อาจเป็นเพราะฉันกอดแมว ตอนที่ 3 (นิยายยูริ)
Come Over
เข้าสู่เดือนที่สอง พึ่งจะมีเวลาให้เด็กฝึกงานอย่างพิชชาพรได้พักหายใจ ก่อนหน้านี้เธอวิ่งเต้นตามพี่เลี้ยงอย่างข้าวหอมไปทั่ว งานคอนเสิร์ตผุดเป็นดอกเห็ดทั่วราชอาณาจักร จัดกันวันเว้นวันเลยทีเดียว นี่ยังไม่รวมอีเว้นท์ตามบูธยิบย่อยอีกนะ เล่นเอาพิชชาพรหืดขึ้นคอ เวลากินเวลานอนแปรปรวนไปหมด เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมข้าวหอมถึงได้ตัวเล็กแก้มตอบแบบนั้น
“ไงเรา ได้พักแล้วนะ” ข้าวหอมหันมาทักพิชชาพร ใบหน้าสวยประดับไปด้วยอารมณ์ที่สดใสกำลังใช้มาร์คเกอร์สีชมพูขีดค่าลิสต์งานที่พึ่งจบไปบนปฏิทิน
“ว่างยาวเลยใช่ไหมคะ? ” พิชชาพรประสานมือวางบนหน้าท้อง เอนหลังไปกับกับเก้าอี้ทำงาน แล็ปท็อปตรงหน้าไม่ได้ถูกเปิดใช้ เป็นอาทิตย์ที่สงบจริงๆ นั่นแหละ
“อื้อ ยาวไปเลยอาทิตย์นึง แต่อาทิตย์หน้ามีจัดงานแต่ง 2 งานนะ”
“โอเคค่ะ พายเตรียมเรื่องของชำร่วยละก็วงดนตรีให้พี่แล้วนะ มีไรอีกไหมคะที่ต้องทำ? ” พิชชาพรเปลี่ยนอิริยาบทมาเป็นนั่งเท้าคาง มองข้าวหอมขีดเขียนยุกยิกบนสมุดแพลนเนอร์ ผมสีเข้มยาวสลวยหล่นมาปรกใบหน้า ทำให้เจ้าของเกิดความรำคาญจำต้องเกลี่ยขึ้นทัดไว้บนใบหู
“อืมมม คิดว่าไม่นะ ทำไมคะ มีอะไรต้องไปทำหรอ? ”
“พายคิดว่ามีนะคะ”
“มันยังไงคะ? ไอ้ที่คิดว่ามีน่ะ”
“เจ้าจิ๋วไงคะ...หมอนัดฉีดวัคซีนเจ้าจิ๋ว พี่ข้าวลืมไปแล้วหรอ? ” พิชชาพรเปิดแจ้งเตือนบนหน้าจอมือถือของเธอให้ข้าวหอมดู คนอายุมากกว่าขมวดคิ้วฉงน ข้าวหอมไม่ได้ลืมเรื่องแมวเด็ก แค่คิดว่ามันไม่น่าจะสลักสำคัญอะไรกับคนอายุน้อยกว่า
“ไม่ได้ลืมสักหน่อย แค่คิดว่ามันไม่เกี่ยวกับพาย”
“เกี่ยวสิค่ะ พายเคยบอกแล้วไง ถ้ามันอยู่ในเหตุการณ์นั้น จะเป็นอะไรก็เกี่ยวกับพายหมดแหละ และวันนี้พายจะอาสาเป็นคนขับรถพาจิ๋วไปหาหมอเอง โอเคนะคะ”
“เป็นนักบุญหรอเราน่ะ ใจดีจังนะ นี่ถ้าเกิดวันนั้นชนพี่ขาหักเดินไม่ได้ตลอดชีวิต เราก็จะมาดูแลพี่งั้นหรอ? ” ข้าวหอมวางปากกาลง หันมานั่งเลียนแบบพิชชาพร กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสองคนนั่งเท้าคางมองหน้ากัน เล่นถามตอบไปมา ใบหน้าคนอายุมากกว่าติดยิ้มนิดๆ ข้าวหอมรู้สึกสบายใจที่มีพิชชาพรมาเป็นผู้ช่วยในการทำงาน เด็กคนนี้ฉลาด เจอปัญหาก็ตัดจบได้รวดเร็ว ทำให้ทุกงานดำเนินไปอย่างไร้กังวล
