นิทานก่อนนอนสำหรับเด็ก (rate 18+)
นานมาเเล้ว ในเมืองอันเงียบสงบเเห่งหนึ่ง ได้มีเด็กหญิงผู้ถูกทอดทิ้งได้เดินไปตามเมือง ก้าวเท้าที่กำลังสั่นของเธอช้าๆ เดินไปในเมืองอย่างคนไม่มีเเรง โซเซไปมาท่ามกลางชาวเมืองมากมาย เสื้อผ้าที่สีดูหมนๆ ขาดชำรุดเเทบทั้งตัว เเละร่างกายสกปรกที่ส่งกลิ่นคลุ้ง เเต่กลับไม่มีใครมองเธอ เธอมองทางด้วยสายตาที่ไร้เรี่ยวเเรง มองหาผู้คนที่จะสนใจเธอ สายตาเธอกวาดไปนานเเต่ก็ไม่มี ผู้คนที่ต่างพูดคุยกันอย่างมีความสุข ตอนนี้ เธอกำลังโดดเดี่ยวท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมาย
มีอาเป็นเด็กหญิงกำพร้า ในเมืองเเห่งนี้ มีอาดูเหมือนกับตัวประหลาดในสายตาชาวเมือง ในทุกๆ เช้า เธอต้องไปตักน้ำที่ลำธารข้างหมู่บ้าน เด็กสาวร่างเล็กที่ผอมราวเห็นกระดูกกำลังเเบกถังไม้ที่บรรจุน้ำเกือบเต็ม อากาศยามเช้าที่ไม่มีใครกล้าจะออกมาทำอะไรนอกบ้าน ลมเย็นที่โชยมาสัมผัสตัว ก็ราวกับตัวจะเเข็งไปทั้งร่าง คงจะไม่มีใครที่จะออกมาในเวลาเช่นนี้
ชีวิตของมีอา อาศัยอยู่ที่โบสถ์ในเมือง เธอต้องทำงานเเลกอาหารในทุกๆ มื้อ อาหารที่เธอได้มักเป็นเศษอาหารเหลือจากหลวงพ่อ เเละเหล่าเเม่ชี เธอได้กินเพียงซุปที่ไม่หลงเหลือเนื้อสัตว์ เเละเศษขนมปังที่เเทบจะกินไม่ได้ ในทุกๆ มื้อมีอาตักซุปรินใส่ปากของเธอ เศษอาหารเหล่านี้ทำให้เธอพอมีเเรงที่จะเดิน เเละทำงานเยี่ยงทาสนั้นต่อได้ถึงจะไม่อิ่มท้อง
ชีวิตของมีอาดำเนินไปอย่างนี้เรื่อยมา เธอยอมที่จะทำเช่นนี้ต่อไป มีครั้งหนึ่ง เธอโดนบังคับให้ไปใช้เเรงงานในฟาร์มของชาวบ้านคนอื่น ในเวลาเช้าที่เปลี่ยวคน ขณะที่เธอกำลังเดินกลับไปยังโบสถ์ ได้มีชายหนุ่มสองคนจับตัวเธอเอาไว้ ชายคนหนึ่งหยิบมีดขึ้นมาขู่จี้ มีดสีเงินปลายเรียวเเนบติดคอของมีอา
เลือดของเธอไหลออกตามใบมีดที่จ่อคอหญิงสาวจนเกิดเเผลลึกเเต่ไม่ถึงเส้นเลือด เนื้อชั้นบนเเหวะ เเละเปิดออกน้อยๆ เธอไม่มีเเรงเเม้กระทั่งที่จะตะโกนร้อง ถึงเเม้จะพยายามร้องเรียก ยิ่งขยับบริเวณต้นคอเพื่อเปล่งเสียง คมมีดก็ยิ่งกรีดลึกผ่านต้นคอที่ชุ่มเลือด หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเธอ เเละไม่มีใครสนใจเเม้เธอจะหายไป “หลวงพ่อก็เหมือนกันซินะ” เสียงในใจของเด็กหญิง มีอาสะอื้นร้องอย่างผิดหวังสุดหัวใจ
มีอาถูกบังคับให้อยู่เฝ้าสัตว์ในฟาร์ม ชีวิตของเธอก็คล้ายกับสัตว์ ถูกจำกัดอิสระภาพด้วยรั้วฟาร์มเช่นเดียวกับเหล่าสัตว์ที่เธอดูเเล เสื้อผ้าที่สกปรก เนื้อตัวที่ไม่ได้เเม้เเต่จะอาบน้ำ เเละไม่มีเเม้เเต่อาหารที่เธอจะได้รับจากชายหนุ่มเหล่านั้น เธอต้องจนใจกินอาหารอย่างเดียวกับสัตว์ในคอก
เช้ามืดวันหนึ่งที่เหล่าชายหนุ่มเอาอาหารสัตว์มาตั้ิงทิ้งไว้ในโรงเลี้ยง มีอาที่หิวอาหารอย่างหนักเริ่มคลานบนพื้นที่มีมูลสัตว์เปอะ เเมลงวันที่บินเต็มโรงเลี้ยง เธอคลานอย่างเร็วจนไปถึงถังที่ใส่อาหารสัตว์ ข้างในบรรจุเนื้อ ถั่ว อาหารเหลือที่บูดเน่าของเหล่าเจ้าของบ้าน เธอตะเกียกตะกายใช้มือเล็กๆ ทั้งสองกวาดกองของบูดเน่าเข้าปากด้วยความหิว เเละสายตาที่เธอจะได้อาหารตกถึงท้อง น้ำลายที่ไหลออกมาจากปากไม่หยุด หลังจากที่เธอได้กินเข้าไป เพียงชั่วครู่ เสียงกระอักและสำรอกของหญิงสาวก็ดังขึ้น
