นิทานจักรยาน Ep:5
ความเดิมตอนที่แล้ว
นางหอย ได้รับการเปลี่ยนร่างให้เป็นหญิงงาม ด้วยเวทย์มนต์ของหนุ่มน้อยในบ้านของพี่น้องทั้งสี่ จากนั้นนางหอยได้ฆ่าหนุ่มน้อยตายด้วยก้อนหิน แล้วขอบคุณ แล้วจากไป
โถงสีทองขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
เหล่าพราห์มน้อยใหญ่ เพิ่งเสร็จจากพิธีสาทนมนตรา บูชาไฟ ถวายเครื่องหอม แด่เทพเทวา
ต่างเก็บข้าวของ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนจะพากันลงสรงน้ำในคืนเพ็ญสำคัญที่จะวนมาในรอบ12ปี ณ.แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์
ในเวลานั้น พี่น้องพราห์มคู่หนึ่งซึ่งเป็นเจ้าพิธี ได้เป่าสังค์ เพื่อเป็นสัญญาน ว่า เพ็ญกระจ่างฟ้าแล้วหนาทุกท่านเชิญลงอาบน้ำแสงจันทร์กันเถิด พราห์มคนอื่นๆที่เดินทางมาจากทั่วสารทิศ ทั้งหญิงและชาย ต่างถวายความเคารพ เดินลงสู่แม่น้ำด้วยอาการปิติ สงบนิ่ง ภายใต้แสงจันทราค่ำคืนนี้ แม่น้ำศักดิ์สิทธ์ดูเข้มขลังมากกว่าทุกคืน
พราห์มสาวคนหนึ่ง เดินลงแม่น้ำด้วยท่าทาง สง่างาม รูปร่างหน้าตาที่สดสวยสะโอดสะโองของนาง ทำให้สายตาทุกคู่ต้องหยุดนิ่ง ราวกับโลกในเวลานั้นหยุดหมุน เพื่อให้ทุกสรรพสิ่งต้องหันมาสนใจนางเท่านั้น แต่สายตาของนางกลับจับจ้องไปที่พราห์มหนุ่มผู้เป็นผู้นำพิธีสำคัญในคืนนี้แต่เพียงผู้เดียว
สายตาอันอ่อนหวานทรงเสน่ห์ล้ำลึกนั้น ทำให้ พราห์มหนุ่ม ถึงกับต้องหยุดสรงน้ำ และหันมาสบตากับนาง ในเวลานั้น ทุกอย่างหยุดนิ่ง โลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว เพื่อให้หนุ่มสาวทั้งสอง ได้สบตากัน ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะทำการสัการะต่ออีกฝ่ายก่อนด้วยความนอบน้อม
พราห์มหนุ่มรับการสัการะจากหญิงสาว ภายในใจของเขาไม่สามารถสงบนิ่งเหมือนตอนที่พาทุกคนสันทนมนต์ เขายิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ คำทักทายแรกว่า นมัสเต เกิดขึ้นอย่างยากลำบาก ในขณะที่น้องชายของเขาสะกิดเขาแรงๆหลายครั้ง แต่เหมือนไม่มีอะไรสามารถดึงเขาออกจากห้วงจักรวาลของนางได้เลย
พี่ฮับๆๆๆ.... !!
น้องชายกระแทกเขาแรงจนเขาได้สติ
โป๊ก...
เขาเผลอเอาสังค์ในมือฟาดหัวน้องฉาดใหญ่
โอ้ย.. พี่ตีหัวเค้าทำไม..!
น้องก็แค่จะถามว่า พราห์มนี ท่านนั้นเขามาจากไหน แขกของพี่หรือไม่ทำไมช่างงามหมดจรดเยี่ยงนี้ แถมหน้าตานางก็ไม่คล้ายคนถิ่นใดที่น้องเคยเห็นมาก่อน น้องเดาไม่ถูกเลยว่านางเป็นชาวเมืองอะไร แต่นางมองมาที่พวกเราหน่ะพี่ นางอาจจะสนใจพี่ชายอยู่ก็ได้นะพี่ คิกๆๆๆ
แต่...น้องเจ็บหัวมากว่ะพี่...