“ก็ไม่แน่นะคะ พายอะ ใจดีกว่าที่พี่คิดอีก”
“เหอะ น่าเชื่อตาย พอถึงเวลาก็ใช้เงินฟาดหัวจบๆ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ” ข้าวหอมเหยียดหลังนั่งตัวตรง ทำเป็นยืดแขนไปเปิดแล็ปท็อป เพราะไม่อยากจะให้ค่ากับคำโฆษณาชวนเชื่อ
“เป็นคนขี้ตัดพ้อเหมือนกันนะเนี้ย มองลบๆ ด้วย” พิชชาพรยังคงนั่งท่าเดิม เพิ่มเติมคือยิ้มที่กว้างมากขึ้น ความสว่างสไวเปร่งประกายเต็มที่ แม้ว่าคนด้านข้างจะทำเนียนไม่สนใจ เธอยังคงเดินหน้าโปรยคำโฆษณาเชื้อเชิญให้เปิดใจ “ก็ถ้ารู้แต่หน้า แล้วพี่ยังหวั่นๆ พายยินดีเปิดใจให้พี่ดูนะคะ พี่ข้าวน่ะ จะลองดูหรือเปล่าล่ะ? ”
“อะไรกันเนี้ยสองคนนี้ จีบกันอยู่รึไงค้าา~”
พี่แอนนี่แกล้งถือแก้วกาแฟหอมกรุ่นเดินผ่าน เพราะแอบฟังมาตั้งนาน แต่คันปากอยากจะแซว เลยใช้กาแฟเป็นข้ออ้างในการลุกออกจากโต๊ะแบบเนียนๆ ก่อนหน้านี้เธอคอยสังเกตการทำงานของพิชชาพรมาโดยตลอด ยอมรับเลยว่าใช้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เด็กฝึกงานคนนี้ดูแลคุณพี่เลี้ยงไปถึงอาหารการกิน อะไรที่ไม่ดีต่อตัวข้าวหอม พิชชาพรกล้าออกปากห้ามหมดทุกอย่าง
“มั่วแล้วพี่แอน น้องขอพาจิ๋วไปหาหมอด้วยแค่นั้นแหละ” ข้าวหอมผินหน้าแอบเม้มปากยิ้ม ตามแบบฉบับสาวที่มีระมัดระวังในตัวเองสูง แน่นอนว่าแอนนี่ไม่เห็นมัน แต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเด็กอารมณ์ดีไปได้
“อ้อหรอ… เคๆ ที่พี่ได้ยินมันก็ทำนองนั้นแหละเนอะ”
พี่แอนนี่เดินกลับโต๊ะตัวเองไปแล้ว บรรยากาศในออฟฟิศโซนปักหลักของทีม 1 ไร้ความวุ่นวาย ปกติจะต้องมีเสียงคุยโทรศัพท์กับลูกค้า เสียงเร่งงานจากซัพพลายเออร์ และก็เสียงบอกทางแมสเซนเจอร์เวลาที่ต้องพรูฟสีอาร์ตเวิร์ค ความเงียบสงบและอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศที่เย็นเฉียบ ช่างเหมาะแก่การงีบหลับเสียเหลือเกิน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาสิบโมงเช้าก็ตาม
“สรุปไปกี่โมงดีคะ? ”
“แหนะ ยังไม่เลิกตื๊ออีกหรอเนี้ย? ”
“ใครตื๊อคะ? พายก็แค่อาสาทำให้ชีวิตพี่ง่ายขึ้น ”
“แล้วพี่เคยออกปากขอเราด้วยหรือไง? ”
