นิทานจักรยาน Ep.1
ถ้าเรายกความรู้เรื่อง ความไม่รู้เรื่อง อะไรใดๆแบบที่เคยฟัง เคยดู เคยอ่าน ทิ้งไปก่อน ไม่ต้องใช้วิจารณญานอะไรทั้งนั้น เพราะสิ่งที่จะเล่านี้ไม่ใช่ ความเชื่อ และ ไม่ใช่ความจริง และ ไม่ใช่ความอะไรทั้งนั้น แค่ต้องใช้จักรยานมาคุยกัน
เรื่องมีอยู่ว่า มีผญ.คนหนึ่งชื่อ นางหอย
นางหอยเกิดมาในยุคที่ ไดโนเสาร์ยังไม่สูญพันธุ์ เป็นลูกคนโตของครอบครัวที่ฐานะดีมีถ้ำเป็นของตัวเอง คนในครอบครัวทุกคนมีสกิลการล่าสัตว์ค่อนข้างสูง นางหอยและครอบครัว จึงมีความอ้วนท้วนสมบูรณ์กันทุกคน เพราะมีอาหารเพียงพอต่อความต้องการทุกมื้อ นางหอยมีศรีษะใหญ่โปนมาก หน้าอกใหญ่ สะโพกกว้าง ขาสั้น เท้าใหญ่ แขนยาวถึงเท้าและมีสีผิวเข้มจัดกว่าคนอื่นๆ
ด้วยรูปร่างสรีระอันแสนวิเศษนี้ จึงเป็นที่หมายตาของเพศชายวัยเจริญพันธุ์ไปเสียทุกถ้ำ และเป็นที่อิจฉาของบรรดามนุษย์เพศหญิงรอบๆถ้ำเป็นอย่างมาก
วันหนึ่ง นางหอย เดินไปตักน้ำในลำธาร แล้วก็พบว่า ตนเองช่างงดงามอะไรเช่นนี้ กำลังชื่นชมเงาตนในน้ำก็เผลอตกลงไป นางหอยตกใจ ว่ายตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดจากน้ำ แต่ยิ่งตะกายก็ยิ่งเหมือนถูกดูดลงไป ลึกลงไป จนนางหอย จมลงไปใต้น้ำ และด้วยสรีระอันสวยงามนั้น ทำให้นางจมลงไปเร็วขึ้นราวกับโยนหินก้อนใหญ่ๆลงน้ำ นางจมลงไปอย่างรวดเร็ว และไม่ทันได้ร้องเรียกให้ใครช่วย นางหอยเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก แล้วค่อยๆหลับหมดสติไปในที่สุด แต่ตอนที่รู้สึกว่ากำลังจะหลับไปนั้น นางก็กลับตาตื่นขึ้นมาทันทีอย่างไม่น่าเชื่อ
อย่างตกใจสุดขีด นางหอยจับที่หน้าอกตนเอง หัวใจยังเต้นรัวๆ นางไม่แน่ใจนักว่า ตัวเองยังหายใจเอาอากาศเข้าออกร่างกายอยู่ไหม
แต่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ นางหอย ไม่รู้สึกเปียกน้ำทั้งที่ตกน้ำ และ หน้าอกของนางที่เคยรู้สึกหนักๆตั้งแต่จำความได้ ตอนนี้กลับเบาหวิว เนื้อก้อนๆที่คุ้นเคยหายไป เหลือเป็นเนื้อนุ่มๆขนาดน้อยกว่าฝ่ามือ และไม่ยื่นออกมามากมายเหมือนที่คุ้นชิน
นางหอย เดินขึ้นมาจากน้ำแล้วพบว่า ธารน้ำที่นางมาตักน้ำทุกวันตอนนี้มันหายไป ตัวนางเดินกลับขึ้นมาที่จุดเดิม แต่ตอนนี้ไม่มีน้ำ เป็นเพียงผืนดินแห้งๆแตกระแหงสุดลุกหูลูกตา นางตกใจพลันนึกอะไรขึ้นมาทันที
ถ้ำ..!