เขาพูดพลางเอามือกุมหัวตรงที่ถูกสังค์ฟาดเมื่อสักครู่
ฮึ่...ฮึ่..แผลเก่าน้องยังไม่สนิทดีเลย พี่ดันมาฟาดซ้ำอีกเนี่ย ฮึ่.!
โอ้ยพี่ เลือดจากแผลเดิมไหลออกมาอีกแล้ว ..... ฮึ ฮึ ฮืออออ แง....
พราห์มหนุ่ม เอามือลูบหัวน้องชายที่กำลัง ร้องงอแง เขาก้มลง ควักเอาน้ำจากแม่น้ำขึ้นมาไว้ในมือทั้งสอง แล้วก็ลูบลงบนหัวของน้องชายที่กำลังร้องงอแงด้วยความเจ็บปวด พอมือพี่ชายลูบน้ำจากแม่น้ำลงบนหัวน้องเลือดก็หยุดไหลทันที
"เอ้า นี่ๆ...หายแล้วๆ จบๆๆ หยุดร้องเอ็งอย่าทำให้บรรยากาศเสีย คืนนี้เป็นงานสำคัญ พี่ขอโทษๆๆ "
เขาพูดพลางเอามือลูบหัวน้องชาย แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่สายตาของหญิงงามผู้นั้น
หญิงสาว ลงสรงน้ำอย่างสงบเงียบ ริมฝีปากอิ่มเอิบเหมือนยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา ในดวงตาแลเห็นตาดำขลับกลมใหญ่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาอันรียาวใหญ่กว่าเรือนตาของสตรีทุกคน ขนตางอนเป็นระเบียบได้รูป แววตาคู่นั้นดูพิเศษกว่าตาทุกคู่ในค่ำคืนนี้ ผิวขาวนวลมีละอองทองส่องแสงประกายระยิบระยับล้อกับแสงจันทร์ที่สะท้อนผิวน้ำ
"นางช่างงดงามราวกับภาพเขียนของมหาเทพ"
พราห์มหนุ่มอุทานขึ้นในใจ
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...... "
เสียงหัวเราะร่าดังลั่น ใครคนหนึ่งหัวเราะดังมาจากอีกฝั่งของแม่น้ำ
"โอ้ว...โว้ว โว้ววว...... !
ข้าอยู่นี่แล้วเว้ยยย ไอ้พี่น้องสหายรัก"
ชายหนุ่มผมยาวมวยผมสูง เครางาม ตัวสูงใหญ่กล้ามเป็นมัด นุ่งห่มด้วยชุดสีขาวขลิบทอง นั่งยองๆ อยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ กวักมือหยอยๆมาทาง พราห์มหนุ่มและพราห์มน้อย สองพี่น้อง
"เฮ้....นั่น สหายข้า เชิญลงอาบน้ำด้วยกันเถิด เพ็ญส่องแสงแล้ว มาๆ ลงมาตรงนี้ด้วยกันเร็วเข้า"
ชายหนุ่มรับคำเชิญ เขากระโจนทีเดียว ก็ถึงตรงที่พราห์มสองพี่น้องยืนอยู่ ทั้งๆที่ไกลจากฝั่งแม่น้ำมาก
คนทั้งสามกอดคอกระเซ้าเย้าแหย่เล่นหัวเสียงดังจนลืมไปว่ากำลังรบกวนพราห์มผู้ใหญ่คนอื่นๆที่กำลังลงสรงน้ำ ในพิธีศักดิ์สิทธิ์
"ไหนไอหนู ไอ้น้องข้า ขอข้าดูหน่อยสิ แผลเจ้าหายดีรึยัง ใครกันหนามาทำน้องข้าถึงตาย จับได้ข้าจะควักใจและกินเลือดมัน"
เขาพูดพลางเอามือแหวกผมพราห์มน้อยหาร่องรอยบาดแผล
"เอ่อ...แล้วนี่ .... พี่เอ็งหลงรักนางพราห์มนี คนงามนั่นใช่หรือไม่"
เขาพูดพลางหันมามองหน้าเพื่อนรัก
"เสียงเอ็งเมื่อครู่ดังไปถึงหูข้านะไอ้พราห์ม เอ็งว่าอะไรนะ"
"งามดังภาพวาดของมหาเทพ"
งั้นเชียวรึ
ฮ่าๆๆๆ "
'เอออ...ข้าหลงรักนาง'
"นั่นไง ข้ารู้.....ฮ่ะๆๆๆ"
เขาควักน้ำจากแม่น้ำลูบหน้าแล้วดื่มไปหนึ่งอึกใหญ่ๆ
'แต่....ว่า ตัดใจเสียเถิดเพื่อนเอ๋ย'
((บรรยากาศเงียบลงทันที))
"ทำไมเล่า สหายรัก เจ้ารู้จักนางรึ?