ที่ข้าวหอมบอกไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะรำคาญ แต่กลัวเจอคำถามแปลกๆ แล้วตัวเองจะควานหาคำตอบมาให้เด็กคนนี้ไม่ได้ เท่าที่เห็น พิชชาพรมีความเอาแต่ใจในตัวเองสูงเหมือนกัน แต่ไม่ได้ถึงขั้นก่อกวนหรือยั่วยุให้เกิดอารมณ์ฉุนเฉียว ตรงกันข้าม สิ่งที่เด็กคนนี้รั้นเอาแต่ใจ มันเป็นสิ่งที่ดีต่อตัวข้าวหอมทั้งนั้น เช่น เรื่องกินข้าวให้ตรงเวลา ลดกาแฟ ทานผักเยอะๆ พกขวดน้ำไว้จิบบ่อยๆ เพราะมองเห็นถึงความหวังดี ทำให้คนอายุมากกว่าหยุดใช้อำนาจเถียงและยอมจำนนทุกครั้งไป
“เพราะพี่ไม่เคยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใครสักคนเลยไง พายถึงเสนอหน้ามาอำนวยความสะดวกให้พี่ ห้ามทำหน้าดุค่ะ เพราะพายไม่กลัว”
“พี่ไม่ชอบรบกวนคนอื่นค่ะ แล้วก็เกรงใจด้วย”
“ดูหน้าพายนะคะ ยิ้มแบบนี้ แฮปปี้แบบนี้ มันก็บอกอยู่แล้วน้าาาว่าเต็มใจมากๆ พี่จะปฏิเสธใครสักกี่คนพายจะไม่ยุ่ง แต่ขอให้เหลือพายไว้สักคนนะคะ”
ข้าวหอมเบื่อเหลือเกินที่ตัวเองโตกว่า แต่ไม่สามารถใช้ความอาวุโสหยุดความรั้นของเด็กคนนี้เอาไว้ได้ อาจเป็นเพราะ ลึกๆ แล้ว มันรู้สึกดี มันเหมือนกับว่า มีคนคอยเป็นห่วง มองเห็นความสำคัญ ในขณะที่ผ่านมา ข้าวหอมลืมแคร์กายและหัวใจตัวเองมาตลอด ให้งานมาก่อน ลูกค้ามาก่อนเสมอ ตั้งแต่พิชชาพรเริ่มทำหน้าที่เด็กฝึกงานอยู่ข้างกาย ก็เหมือนมีเครื่องมือคอยเตือนสติให้นึกถึงตัวเอง รักตัวเองมากขึ้น
“อืมๆ สักบ่าย 3 แล้วกันนะ แวะรับจิ๋วที่คอนโดก่อน”
“รับทราบค่าพิคนหน้าดุ” สิ้นเสียง ข้าวหอมก็ตวัดสายตามาคาดโทษ ถ้าเป็นคนไม่รู้จักผ่านมาเห็น คงคิดว่าสายคาคมดุเหมือนเสือ แท้ที่จริงนั้น เธอมันก็แค่ลูกพี่ของเจ้าจิ๋วแมวน้อยไร้พิษสง แผ่กระจายแต่ความน่ารักไปวันๆ พิชชาพรแอบยิ้มคนเดียวเงียบๆ
on the road
ฮัดดดชิ่ว~ เสียงจามต้อนรับเจ้าจิ๋ว และเจ้าแมวเด็กยังไม่หยุดแผดเสียงร้องตั้งแต่ขึ้นรถมาได้ ขู่ฟ่อเป็นงูยามรถตกหลุม สอดส่ายสายตามองไปทั่ว เนื้อตัวสั่นเทิ้มคล้ายไม่ไว้ใจห้องสี่เหลี่ยมๆ ที่สามารถเคลื่อนตัวบนถนนได้ ครั้งนี้คือการนั่งรถครั้งที่สอง ปฏิกิริยาแตกต่างจากครั้งแรกลิบลับ ข้าวหอมไม่เข้าใจว่าเจ้าจิ๋วจะกลัวอะไรขนาดนั้น ทั้งๆ ที่รถก็คันเดิม คนขับก็คนสวยคนเดิม
“จิ๋ว~ นี่พี่พายไงคะ จำไม่ได้หรอ? ” เสียงนุ่มพยายามพูดคุยให้จิ๋วชิน
