เริ่มต้นด้วยการจัดข้าวของเครื่องใช้ หลัก ๆ เอาไปประมาณนี้

เนื่องด้วยทริปนี้เดินทางคนเดียว และมีเราเพียงคนเดียวที่เป็นมุสลิมในทีม อาหารการกินเราจึงบอกพี่ ๆ ในทีมว่าขอเตรียมไปเอง เพื่อไม่ให้คนในทีมมีข้อจำกัดกับเราไปด้วย

08:20 น. ออกเดินทางจากสนามบินหาดใหญ่ สู่ สนามบินดอนเมือง กับสายการบิน air asia ที่หนึ่งในใจเสมอมา 555 เนื่องจากส่วนตัวไม่เคยเจอประสบการณ์ไม่ดีกับสายการบินนี้ เอาตำแหน่งที่หนึ่งในใจไปแล้วกัน❤️

ถึงดอนเมืองก็นั่งแท็กซี่มารวมตัวกับพี่ ๆ ในทีมอีกสองสามคน เพื่อเดินทางไปยังจังหวัด กำแพงเพชร (ขอบคุณพี่ขวัญให้เราติดรถไปด้วย)

เจอพี่เนยเป็นคนแรก ผู้ซึ่งก่อตั้งทีมในครั้งนี้

พี่ขวัญขับรถจากบ้านที่ชลบุรี หอบข้าวของเต็มคันรถ เนื่องจากรับหน้าที่เป็นพ่อครัว

16:00 ของวันเดียวกันถึงที่ทำการอุทยานแม่วงก์ ความตื่นเต้นเข้ามาปกคลุมทันที พร้อมกับการขาดหายไปของสัญญานโทรศัทพ์(True)

กางเต็นท์นอนพักผ่อนที่อุทยาน ก่อนออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น บรรกาศดี เงียบสงบ

ตอนเช้า อบรมก่อนออกเดินป่า เจ้าหน้าที่ชี้แจงกฏระเบียบข้อปฏิบัติต่าง ๆ

16 กิโลเมตรแรกจากที่ทำการอุทยานแม่วงก์ - แคมป์แม่กระสา ข้าวเปล่าที่ซื้อไว้ตอนมื้อเช้า เอาออกมากินกับ โรซ่า กับข้าวพร้อมทาน รสชาติดี กินอิ่ม

ออกเดินทางต่อ 4 กิโลเมตร แคมป์แม่กระสา-แคมป์แม่เรวา เส้นทางถือว่าเดินไม่ยาก ป่าค่อนข้างรก มีร่องรอยสัตว์ป่าตลอดทาง ช้าง กระทิง อีเห็น ไปจนกระทั่งเสือ...ซึ่งเราไม่อยากเจอตัวมันแน่ ๆ 😂

เดินไปเรื่อย ๆ อากาศถือว่าไม่ร้อน ร่มไม้บังแดดตลอดทาง จะมีก็แต่กิ่งไม้ใบหญ้าที่คอยจิ้มเนื้อตัวขณะเราเดินผ่าน

สะพานไม้ไผ่มีให้เดินข้ามเป็นระยะ แข็งแรงไว้ใจได้ แม้จะแอบโยกเยกนิดหน่อยก็เถอะ 55555

เดินไปสักพักใหญ่ ๆ ลุงแดง เจ้าหน้าที่ป่าไม้มากประการณ์ แม้จะใกล้เกษียณแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรงสุด ๆ หันมาให้สัญญานพักดื่มน้ำ ล้างหน้าล้างตาริมลำธาร น้ำใสสะอาดเย็นสดชื่นนนนนน

ต่างคนต่างทิ้งของที่แบกไว้หนักอึ้ง นั่งพักกันอย่างสบายตัว

ถึงแคมป์แม่เรวาในช่วงเย็น ต่างคนต่างจับจองพื้นที่กางเต็นท์พักแรมในคืนนี้ พี่ขวัญและพี่ ๆ ลูกหาบไม่รอช้า รีบก่อไฟ หุงข้าวทิ้งไว้ ก่อนจะเดินไปยังน้ำตกแม่รีวา ระยะทาง 6 กิโลเมตรไป-กลับ เส้นทางราบเรียบ เดินได้เรื่อย ๆ ไม่ได้กินแรงอะไรมากนัก