นางมีคู่แล้วงั้นรึ?"
"โนว....โน มายเฟรนด์ ม่ายช่ายดอก
นางยังไม่มีใครคู่ แต่ด้วยนางมิใช่ เผ่าวงศ์เช่นเราหนาเพื่อนเอ๋ย
วงศ์ของนางเป็นวงศ์ลึกลับที่มีมหาเทพรักษา เทพที่สำคัญยิ่ง
นางมิสามารถครองกับวงศ์อื่นใดได้
ข้าจึงบอกให้เจ้าตัดใจเสีย เพราะนางจะแต่งครองข้ามวงศ์มิได้
ดู ยูว...อันเดอร์สแต๊นท์?"
'พี่ฮับๆๆๆ ..... นางขึ้นจากน้ำแล้ว !!'
"เห้ย..พราห์มเอ็งรีบไปคุยกับนางสิวะ เพื่อน"
"เดี๋ยว....เอ่อ นางพราห์มนีจ๊ะ
.... หยุดก่อนเถิด"
นางหยุดและหันมาตามเสียงเรียกของพราห์มหนุ่ม
"เอ่อ..แม่นางจ๊ะ ....!! "
(ตอนนี้โลกหยุดหมุนชัวขณะ)
สองคนยิ้มและมองตากันอย่างอ่อนโยน เสียงสนทนาต่อจากนี้เกิดขึ้นภายใน ระหว่าง นาง กับ พราห์มหนุ่ม
พราห์มนี :
ท่านพราห์ม ท่านช่างงดงามแท้ ทั้งรูป ทั้งใจ ข้าเองก็หลงรักท่านเมื่อแรกพบ
หากแต่เรานั้น ต่างวงศ์กัน และ ข้าไม่สามารถรับรักท่านได้ ข้าต้องขออภัยจากใจจริง
พราห์มหนุ่ม:
ข้าคงมิต้องอธิบายถึงชาติตระกูลหรือสถานะใดๆต่อเจ้า เพราะเจ้าคงจะเห็นทุกอย่างจากข้าชัดจนหมดจรดแล้ว นางจะกลับแล้วหรือ ข้าขอถามสักหน่อยเถิด ข้าพอจะมีหนทางใดไหม ที่ข้าจะได้พบนางอีกครั้ง
พราห์มนี:
ถ้าท่านมีใจหมายรักข้าแน่แท้ ข้าขอให้ท่านหาข้าให้พบ ข้าจะรออยู่ในที่ของข้า ที่ซึ่งมิเคยมีผู้ใดเคยเหยียบย่างไปถึง ถ้าท่านมาพบข้าได้ นั่นแสดงว่า ท่านมีความถึงพร้อม ท่านจะสามารถลองเอ่ยขอข้าจากท่านแม่ข้าได้ แต่ข้าไม่สามารถตอบท่านได้ดอกว่า ท่านจะได้ครองสมใจท่านหรือไม่ เพราะผู้ที่จะตอบตกลงหรือไม่ตกลงนั้น มิใช่เพียงตัวข้าผู้เดียว ท่านย่อมทราบดี
((พราห์มหนุ่ม พยายามสะแกนหาที่อยู่ของนางด้วยการมองลึกเข้าไปในตาดำขลับ เปลือกตารีๆยาวๆคู่นั้น เขาเห็นทางเข้าเมือง บ้านอันแสนสวยงามของใช้แสนปราณีตของนาง บรรยากาศ สิ่งแวดล้อม ผู้คน เผ่าวงศ์พี่น้องของนาง ทุกอย่างดูสวย สะอาด งดงามจนแปลกตา ไม่คุ้นชิน
เขาไม่สามารถรู้ได้ว่า ที่นั่นตั้งอยู่หนใดในจักรวาล พราห์มหนุ่ม พบเพียงเสียงคลื่น กลิ่นหอมของทะเล กลิ่นหอมของภูเขา ป่าที่มีดอกไม้สีขาวทุกชนิดรวมอยู่ แต่กลับไม่มีดอกไม้สีอื่นๆอยู่เลย))
เขาถอนหายใจดังเฮือก
((ว้อท...! นี่มันที่ไหนวะเห้ย))
พราห์มนี :