“จิ๋วจำพายไม่ได้หรอกค่ะ พี่ไม่รู้หรอว่าแมวมีความทรงจำแค่ 17 ชั่วโมง? ”
“หึไม่รู้เลยค่ะ” ข้าวหอมส่ายหัวรัว
แม้เสียงร้องเหมียวของเจ้าจิ๋วจะดังอยู่เรื่อยๆ แต่คนขับรถแสนใจดีก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจ เธอเคาะนิ้วกับพวงมาลัย ตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอระหว่างรอสัญญานไฟจราจร ใบหน้าติดยิ้ม ไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์หญิงสาวผู้มากับความสดใส
“แต่ถ้าพี่ข้าวอยากให้จิ๋วจำได้ ก็ยอมให้พายมาเล่นกับน้องบ่อยๆ สิคะ” ประโยคลองเชิง ลองหว่านไปเรื่อยเผื่อมันจะเกิดผล
“ได้ข่าวว่าตัวเองแพ้ขนแมว”
“หูยย เรื่องเล็กค่ะ” ฮัดชิ่ววว~ คนอายุมากกว่าหยิบทิชชู่ยื่นให้ เด็กที่กำลังตั้งใจขับรถรีบคว้าอย่างไว เพราะกลัวพิคนหน้าดุเอ็ดเข้า
“มันเล็กตรงไหนคะ? เรื่องเจ็บป่วยน่ะ ” ข้าวหอมเริ่มเสียงแข็งขึ้น ไม่ชอบที่เด็กยิ้มเก่งด้านข้างเก่งแต่ห่วงคนอื่น แต่มาลองนึกดู พิชชาพร กับ ข้าวหอม ก็มีเรื่องนี้แหละที่นิสัยเหมือนกัน ทำตัวเป็นแม่พระคอยห่วงใยความรู้สึกคนอื่น ไม่เว้นแม้กระทั่งสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย ใจดีกับใครก็ได้ แต่ดันลืมนึกถึงตัวเอง นู้น ลำดับความสำคัญของตัวเองเอาไปรั้งอยู่ท้ายแถว ไกลยิ่งกว่าดาวพลูโตที่ถูกตัดจากการเป็นดาวเคราะห์ในระบบสุริยะเสียอีก
“ถ้าพี่ข้าวอนุญาต พายจะลองจัดการตัวเองดู”
“ยังไงคะ? ” คนอายุมากกว่าวางมาดกอดอกรอฟังคำตอบ
“อ อเอ่ออ ให้เวลาคิดหน่อยซี่ พี่ถามพายตอนนี้จะไปตอบได้ไงเล่า”
“จะรอฟังคำตอบละกันค่ะ ถ้าไม่เข้าหู ก็พับความคิดที่จะมาเจอจิ๋วได้เลย”
“แต่ว่าตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันนี่นา...ใช่มั้ยเจ้าจิ๋ว” เมี๊ยวว~ เจ้าแมวเด็กรู้งานขานตอบอย่างน่าเอ็นดู ทำอย่างกับอาการขู่ฟ่อเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น พอปรับตัวให้คุ้นชินกับรถคันใหญ่ได้ เจ้าจิ๋วก็ม้วนตัวลงนอนซุกผ้านุ่มในตะกร้าที่ถูกตั้งอยู่บนตักคนอายุมากกว่า
“เพราะเราตื๊อพี่ต่างหากค่ะ”
“พี่ข้าวก็ปฏิเสธได้นี่นา”
“ปฏิเสธเป็นร้อยเหอะ เราอะดื้อ! นี่ถ้าเป็นลูกเป็นหลานจะหยิกให้เอวม่วง”
