11 วิธีการป้องกันตัวที่แปลกประหลาดที่สุดของสัตว์
เราทุกคนต่างตระหนักถึงหลักการต่อสู้หรือเอาตัวรอดจากสิ่งที่อันตราย และสัตว์ตอบสนองต่อภัยคุกคามโดยการเผชิญหน้ากับศัตรูหรือหนีจากมัน มีวิธีที่น่าสนใจบางประการที่สัตว์สามารถจัดการกับภัยคุกคามเหล่านี้ บทความนี้เขียนเรื่องราวของสัตว์สิบเอ็ดตัว พร้อมกลไกการป้องกันที่แปลกประหลาดที่สุด
1. ปลาบิน
มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่สามารถบินได้ แต่โดยทั่วไปแล้วคุณสมบัตินี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับปลา ปลาบินสามารถกระโดดขึ้นจากน้ำและบินหรือเหินได้ในระยะทางไกล สิ่งนี้ใช้เป็นกลไกป้องกันตัวเพื่อหลบหนีจากผู้ล่า ปลาบินมีรูปร่างคล้ายตอร์ปิโดที่คล่องตัว ซึ่งช่วยให้มันได้รับพลังงานมากพอที่จะบินขึ้นทะลุผ่านผิวน้ำได้ ใน
ปลาบินจะว่ายน้ำด้วยความเร็วสูงถึง 37 ไมล์ (60 กม.) ต่อชั่วโมง ครีบอกของปลาได้พัฒนาเป็นปีกขนาดใหญ่ซึ่งทำให้ปลาสามารถบินในอากาศได้ เมื่อขึ้นจากน้ำแล้ว มันสามารถบินได้สูงถึง 656 ฟุต (200 เมตร) โดยใช้ครีบหางเป็นใบพัด ในปี 2008 ในญี่ปุ่น มีคนสังเกตเห็นปลาบินได้ตัวหนึ่งร่อนได้นานเป็นประวัติการณ์ถึง 45 วินาที
2. ปลาแฮกฟิช
Hagfish เป็นสิ่งมีชีวิตโบราณที่มีอายุ 300 ล้านปี และเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่มีกะโหลกศีรษะและไม่มีกระดูกสันหลัง เมื่อมันถูกรบกวน มันจะขับสารเมือกที่น่ารังเกียจออกมาใส่นักล่า เมื่อผสมกับน้ำ สารตัวนี้จะขยายตัวและสามารถผลิตได้ถึง 5 แกลลอน (20 ลิตร) สิ่งนี้ทำให้นักล่าคายปลาแฮกฟิชออกมา ทำให้มันสามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของนักล่าได้ สารเมือกสามารถทำให้ปลานักล่าสำลักได้เมื่อสะสมอยู่ในเหงือก
เส้นใยเล็กๆ ที่ประกอบเป็นสารเมือกของแฮกฟิชนั้นแข็งแรงกว่าไนลอนถึง 10 เท่า และสิ่งนี้เป็นที่สนใจของนักวิทยาศาสตร์อย่างมาก ซึ่งเชื่อว่าสามารถนำมาใช้ทำเสื้อผ้าได้
3. ด้วงมันฝรั่ง
ด้วงมันฝรั่งได้พัฒนาวิธีแปลก ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้แมลงขนาดใหญ่กิน ตัวอ่อนจะปกปิดตัวเองในอุจจาระของตัวเอง มูลสัตว์มีพิษและกลิ่นเหม็นช่วยขับไล่ผู้ล่า
ด้วงกินพืชราตรีและนำสารพิษที่ผลิตโดยสิ่งนี้มาใช้ซ้ำในอุจจาระของมัน การป้องกันนี้เรียกว่าโล่อุจจาระ อุจจาระถูกนำทางไปที่หลังของด้วงผ่านการหดตัวของกล้ามเนื้อในช่องท้องและเมื่อเวลาผ่านไปมันจะสร้างเกราะป้องกัน
4. ปูบ็อกเซอร์
เมื่อตรวจพบภัยคุกคาม ปูบ็อกเซอร์จะอัดหมัดอันทรงพลังโดยใช้ดอกไม้ทะเลติดกับกรงเล็บของมัน พวกมันดูเหมือนกำลังเต้นเชียร์หลีดเดอร์อยู่ แต่พวกมันสามารถเป็นอันตรายถึงชีวิตได้สำหรับสัตว์ทะเลอื่นๆ และพวกมันมีพิษร้ายแรง ปูจะโบกกรงเล็บไปมาเมื่อถูกรบกวน เพื่อปัดเป่าอันตราย
มีข้อตกลงร่วมกันกับสิ่งมีชีวิตทั้งสองเนื่องจากทั้งคู่ได้รับประโยชน์จากข้อตกลงนี้ ปูบ็อกเซอร์มีกลไกการป้องกันที่ยอดเยี่ยมซึ่งจะทำให้สัตว์อื่นๆ ส่วนใหญ่ไม่กล้าเข้าใกล้ และดอกไม้ทะเลนั้นมีพิษและสามารถเคลื่อนที่ได้ เมื่อดอกไม้ทะเลอยู่กับปูบ็อกเซอร์มันจะสามารถหาอาหารได้มากขึ้น บางครั้งปูยังใช้ฟองน้ำและปะการังแทนดอกไม้ทะเลอีกด้วย