ถ้ำกู... พ่อกู แม่กู น้องกู....
เมื่อวิ่งกลับไปถึง ถ้ำของครอบครัวหายไป พ่อ แม่ น้องๆ คนอื่นๆหายไปหมด นางเดินไปรอบๆ แต่ไม่พบใคร ไม่มีแม้ไดโนเสาร์สักตัว นางทรุดตัวลง แล้วเริ่มร้องไห้
ใกล้ๆกัน มีศาลตี่จู่เอี้ยเก่าๆพังๆ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ชายชราคนหนึ่งเคราสีขาวยาวถึงหน้าอก เดินมาหานางหอย แล้วตบไหล่นางเบาๆ พร้อมกับพูดคุยกับนางด้วยท่าทีเป็นมิตร แต่เขาพูดภาษาอะไรที่นางฟังไมรู้เรื่อง แปลไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว นางจึงได้แต่มองแล้ว ถามในใจว่า มึงเป็นใคร มายิ้มทำเหี้ยไร ถ้ำกูหายไปไหน มึงเห็นไหม พ่อแม่น้องๆกูก็หายไปพร้อมถ้ำด้วย แล้วมึงแต่งตัวบ้าอะไรเนี่ย สีแบบนี้เค้าเรียกว่าสีอะไร ทำไมกูไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ชายชรา ยังคงยืนพูดภาษาอะไรแบบที่นางหอยฟังไม่รู้เรื่องต่อไป โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
นางหอย จึงถามไปว่า มึงเป็นตัวอะไร
ชายชราตอบว่า
เขาเรียกกูว่าเจ้าที่กัน
กูก็น่าจะเป็นเจ้าที่ละมั้ง เพราะกูไม่เคยไปไหนไกลๆเลย
อ้าว มึงก็พูดรู้เรื่องนี่ แล้วตะกี้มึงพูดภาษาเหี้ยไรยากๆทำไม
กูก็ต้องใช้เครื่องมือแปลภาษาก่อน กูถึงให้มึงฟังกูแล้วรู้เรื่องได้ไง
แล้ว... มึงจะช่วยกูกลับถ้ำได้ไหม
ไม่ได้ หรอก
เอ้า...แล้วมึงมาคุยทำไม
กูมาคุย แต่กูไม่ได้มาช่วย
เพราะกูอยู่มาตรงนี้ แค่แปดร้อยกว่าปี
มันไม่มีถ้ำ กูไม่เคยเห็นถ้ำตรงนี้ มึงน่าจะหลงทาง กูเลยออกมาคุยด้วย กูได้ยินเสียงคนร้องไห้ แล้วก็พูด ภาษา อุๆ อ่าๆ โหกๆ คืกๆๆ อะไรก็ไม่รู้กูเลยต้องออกมาดูหน่อย
นางหอยเริ่มหงุดหงิด แต่ในใจก็รู้สึกฉงน อะไรกันวะ ถ้ำกูหายไป ทุกคนหายไป ไดโนเสาร์ก็ไม่มีวิ่งผ่านมาให้เห็นสักตัว นางทรุดตัวลงอย่างถอดใจ
ท้องเริ่มหิว ชายชราได้ยินเสียงท้องของนาง จึงหัวเราะเบาๆ แล้วเดินหายไป ในต้นไม้ใหญ่ แล้วกลับออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่มีสีนวลๆอ้วนๆอวบๆเนื้อมีน้ำมันดูน่ารับประทาน
เอ้า กินมั้ย...
นี่ตัวอะไร ? นางหอยถาม
เค้าเรียกมันว่าไก่ เค้าเอามาให้กูเมื่อไม่กี่วันนี้เอง กินสิ อร่อยนะ กูให้ กูมีอีกหลายตัว
..........
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