“อ่าาา หยิกได้น้าา พายไม่ถือ” ข้าวหอมยืดแขนทำท่าจะหยิกให้หายมันเขี้ยว แต่โดนเสียงหวานของน้องสะกัดเสียก่อน “แต่ถ้าพายเจ็บ พี่ข้าวต้องโอ๋นะคะ” เท่านั้นแหละ เกือบชักแขนมากอดไว้บนอกแทบไม่ทัน ข้าวหอมมองเจ้าจิ๋วในตะกร้า และแอบมองคนขับรถสลับกัน แอบคิดว่าพิชชาพรมีนิสัยคล้ายเจ้าแมวเหมือนกันนะ ชอบมาพันแข้งพันขา พออยากจะได้อะไรก็ใช้เสียงหวานอ้อน และบางทีก็เอาแต่ใจมากกกกกกกกกกกกก
“ขับรถไปเลยค่ะ ไม่ต้องหันมายิ้มเลยนะ! ”
เสียงเพลงในรถบรรเลงท่วงทำนองคลายความเงียบ แอร์เย็นฉ่ำปะทะกาย ทำเอาข้าวหอมเกือบผลอยหลับตามเจ้าจิ๋ว ถ้าไม่โดนเสียงหวานเอ่ยถามขึ้น “พี่ข้าวเคยลองตามหาแม่จิ๋วมั้ยคะ? ”
“อื้อ พี่ลองกลับไปหาแถวที่เจอจิ๋วหลายรอบ ถามแม่ค้าแถวนั้น แต่ก็ไม่เจอค่ะ ถ้าเจอพี่คงจะรับมาเลี้ยงทั้งแม่ แล้วก็พี่น้อง เห็นจิ๋วอยู่คนเดียวแล้วพี่อดสงสารไม่ได้ คงเหงาน่าดูเวลาพี่ออกไปทำงาน”
ข้าวหอมผินหน้าออกนอกกระจกรถ ทอดสายตาไปตามตึกรามบ้านช่อง เผลอปล่อยใจคิดเรื่องเจ้าจิ๋ว มันคล้ายๆ กับสถานการณ์เดียวกันกับชีวิตของเธอ พ่อแม่ทิ้งไปอยู่บนฟ้าตั้งแต่จำความไม่ได้ พออายุ 18 ยายที่เลี้ยงมาก็จากไป เติบโตคนเดียว คิด ตัดสินใจคนเดียว พอเจอปัญหา ก็ไม่มีคนให้ยืมไหล่พักพิง ไม่มีน้ำเสียงห่วงใยคอยพ่นคำปลอบโยน มันทั้งเหงา แล้วก็โดดเดี่ยวมากเลยแหละ
“ปกติพี่ข้าวมีเด็กฝึกงานมาช่วยบ่อยมั้ยคะ? ”
“ตั้งแต่ทำงานมา พายเป็นคนที่ 3 แล้วก็จู้จี้จุกจิกสุดๆ ”
“55555 ขอบคุณค่ะที่ชม ดูเหมือนว่าพี่จะชอบนะคะ เด็กอย่างพายน่ะ”
“เลอะเทอะ! ” ใครมันจะไปชอบเด็กดื้อรั้นไม่ยอมฟังพี่เลี้ยงกัน ข้าวหอมจิ๊ปากใส่ คนขับรถยักไหล่แสดงให้เห็นว่าไม่คิดจะกลัวพิคนหน้าดุหรอก คนพี่ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด จึงหันหน้ามองวิวตลอดทาง จนถึงโรงพยาบาลสัตว์ตรงตามเวลาที่หมอนัด …
TBC.
มีใครเคยโดนแมวเหมียวจรจัดพันแข้งพันขาไหมคะ? พูดคุยก็ไม่รู้เรื่อง เดินตามพันขาจนสะดุดเกือบหน้าทิ่ม
แรกๆ จะหงุดหงิดใจหน่อยๆ หลังๆ ก็อดไม่ได้ที่จะจับมาขยี้พุงให้หายมันเขี้ยว สุดท้ายพกขนมแมวเลียเตรียมไว้ในกระเป๋าได้ไงไม่รู้
เราเป็นค่ะ 5555 เห็นแมวแล้วใจอ่อน ปากบ่นว่าน่ารำคาญเดินตามอยู่ได้ แต่มือน่ะฉีกซองขนมส่งให้แมวกิน
.
.
สามารถสั่งซื้ออีบุ๊คได้แล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