เธอเริ่มอ้วกสิ่งที่พึ่งกินเข้าไปออกมาอย่างหนักบนพื้นที่เปอะเปื้อน เเต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือเธอโกยสิ่งที่อยู่บนพื้นเเละกินมันอีกครั้ง สายตาของเหล่าหนุ่มที่ตกใจในการกระทำของเธอ เเสดงสีหน้าที่เปลี่ยนไป ก้มหน้าลงช้าๆ มองถึงความยากลำบากที่เด็กหญิงคนนี้ต้องได้รับ
เเต่กลับกัน หลังจากนั้น ชายทั้งสองก็เเสดงสีหน้ารังเกียจ เเละสมเพชเด็กหญิงในฐานะไม่ต่างกับสัตว์ในคอก “หึ เเกนี่ชั้นต่ำจริงๆ ทำตัวซะคิดว่าเป็นสัตว์ น่าสมเพช ไอสัตว์ชั้นต่ำ!” ชายหนุ่มคนโตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “โสโครก! ผมไม่มีอารมณ์กินข้าวเช้าเเล้วเห็นมั้ยพี่ ทำไมต้องมาเจอเด็กโสโครกเเบบนี้เเต่เช้าเนี่ยย” น้องชายพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างที่สุด
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ช่วงที่คนในบ้านต่างออกไปเที่ยวต่างเมือง เมื่อวันที่ทุกคนกลับถึงบ้าน กลิ่นเหม็นเน่าจากโรงเลี้ยงสัตว์ได้โชยมาในตัวบ้าน ทุกคนต่างไม่สงสัยในกลิ่นนี้ เนื่องจากกลิ่นจากที่นั่นก็มักเหม็นโชยมาตีจมูกอยู่เสมอ ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ไม่มีคนสนใจ หลังจากนั้นสามวันน้องชายถูกพี่บังคับให้เเบกอาหารสัตว์ไปทิ้งไว้ในโรงเลี้ยงเช่นเคย
เเต่ในเช้ามืดวันนี้ กลับมีเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังก้องของเด็กหนุ่ม ทุกคนในบ้านต่างเข้ามามุงชายที่ขาอ่อน กำลังนั่งอยู่บนพื้น เเขนที่กำลังสั่น ชี้ไปยังศพที่เน่าเเละเละเต็มทีของร่างเล็กๆ ซึ่งทุกคนก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นมีอา เด็กหญิงที่ได้เอามาใช้เเรงงานในฟาร์ม กลิ่นของศพที่เน่ารุนเเรงติดจมูกผู้คนรอบข้าง ร่างที่เน่าถูกสัตว์ในคอกเริ่มเเทะกินทีละน้อย บริเวณท้องของมีอาเหวอะออก เเสดงให้เห็นถึงเครื่องในที่ถูกเเทะออก เเขนเเละขาถูกเเทะกินติดกระดูกเต็มที
สมาชิกในครอบครัวต่างเริ่มพากับวิตกกับภาพที่พบอยู่ตรงหน้า สายตาที่หวาดกลัว เหล่าลูกๆ ที่กำลังสั่นกลัวอย่างที่สุด กลิ่นที่ฟุ้งกระจายอยู่ ตอนนี้กลับมีลมอ่อนๆ พัดลอดเข้าไปในคอก โชยเอากลิ่นมูล เลือด เเละน้ำเหลืองที่ไหลเปอะเต็มพื้น โถมใส่เหล่าคนที่กำลังมองดูเธออย่างตื่นกลัว
กลิ่นที่คลุ้งมาตามลม โชยกลิ่นติดจมูก กลิ่นเหม็นเน่า คาวเลือด เเละสาบศพที่เน่าเฟะ ภาพที่ชวนกระอักกระอ่วน ขณะนี้คนในครอบครัวต่างสำรอกอาหารที่พึ่งกินไปออกมาเสียหมด สตูว์เนื้อชั้นดีที่ซื้อจากต่างเมือง เมื่อมีเนื้อศพเเดงชุ่มไปด้วยเลือดตรงหน้า คงทำให้รู้สึกพิลึก พี่ชายคนโตที่ร่างสูงใหญ่อาเจียนลงบนร่างน้องชายที่นั่งขาสั่น ราดอาบเนื้อตัวของชายร่างเล็ก เสียงกระอักดังอยู่พักใหญ่
เหล่าผู้คนจิตใจชั่วช้าไร้ความเป็นมนุษย์ ณ ตอนนี้กำลัง ต่างกระวนกระวาย สำรอกอาหารชั้นดีที่ต่างรับประทานอย่างมีความสุขยามรุ่งสาง อาเจียนออกเปอะเปื้อน กลิ่นคาวคลุ้งราวกับน้ำเหลืองเน่าไหลอาบร่างครอบครัวนี้ไปเสียไปเเล้ว
ภาพเเละกลิ่นเหล่านี้ คงเป็นความหวังเล็กๆ ของมีอา เด็กสาวที่ต่างไม่มีคนสนใจ เเละจดจำเธอ เวลานี้ผู้คนในบ้านหลังนี้คงจดจำเธอในภาพความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนตลอดชีวิต
ในจิตใจมนุษย์ย่อมมีความต่ำช้าลึกๆ ข้างใน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