5. ยูเรเชียนโรลเลอร์
เช่นเดียวกับด้วงมันฝรั่ง ลูกของนกยูเรเชียนจะปกปิดตัวเองด้วยของเหลวในร่างกายเพื่อหลีกเลี่ยงการตกเป็นอาหารของสัตว์ที่หิวโหย แต่คราวนี้มันเป็นอาเจียนที่ก่อตัวเป็นเกราะกำบัง ลูกนกที่ปกคลุมด้วยอาเจียนของตนนั้นมีลักษณะและกลิ่นที่น่ากลัว ดังนั้นพวกมันจึงมีโอกาสน้อยที่จะถูกกิน เมื่อพ่อแม่นกจะได้กลิ่นอาเจียนของลูกพวกมันจะรีบบินกลับรังเพื่อปัดเป่าภัยคุกคามซึ่งมักเป็นนกล่าเหยื่อหรืองู นี่เป็นนกชนิดเดียวที่สังเกตเห็นว่าใช้อาเจียนเป็นรูปแบบการสื่อสาร
6. ปลิงทะเล
กลไกการป้องกันที่น่าขยะแขยงที่สุดของสัตว์ในธรรมชาติคือกลไกป้องกันของปลิงทะเล เมื่อถูกรบกวน มันจะดีดลำไส้เหนียวๆ และอวัยวะอื่นๆ ออกจากทวารหนักใส่ผู้โจมตีที่เข้าไปพัวพันกับมัน สิ่งนี้ทำให้ศัตรูตาพร่าและทำให้ศัตรูเสียสมาธิ
ในบางชนิด ลำไส้เป็นพิษ ซึ่งมีสารเคมีที่เรียกว่าโฮโลทูริน ร่างกายของปลิงทะเลหดตัวอย่างรุนแรงเพื่อบีบเอาเครื่องในออก สิ่งมีชีวิตพวกนี้ดูเหมือนจะไม่สนใจสำไส้ของตัวเองที่โผล่ออกมา เพราะอวัยวะต่างๆ ของพวกมันจะได้รับการฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ปลิงทะเลใช้เวลาประมาณหกสัปดาห์ในการสร้างชิ้นส่วนของร่างกายที่ขาดหายไป
7. อีแร้งไก่งวง หรือ อีแร้งเทอคกี้
เมื่ออีแร้งไก่งวงถูกนักล่าที่หิวโหยเข้าใกล้ มันจะสำรอกอาหารทั้งหมดในท้องของมันออกมา สิ่งนี้ใช้เป็นทั้งอาหารหรือเพื่อให้ผู้ล่าหนีไป อาเจียนของอีแร้งนั้นน่ารังเกียจอย่างยิ่ง และกลิ่นก็ไล่สัตว์นักล่าส่วนใหญ่ออกไปอย่างสิ้นเชิง อีแร้งสามารถวิ่งหนีได้เร็วขึ้นเนื่องจากตัวมันเบากว่ามาก แม้ว่า ณ จุดนี้ ผู้ล่าจำนวนมากจะจากไปแล้ว แต่ก็มีสัตว์ที่หิวโหยบางตัวจะหันไปกินอาเจียนของอี้แร้งที่มันคายทิ้งไว้ แม้ว่าจะมีสภาพเป็นกรดสูงและสามารถเผาผลาญได้ก็ตาม
8. Japetella heathi ปลาหมึกยักษ์
ปลาหมึกชนิดนี้พบได้ในมหาสมุทรที่ระดับความลึก 1,900–3,200 ฟุต (600–1,000 เมตร) ปลาหมึกยักษ์ Japetella heathi ต้องปรับตัวเพื่อหลบเลี่ยงผู้ล่าสองประเภท ได้แก่ พวกที่ล่าโดยมองหาเงาที่เกิดจากน้ำที่เบากว่าด้านบน และพวกที่ใช้แสงของตัวเองจากการเรืองแสงของสิ่งมีชีวิต
เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างภาพเงา ปลาหมึกยักษ์จึงเกือบโปร่งใส ยกเว้นตาและไส้ใน อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้กลายเป็นแสงสะท้อนที่ทำให้เงาลดลง สิ่งนี้ทำให้แสงส่องผ่านสิ่งมีชีวิต ทำให้ทัศนวิสัยของผู้ล่าลดลง
แต่นี่เป็นข้อเสียเมื่อเทียบกับสัตว์นักล่าที่มีการเรืองแสง เช่น ปลาแองเกลอร์หรือคนไทยเรียกวาปลาตกเบ็ดเนื่องจากปลาหมึกยักษ์จะสะท้อนแสงได้ ทำให้ปลาแองเกลอร์สามารถหาตำแหน่งของมันได้ง่าย เพื่อหลีกเลี่ยงการตกเป็นอาหารของปลาแองเกลอร์ เมื่อปลาหมึกยักษ์ตรวจจับแสงได้ มันจะกระตุ้นการสร้างเม็ดสีผิว เม็ดสีเหล่านี้ช่วยให้ปลาหมึกยักษ์เปลี่ยนสีเป็นสีแดงได้ภายในเวลาไม่ถึงวินาที ทำให้แสงสะท้อนลดลงอย่างมาก