รอไรล่ะ โดดลงน้ำสิ น้ำเย็นอย่างกับในตู้เย็น

หลังจากเล่นน้ำเสร็จ ก็เดินกลับมายังแคมป์แม่เรวา พี่ขวัญ ทำกับข้าวไว้หลายอย่าง ไม่แน่ใจว่ามีอะไรบ้าง แต่ได้รับกลิ่นความอร่อยไปเต็ม ๆ

ส่วนเราควักเอาเตาน้ำมันที่พกติดตัวมา กับหม้อใบเล็กอีก 1 ใบ จัดการจุดไฟตั้งหม้อ ทำเป็นข้าวต้ม ก็เหมือนเดิมนั้นแหละ กินคู่กับ โรซ่า....

เช้าของอีกวัน ตื่นกันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง กินข้าวรองท้องคนละเล็กละน้อย ส่วนเรากินขนมปังไปชิ้นนึง

8 กิโลเมตร แคมป์แม่เรวา-แคมป์ตีนดอย เป็น 8 กิโลที่ต้องบอกว่ามีแต่ทางชันล้วน ๆ เป็นวันที่ต้องเดินหนักที่สุด นานที่สุด แนะนำว่าเตรียมขนม ช็อกโกแล็ต ลูกอม ไว้เยอะ ๆ เลยครับ มันช่วยคุณได้ เพราะการเดิน part นี้ บอกเลยว่าสูญเสียพลังงานมหาศาล เราจะรู้สึกหิว หมด แรง กระหายน้ำตลอดเวลา ของกินเล่นระหว่างทางจึงเป็นสิ่งจำเป็นสุด ๆ

เดินไปได้สักพัก สักพักจริง ๆ แต่ร่างกายและกล้ามเนื้อขาอ่อนล้าอย่างน่าตกใจ ชันเกิ๊นนนนนน 5555

เดินต่อ...เดินเรื่อย ๆ พี่เจ้าหน้าที่หันมาแนะนำให้ก้าวสั้น ๆ ไม่ต้องรีบจะช่วยเซฟแรงและกล้ามเนื้อได้เยอะ

จุดที่ชันเกินจะเดินตัวเปล่าขึ้นไปก็จะมีเชือกไว้ให้จับ

เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงคลอง 1 ช่วงเที่ยงพอดี แวะกินข้าวเติมน้ำ พักสักแปป ออกเดินทางไปยังคลอง 2 กันต่อ

สามสาวสุดเเกร่ง

เดินใกล้ถึงแคมป์ตีนดอยเต็มที ทางก็ยังชันเหมือนเดิม เรามักหันไปถามลุงแดงว่า ใกล้ถึงยังลุง ข้างหน้ามีทางราบมั้ย และลุงแดงก็มักจะตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ค่อย ๆ เดินไป ขึ้นไปเรื่อย ๆ ...."

ใกล้ถึงยอดเต็มที อากาศเริ่มหนาวเย็น หยุดเดินเมื่อไหร่ หนาวเมื่อนั้น

ใกล้ถึงยอดเต็มที อากาศเริ่มหนาวเย็น หยุดเดินเมื่อไหร่ หนาวเมื่อนั้น

เนี่ย...มันก็ชันแบบเนี้ยะ....

นี่ไง....ถึงสักที แต่ยัง....นี่ยังไม่ใช่ยอดเขา...ยังต้องเดินไปอี๊กกกกกก แคมป์ตีนดอยมีหมอกปกคลุมทั้งวัน เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย อากาศหนาวมาก สภาพแวดล้อมค่อนข้างชื้น รักษาข้าวของเครื่องใช้อย่าให้เปียกน้ำค้างล่ะ จากแคมป์แม่กระสา ถึงแคมป์ตีนดอย 8 กิโลเมตร ออกเดินตั้งแต่ ตีห้าครึ่ง กว่าจะถึงปาไปเกือบสี่โมงเย็น ลุงแดงบอกว่าบางคนกว่าจะเดินมาถึงนี่ก็ค่ำไปแล้ว และบางคนก็เดินมาไม่ถึงก็มี.....

