาลค้ายาก็ทำใจแล้วว่าต้องตายแน่ๆและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงรุ้นน้องพูดขึ้นมาว่า
นายA:พี่ๆเรารอดตายแล้วพี่ หน่อยลาดตระเวนมาช่วยเราแล้วพี่
หลังจากนั้นหน่อยลาดตระเวนก็พาครูฝึกทั้ง2คนกลับหน่วยไป
และเวลาก็ผ่านมา2ปีเต็มหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยก็มีโอกาศได้มานัดเจอกันอีกครั้งนึงนายAกับนานBก็ได้นั้งสังสันกันนถามสารทุกสุขดิบอะไรก็นั้งคุยกันถึงเรื่องนี้และนายBก็ได้ถามรุ้นน้องว่า.....
นายB:เห้ยกูถามมึงจริงๆนะ ตอนที่มึงกล้มหน้ามามองกูอะมึงคิดอะไรอยู่วะ และมึงมึงถืออะไรในมือ(ถามไปก็ขำไป)
รุ้นน้องก็เงียบแล้วกล้มหน้าแล้วตอบว่า
นายA:ผมขอโทษครับพี่ ตอนนั้นผมคิดจะฆ่าพี่แล้วครับ แต่พี่ตื่นมาก่อนผมเลยตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยเอามีดซ้อนไวข้างๆครับ
นายB:ทำไมมึงถึงคิดจะฆ่ากูวะ(บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบอาหารที่กะว่าจะอร่อยก็ไม่อร่อยอีกเลยในใจเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ต้องเงียบไวเพราะก็อยากรู้เหมื่อนกันว่าทำไมถึงคิดจะฆ่า)
นายA: พี่เสียงที่ผมได้ยินอะมันพยายามหลายครั้งแล้วที่จะให้ผมไปผูกคอตายแต่มันทำไม่สำเร็จมันเลยยื้นข้อเสนอกับผมว่ามึงฆ่าพี่มึงสังเวยกูสิเดียวกูจะพามึงออกจากป่า มันเหมื่อนเขาทางผมด้วยผมเลยคิดจะทำแต่พี่ตื่นมาก่อนครับ.............จบบริบูรณ์
(ผมอาจเขียนผิดเขียนถูกไปบ้างนะครับผมจะค่อยๆปรับปรุงไปนะครับนี้ก็เขียนครั้งแรกนะครับอ่านแล้วถูกใจก็คอมเม้นถูกใจให้ด้วนนะครับ)
(ใครอยากสนับสนุน0644957372หมายเลขพร้อมเพร์)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