สิ่งนี้ทำให้ปลาแองเกลอร์และปลาที่มีไฟหน้าอื่นๆ มองไม่เห็น เมื่อภัยคุกคามหมดไป และไม่มีแสงสว่างอีกต่อไป Japetella heathi กลับสู่ความโปร่งใส
9. นิวท์ยางไอบีเรีย
สิ่งมีชีวิตนี้พบในคาบสมุทรไอบีเรียและโมร็อกโก เมื่อถูกคุกคาม นิวท์จะดันซี่โครงผ่านผิวหนังออกมาจากตุ่มข้างลำตัว ซี่โครงเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นอาวุธเพื่อป้องกันผู้โจมตี แม้จะมีการแตกของผิวหนัง แต่กระบวนการนี้ก็ไม่ได้ทำให้นิวท์เจ็บปวดในการทำเช่นนี้
มันจะเคลื่อนซี่โครงออกจากกระดูกสันหลัง มันสามารถทำได้ถึง 50 องศา ผิวหนังยืดออกและกระดูกฉีก ในขณะเดียวกันสารพิษก็หลั่งออกมาทางรูขุมขนบนผิวหนัง เมื่อซี่โครงแหลมคมเจาะผิวหนังของผู้โจมตีแล้ว พิษก็จะเข้าไป สิ่งนี้อาจทำให้เสียชีวิตได้ การป้องกันของนิวท์พิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพมาก
10. มดระเบิดมาเลเซีย
มดชนิดนี้ปกป้องอาณานิคมจากผู้โจมตีด้วยการระเบิดตัวเอง ต่อมขนาดใหญ่ 2 แห่งที่เต็มไปด้วยสารเคมีพิษมีอยู่ทั่วร่างกายของมด และเมื่อถูกโจมตี มันจะหดตัวอย่างรุนแรงของกล้ามเนื้อ สิ่งนี้ทำให้ต่อมที่เต็มไปด้วยของเหลวแตกออก ปล่อยสารพิษที่เหนียวเหนอะหนะออกจากส่วนหัวไปยังเป้าหมาย สารนี้ไม่เพียงแต่เข้าไปพัวพันกับผู้โจมตีเท่านั้น แต่ยังทำให้เกิดการระคายเคืองและการกัดกร่อนอย่างรุนแรงอีกด้วย สิ่งนี้จะยับยั้งสิ่งมีชีวิตและสามารถทำให้ผู้โจมตีเสียชีวิตได้
11. กบไม้
กบตัวนี้มีความสามารถในการกลับมามีชีวิตอีกครั้งหลังจากถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ โดยไม่มีการทำงานของสมองหรือหัวใจ การปรับตัวที่แปลกประหลาดนี้ทำหน้าที่ป้องกันความหนาวเย็นในช่วงฤดูหนาว เมื่ออุณหภูมิแกนกลางลดลงต่ำกว่าขีดจำกัดมากเกินไป สมองของกบไม้จะสั่งให้ตับผลิตกลูโคสจำนวนมากซึ่งทำหน้าที่เป็นสารป้องกันการแข็งตัว สิ่งนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้ผลึกน้ำแข็งมีขนาดใหญ่เกินไป ซึ่งจะช่วยป้องกันไม่ให้เซลล์และหลอดเลือดแตก
กบสามารถอยู่ในสภาพแช่แข็งได้นานหลายสัปดาห์จนกว่าอุณหภูมิจะเปลี่ยนแปลงเพื่อให้มันละลายได้ กล้ามเนื้อหัวใจซึ่งได้รับการปกป้องโดยกลูโคสที่สะสมจำนวนมาก จู่ๆ ก็ระเบิดออกมามีชีวิตด้วยการเสียดสีกัน สิ่งนี้จะสร้างประจุไฟฟ้าและทำให้หัวใจมีพลังงานที่พลุ่งพล่าน ซึ่งทำให้หัวใจสามารถเริ่มสูบฉีดได้อีกครั้ง จากนั้นเลือดจะเริ่มไหลไปทั่วร่างกายของกบและหลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็จะกลับสู่สภาวะปกติ การปรับตัวที่น่าทึ่งนี้ทำให้กบสามารถอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง เช่น ทางตอนเหนือของแคนาดาและอลาสกา
หาคุณอ่านแล้วได้ความรู้หรือข้อคิดต่างๆจากเรื่องราวเหล่านี้
ถ้าไม่อยากพลาดเรื่องราวข่าวสารดีๆที่น่าสนใจของทางเพจ ก็ขอฝากทุกท่านติดตาม กดไลค์ กดแชร์เพจ Stories around The World.(เรื่องราวรอบโลก) กันด้วยนะคะ
อ่านเพิ่มเติม https://www.storiesaroundtheworld.net/
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