จังหวะที่ค่อย ๆ เดินขึ้นไปจากแคมป์ตีนดอย เดินขึ้นไปเรื่อย ๆ ระยะทาง 1 กิโลเมตร เดินจนทะลุพ้นสายหมอก สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า น้ำตาแทบไหล จังหวะนั้น intro เพลง Built to last ดังเข้ามาในหัวทันที 😂 ความรู้สึกมันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ .....

เป็นวิวที่สวยสุด ๆ ลุงแดงบอกว่า พวกเราโชคดีมากที่ไปถึงยอดแล้วฟ้าเปิด ขณะที่หลาย ๆ กลุ่มที่ผ่านมาไม่มีโอกาศได้เห็นวิวบนยอดแบบนี้

หินเรือใบ เป็นสัญลักษณ์อันโดนเด่น ถือเป็นจุดสูงสุดของ "โมโกจู" เราชอบที่ไม่มีการติดป้ายพิชิตอย่างเขาลูกอื่น ๆ 3 ปีแห่งการรอคอย ในที่สุดเราก็ได้มายืนถ่ายรูปคู่กับหินเรือใบ><

เดอะแก๊งค์ ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่รู้จักกันเพราะโมโกจู พี่ ๆ ในทีมเป็นกันเองมาก ช่วยเหลือถามไถ่ตลอดเวลา

ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ คืบคลานลงไปในเมฆหมอก

อากาศเริ่มหนาวลงไปเรื่อย ๆ จนเหลือเลขตัวเดียว บวกกับลมที่โคตรจะแรง หนาวไปถึงกระดูกกันเลย

แสงสุดท้าย.....รูปถ่ายเก็บความสวยได้เพียงเท่านี้ แต่เห็นกับตามันยิ่งกว่าหลายเท่า...

ขาขึ้นว่าหนักแล้ว ขาลงยิ่งกว่าอีก เป็นการเดินรวดเดียว 14 กิโลเมตร จากแคมป์ตีนดอย-แคมป์แม่กระสา ด้วยทางที่ลาดชัน และไกล บวกกับน้ำหนักเป้ที่แบกอยู่บนหลัง การก้าวเดินลงแต่ละก้าวเรียกได้ว่า เข่าลั่นเป็นระยะ ๆ เลย ยิ้มประชดความปวดร้าว 55555

ขาลงจะเร็วกว่าขาขึ้นเป็นหลายเท่า รวมถึงความอ่อนล้าของกล้ามเนื้อขาด้วย ขาเดี้ยง ขาตึง ขาสั่น มีหมดสำหรับขาลง....

เดินมาถึงแม่กระสาสี่โมงนิด ๆ เราจะพักแคมป์นี้อีก 1 คืน

กลับมายังที่ทำการอุทยานอย่างปลอดภัยทุกคน แม้จะได้ของฝากเป็นเห็บลมคนละสามสี่ตัว ซึ่งยังคันถึงบัดนี้

ใบประกาศเป็นหลักฐานได้ดีว่าครั้งนึงเราเคยมาที่นี่...ซึ่งแทบไม่มีความสำคัญอะไรเลย หากเทียบกับสิ่งที่ได้พบเจอระหว่างทาง มิตรภาพที่ดีจากคนแปลกหน้าต่อมากลายเป็นเธอฉันพี่น้อง พี่ ๆ ในทีม พี่ ๆ ลูกหาบ พี่ ๆ เจ้าหน้าที่ ล้วนเป็นความทรงจำและเหตุการณ์ที่ดีที่เคยเกิดขึ้นจริง... ขอบคุณครับ....