ความรักถือเป็นปัญหาใหญ่สำหรับคนทุกวัยเสมอ
มีปัญหามากมายเหลือเกินที่ตอนเด็กเราเคยมองว่า มันอาจยิ่งใหญ่พอจะทำให้ฟ้าถล่มได้ แต่ปัจจุบันเราก็รู้แล้วว่าปัญหานั้นมันเรื่องเล็กชะมัด
พอถูกพิสูจน์แบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็มีแนวโน้มจะตัดสินคนอื่นที่เอาปัญหาคล้าย ๆ กับที่เราเคยเจอมาปรึกษาว่า “เรื่องแค่นี้เอง” อยู่เรื่อย ๆ ซึ่งการทำแบบนี้ไม่น่าจะช่วยให้ความสัมพันธ์พัฒนาไปในทิศทางที่ดีเท่าไรครับ
ผมได้ฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นอย่างจริงจังหลังจากอ่านหนังสือ “โลกใบเล็กของเด็กเก้าขวบ” ครับ เป็นเรื่องราวของแพ็กยอมิน เด็กชายอายุ 9 ขวบที่เพิ่งย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านบริเวณภูเขาที่ห่างไกลความเจริญ ชาวบ้านและเด็กระแวกนั้นใช้ชีวิตกันอย่างยากลำบาก และความยากลำบากเองก็นำมาซึ่งปัญหาต่าง ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน
แพ็กยอมินที่กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้โลก ก็เลยสงสัยสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านไปหมด เช่น เวลาเจ้าของที่ดินเดินมาทวงค่าเช่าจากชาวบ้าน แพ็กยอมินก็สงสัยว่าเอ๊ะ แค่มาเจอที่นี่ก่อนก็ตีความว่าเป็นที่ของตัวเองได้เลยเหรอ
หรือเวลาเจอคนแก่ที่อาศัยอยู่คนเดียว พวกเด็ก ๆ ก็จะแต่งเรื่องว่ายายคนนั้นน่าจะอยู่มาเป็นพันปีแล้วแน่ ๆ แล้วก็พากันสงสัยว่า “แล้วยายแกกินอะไรกันนะถึงอยู่ได้นานแบบนั้น” ซึ่งก็เป็นประเด็นใหญ่มากสำหรับเด็ก ๆ
แต่เรื่องที่ผมสนใจเป็นพิเศษก็คือเรื่องของ “ความรัก” ครับ เพราะไม่ว่าจะมองจากมุมเด็กหรือผู้ใหญ่ รูปแบบของปัญหาความรักก็ยังคงคล้ายกันอยู่เสมอ
ในเรื่องแพ็กยอมินไปรู้จักกับเด็กผู้หญิงอีกคนชื่ออูริม แล้วก็มีโอกาสเห็นหน้าค่าตากันบ่อย แต่วันนึงเกิดผิดใจกันขึ้นมา แพ็กยอมินดูออกว่าอูริมเสียใจมากที่ทะเลาะกัน เพราะบางทีก็เห็นเธอแอบมองมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และหลังจากนั้นอูริมก็ไม่มาโรงเรียนติดต่อกันหลายวัน
แพ็กยอมินรู้สึกเป็นห่วงอูริมมาก แต่อีกใจนึงก็หงุดหงิดที่ตัวเองไปสนใจเรื่องของอูริมมากเกินไปด้วย พอคิดบ่อยเข้าก็เริ่มรู้สึกผิดที่ไปทะเลาะกับอูริม ทั้งที่จริงแค่ยอม ๆ ไปก็จบแล้ว นี่จึงทำให้เขาปวดใจมาก
แพ็กยอมินเลยไปปรึกษาพี่สาวอีกคนนึง และพี่สาวคนนั้นก็ทักขึ้นทันทีว่า “เธอชอบอูริมเข้าแล้วสินะ” แพ็กยอมินก็เลยปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ใช่ เพราะในโลกของเด็ก ๆ การยอมรับว่าชอบใครสักคนถือเป็นเรื่องใหญ่และน่าอายมาก
แต่สิ่งที่พี่สาวคนนั้นสอนแพ็กยอมินน่าสนใจมากครับ เธอบอกว่าการชอบใครสักคนไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก แต่การชอบใครสักคนอาจจะเป็นเรื่องน่ารำคาญมากกว่า เพราะเราจะกลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นโดยไม่จำเป็น เอาแต่เสียใจเพราะชีวิตของคนอื่น แล้วชีวิตของเราก็พังเละเทะ
และต่อให้เราจะชอบอีกฝ่ายมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางมองเข้าไปในจิตใจอีกฝ่ายได้เลย ทำให้มีแต่เราคนเดียวที่จิตใจร้อนรุ่ม กังวลว่าเขาจะคิดแบบนี้ หรือคิดแบบโน้นกับเรา สุดท้ายก็กลายเป็นเรานี่ล่ะที่รู้สึกเสียศักดิ์ศรี
ความน่าสนใจมันอยู่ตรงที่ แม้พี่สาวคนนี้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว แต่เธอเองก็กำลังมีปัญหาความรักคล้าย ๆ กับแพ็กยอมินในวัย 9 ขวบอยู่นั่นเองครับ
ประเด็นนี้ทำให้ผมสะท้อนคิดออกมาได้ทันทีว่า “ความรักถือเป็นปัญหาใหญ่สำหรับคนทุกวัยเสมอ”
หากเราลองคิดดูดี ๆ มีหลายปัญหามากที่หากเราหยิบไปให้คนต่างวัยพูด ความหนักเบามันจะดูไม่เท่าเทียมกัน เช่น ถ้าเด็กระบายให้ฟังว่าส่งการบ้านไม่ทัน หลายคนอาจมองเป็นเรื่องเล็ก ในขณะที่หากเป็นคนวัยทำงานพูดว่าส่งงานไม่ทันเดดไลน์ ก็อาจดูเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา
แต่ความรักไม่ใช่แบบนั้น ผมเชื่อว่าคนทุกวัยทุรนทุรายไม่ต่างกันเวลาแอบชอบคนอื่น คนทุกวัยมีความสุขสมล้มเอ่อเวลาสมหวังในความรัก และคนทุกวัยก็หัวใจสลายเมื่ออกหักเหมือนกัน
ความรักจึงเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องของชีวิตเลยนะครับที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ดังนั้นหากคราวหน้ามีใครมาระบายปัญหาความรักให้คุณฟัง ผมก็หวังว่าเราจะไม่รีบตัดสินว่ามันคือเรื่องเล็ก แล้วก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขาเท่าที่ควรนะครับ
ชื่อหนังสือ: โลกใบเล็กของเด็กเก้าขวบ
ชื่อสำนักพิมพ์: แพรวสำนักพิมพ์
#igotthisfromthatbook #ฉันได้สิ่งนี้จากหนังสือเล่มนั้น
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