ข้าขอบคุณงานวันนี้มาก ท่านช่างสง่างามสมเป็นผู้จัด ข้าต้องขอกลับก่อนหวังว่าเราจะได้พบกัน
((ภาพคิดในหัวนาง อยากทำมือส่งจูบจุ้บๆ แล้วบ้ายบายพราห์มหนุ่มมาก แต่ต้องรักษาภาพลักษณ์ เลยคิดเบาๆ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพในหัว ))
นางเดินขึ้นจากแม่น้ำแล้วย่างเท้าอย่างปกติไกลออกไป จนเลือนหายไปต่อหน้า เหมือนเมื่อสักครู่นางไม่เคยอยู่ตรงนี้
"เห้อ.... เพื่อนข้า ท่าทางจะต้องอกหักแล้วล่ะ"
ชายหนุ่มเครางาม ยืนลูบเคราตนพลาง มืออีกข้างก็ตบไหล่เพื่อนรัก
"ข้าจะทำอย่างไรดีสหายรัก"
"ทำใจ ไงเพื่อน"
"ทำใจไม่ได้เลยอ่ะ"
"เวรแล้วไหม"
"พี่ๆ ทำไมเราไม่ลองตามหานางดูล่ะ"
"ข้าไม่รู้เลยว่า เมืองนั่นอยู่บนดาวไหน"
" พี่ก็ออกเดินทางตามหานางสิวะ"
" ไปไหม ข้าพร้อมไปเป็นเพื่อน"
" เออ ไป...ก็ได้ !
.....แต่เดี๋ยวก่อน น้องข้า สหายข้า"
"ทำไมรึ"
" พวกเอ็งว่า นางที่เดินลงมาสรงน้ำตรงนั่น ดูคุ้นๆหน้าไหม"
พราห์มหนุ่มชี้มือไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ มีสตรีนางหนึ่งนุ่งห่มผ้าสีชมพู กำลังเดินลงแม่น้ำ พร้อมชายหนุ่มน้อยใหญ่ล้อมหน้าล้อมหลัง เกี้ยวพาราสีกันมาตลอดทาง
"ข้าว่า... "
"เองว่า...อะไรรึ สหายรัก"
"พี่....ฮ้าบบบบบบ นั่นมัน.....
"นางหอย..!!!"
"กรี้ดดดดด ...อีดรอก ไม่คิดเลยจะเจอมึงที่นี่ คืนนี้เป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ของพี่กูนะอีหอย มึงเสือกโผล่มา..ดี..ๆๆ
...กูจะเอาเลือดหัวมึงออกมาถวายพระคงคา คืนนี้
อีดร้อออกกกกก ....!! "
หนุ่มน้อยกัดฟันกรอดๆ พร้อมวิ่งรี่เข้าหานางหอยที่เพิ่งมาถึงพิธีสรงน้ำคืนนี้อย่างไม่คิดชีวิต
" ไอ้หนู ใจเยน..!
เห็นแก่หน้าพี่มึงบ้าง"
"กรี้ดดดดดด....แอร้ยยย อีหอย
มึงต้องต๊ายยยยยย ...แอร้ยๆๆๆ "
หนุ่มน้อยคว้าก้อนหินขนาดเหมาะมือ วิ่งรี่เข้าไปหา นางหอย เขาเร่งเต็มฝีเท้า
ก่อนจะสะดุดหินที่ริมตลิ่งหงายท้องล้มลง หัวกระแทกพื้นหมดสติ พี่ชายกับเพื่อนเครางามวิ่งตามมาติดๆ ถึงกับเบรกชะงัก
" ไอ้หนู...มึง.... !
"เชี่ยน้องกู....
เอา อีกแล้ว...!
พราห์มน้อย พราห์มใหญ่ ในแม่น้ำ
ต่างตกใจวิ่งขึ้นมาที่ริมตลิ่ง
ต่างตะโกนว่า เลือดนองๆ
มีคนตายๆๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
