เป็นคนเฉยๆนะกับการมีลูก..เมื่อแต่งงานคุมบ้างไม่คุมบ้างไม่จริงจังแค่คิดว่าสุดแต่บุญกรรม.
.แต่พอมีแล้ววันที่ผ่าคลอดกลับเข้าใจคำสอนของพุทธองค์ได้อย่างมาก..บ่วงเกิดแล้ว..เมื่อมีก็ต้องเชี้ยงดูอย่างดีที่สุดที่พึงจะกระทำได้ และก็เข้าใจความหมายของคำว่าพ่อแม่ไม่เคยเห็นลูกโตในสายตา..ทุกวันนี้ลูกสาวเรียนมหาวิทยาลัยจะขึ้นปีที่สอง ความรู้สึกของเราคือ..ห่วง..
คำว่าห่วงมันไม่มีจบสิ้นจริงๆ ถึงนึกได้ถึงพ่อแม่เราที่ท่านเสียไป แต่ถามว่าหวังอะไรจากลูกไม่ได้หวังแม้เรื่องเขาจะมาดูแลเรา..เราแค่อยากหมดห่วง..คงยาก..ถ้าคนที่มีลูกและมีความเป็นพ่อแม่ลูก..จะรู้ว่า..ห่วง..นะต่อให้เขาแต่งงงาน ทำงานมีครอบครัว จะรวยล้นฟ้าเราก็ยังห่วงและคงห่วง..จนตายเราตายน่ะแหละ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
