หัวโขน👹 ที่บนหัว
อย่าลืมตัวว่ายิ่งใหญ่
ถอดบ้างอย่างจริงใจ
อย่าหลงไหลในจอมปลอม
* ขอขอบคุณบทกลอนดีๆที่อ่านแล้วสะกิดใจ
ซึ่งเป็นที่มาของต้นเรื่องในวันนี้ครับ
"โขน" ศิลปะการแสดงชั้นสูงของไทย
ซึ่งผู้แสดงต้องสวมหัวเป็นรูปต่างๆเช่น
พระ ยักษ์ เทวดา วานร
หรือแม้แต่สัตว์ในวรรณคดีไทย
และจะครอบศรีษะเอาไว้ตลอดการแสดง
หรือที่เราเรียกกันโดยทั่วไปว่าสวม"หัวโขน”
ผู้เนรมิตรคือสุดยอดช่างศิลป์โบราณของไทย
ที่สามารถรังสรรได้อย่างวิจิตรงดงามประณีตบรรจง
ด้วยเอกลักษณ์ไทยที่สวยงามตระการตาไม่แพ้ใคร
และยิ่งแลดูงดงามสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้นไปอีก
เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่องจนเต็มกายครบครัน
ซึ่งผู้แสดงแต่ละคนนั้นต่างต้องร่ายรำ
ด้วยท่วงท่าลีลาให้สอดคล้องเหมาะสมกับความหมาย
ตามบทบาทที่ได้รับของเครื่องหัวโขนนั้น
เพื่อให้ผู้ชมได้เข้าใจ และคล้อยตามในตัวละครนั้นได้
เมื่อการแสดงจบ หัวโขน จะถูกเก็บบูชาไว้เป็นอย่างดี
จะว่าไปแล้ว...ชีวิตเราก็เช่นกัน
เราทุกคนต่างมีบทบาทหน้าที่
ต้องสวมหัวโขนในแบบที่แตกต่างกันไป
ตามภารกิจที่ตนได้รับมอบหมาย
ตั้งแต่เล็กจนโต หัวโขนที่เราใส่
ก็จะถูกเปลี่ยนไปตามวัย...
ในวัยเยาว์เราต่างได้รับบทเป็นเพื่อนกัน
เราเล่นสนุกกับเพื่อนๆได้ทุกคน
ไม่มีคำว่า รวย หรือ จน หรืออำนาจใดๆ
มาเป็นกำแพงกั้นในมิตรภาพเหล่านั้น
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป เราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
หน้าที่ความรับผิดชอบก็มากขึ้นตามไปด้วย
แน่นอนว่าทุกคน จะต้องผ่านช่วงเวลา
ที่เราต้องเปลี่ยนการสวมหัวโขนแตกต่างกัน
ไม่ว่าจะเป็นพนักงานธรรมดาบ้าง
ในตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงขึ้นบ้าง
เราต่างต้องเล่นตามบทบาทที่เราได้รับมา
แต่เป็นเรื่องน่าเศร้าที่มีบางคน
ยึดติดหัวโขนที่ได้รับอย่างเอาเป็นเอาตาย
“สวมเอาหัวโขนนี้ ถึงขั้นยึดมั่นมันไว้
จนไม่สามารถถอด หรือวางมันลงได้แม้เพียงชั่วครู่
และคิดไปว่านั่นคือชัยชนะที่เหนือกว่าผู้อื่น
และเผลอสำแดงอำนาจบาตรใหญ่
ด้วยการไปโอ้อวดและยกตนข่มท่าน
แสดงอิทธิฤทธิ์และออกคำสั่งกับคนอื่นไปทั่ว
จนแทบจะไม่เห็นหัวใคร ”
จนบ่อยครั้งที่อาการคลั่งหัวโขนของเขา
ทำให้คนรอบข้างเอือมระอาและหนีถอยห่างเขา
ออกไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเค้าอาจจะไม่เหลือใครเลย
สำหรับผมแล้ว ผมกลับมีความคิดว่า
เราทุกคนเป็นคนธรรมดาเหมือนๆกัน
มีสุขทุกข์เจ็บปวดรู้ร้อนหนาว
หรือมีความรู้สึกเหงาเศร้าได้ไม่ต่างกัน
ไม่มีใครใส่หัวโขนใดๆให้เรามาตั้งแต่เกิด
หากเพียงแต่ถ้าเราใช้สติ และปัญญา
ในการใช้หัวโขนหรือบทบาทที่เราได้รับ
ใส่มันในเวลาที่ควรใส่เพื่อทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
และถอดวางมันลงได้ในช่วงเวลา
ที่เราไม่ต้องแสดงในบทบาทนั้นๆแล้ว
เราจะใช้ชีวิตปกติได้อย่างมีความสุข
ลองคิดดูกันเล่นๆก็ได้ครับ
“เมื่อเราต่างอยู่บนรถไฟฟ้า
หรือเดินสวนกันตอนข้ามถนน
ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าเราเป็นใคร?
มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงส่งอย่างไร?
“อย่ายึดติด ในหัวที่ใส่ จนถอด ไม่ออก”
อย่าปล่อยให้มันกลืนกินจิตวิญญาณ
เพราะในความเป็นจริง
เราก็แค่ปุถุชนคนธรรมดาเหมือนกัน “
เพราะมันแค่ “หัวโขน” ชั่วคราวเท่านั้น
😀ถ้าดื่มเล่า แล้วเพลินก็กดไลค์
ถ้าดื่มเล่า แล้วใช่ ก็กดแชร์ได้นะครับ😀
นายหน้าเข้ม - Nainharkhem
#เล่าไทย #เล่าไทย45ดีกรี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
