สถานศึกษาและการศึกษาของประเทศเรา อยู่ในยุคที่ 1คำถาม ต้องมี 1คำตอบ จาก 1วิธี แค่นั้น
เราอยู่ในยุคที่เกรดเฉลี่ยสามารถตัดสินความเก่งของคนได้ภายในเวลาอันสั้น
ยุคที่แบ่งชนชั้นเป็นห้องที่แย่ กับห้องที่ดี
แล้วเราก็อยู่ในยุคเดิมๆแบบนี้มาหลายสิบปีในสถานที่ที่คนเรียกว่าสถานศึกษา แล้วก็มีเรื่องให้ชวนสงสัยอยู่ภายในใจเป็นหมื่นคำถาม
ในวันที่โลกยุคใหม่ ใช้อินเตอร์เน็ตในการสื่อสาร แล้วทำไมเรายังพูดออกลำโพงให้คนมาเข้าแถวยืนอยู่กลางสนามที่แดดร้อนๆ ก่อนจะปล่อยแถวก็ต้องตรวจเล็บตรวจผม ต้องรอเช็ค ต้องยืนก้มหน้าหลบแดด แต่ครูก็บอกว่าถ้าตากแดดแค่นี้ทนไม่ได้ ต่อไปจะไปทำอะไรได้ แต่ว่าครูกลับยืนอยู่ในร่ม แม้แต่รถครูยังจอดรถในที่ร่มเลย
ทรงผมต้องตัดสั้น ห้ามทาแป้ง ชายเสื้อต้องสอดเข้ากางเกง เล็บห้ามยาว ห้ามเหยียบส้นรองเท้า ห้ามกระโปรงสั้น ห้ามเข้ารูป แล้วต้องเข้าห้องไปเรียนวิชา ที่จบออกมาแล้วไม่ได้ใช้
มันคือระบบที่ฟังดูน่าประหลาด ที่แบ่งเด็กเป็นสองโลก เป็นเด็กโง่และเด็กฉลาด และประเมินคุณค่านักเรียนด้วยเลขที่เขียนในเศษกระดาษ แล้วถ้าตัวเลขในนั้นไม่มากพอ มันก็มีค่าเป็นแค่เศษขยะ
ไม่ว่าจะกี่ล้านกี่แสนคน ใช้เพียง 1มาตรฐาน ในการประเมินค่าเหมือนหุ่นยนต์ ทั้งที่ความจริงแล้ว เรามีทักษะและความถนัดส่วนบุคคล ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะจบลงสักที กับการวัดคนแบบนี้ สงสารนักเรียนที่จะต้องทำได้แค่อดทน ส่วนใหญ่จบออกมากลายเป็นคนที่ฉลาดในการอยู่เป็น อยู่เพื่อให้มีชีวิตและเงินเดือน จนกลายเป็นคนที่ไร้คุณธรรม อ่อนน้อมต่อผู้ที่มีบรรดาศักดิ์ที่สูงกว่าเพื่อให้ชีวิตอยู่รอด จนกลายเป็นระบบอุปถัมภ์ ค่านิยมงมงาย และต้นเหตุของการคอรัปชั่น ต้องมีเส้นสายมากมาย เพื่อให้ชีวิตสูงขึ้น
ไร้จินตนาการ ไร้ความคิดสร้างสรรค์
สถานศึกษาจึงเป็นทางเลือก
สำหรับคนที่ไม่มีทางเลือก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
