หิว...แค่ไหน
ยามท้องหิว ก็แค่เติมอาหารเข้าไปในท้อง หิวก็หาย
แค่เลือกให้ได้ว่า อยาก...อะไร?
แล้วถ้าที่หิว ไม่ใช่ที่ท้องล่ะ จะเติมอะไร
เหนือสิ่งอื่นใด ความ "หิว" นั้น มีมาก มากพอที่จะผลักดันให้ใจ ไปได้สุดที่ตรงไหน?
และจะยอมแลกอะไรบ้าง เพื่อให้ทางที่ใจเลือก ไปได้ถึงสุดทาง
Hunger อาจจะดูเหมือนหนังเกี่ยวกับอาหาร / การทำอาหาร / เชฟ ที่ออกจะขัดใจสายครัว แต่คะแนน 7/10 (+/-) จาก IMDB และ 75% จาก Rottentomatoes ทำให้ฉุกคิกไม่ได้ว่า ภาพยนต์ก้นครัวเรื่องนี้ มีอะไรกันแน่
แล้วมันก็ไม่ได้หยุดที่ปลายกระบวย แต่ Hunger ตั้งคำถามที่ด้ามกระบวย ที่มาของ "วัตถุดิบ" ที่จะประกอบดป็นสิ่งประทังความหิว จะต้องผสมอะไรลงไปบ้าง และการได้มาซึ่งวัตถุดิบนั้น ต้องคร่าอะไรไปบ้าง
จะดู Hunger ให้สนุก ต้องแกะเปลือกออก...
แกะเนื้อวากิว A5 ออก
แกะกระทะจีนออก
แกะข้าวผัดออก
แกะการหั่นออก
แกะป๋าเปรมศักดิ์ออก
แกะนกเงือกดำออก
แกะ Frame ออก
แกะผัดซีอิ้วออก
แล้วจะพบคำถามที่เย้ายวนให้ตอบกับตัวเองดังๆ
กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ที่เราทำและจะทำ มันเกิดจากความหิวในสิ่งใด มากเพียงใด และยอมจ่ายอะไรเพื่อให้ได้มา (ทั้งจ่ายสิ่งที่ตัวเองมี, คนรอบข้างมี, สังคมมี, สิ่งแวดล้อมมี หรือ โลกทั้งใบมี)
แม้ว่าตัวภาพยนต์จะอดเสียดสี แซะ แขวะ ระบบสังคมแบบที่ถูกตีตราว่าเป็น อนุรักษ์นิยมไม่ได้ แต่ก็อยู่ในระยะไม่กลบสารที่ต้องการจะสื่อออกไป
น่าเสียดาย ที่โลกดูสว่าง ทุ่งดอกไม้เบ่งบาน เมื่อจบ จนเลือดเนื้อที่เถือไป ร่ายกายแทบดูดซับโปรตีนที่เป็นแก่นสารสาระของภาพยรต์ได้ไม่สุด
สำหรับภาพยนต์ ซึ่งเป็นสื่อที่มีข้อจำกัดของคนเสพ ตั้งแต่การกำหนดเรท การคัดเลือกแนวภาพยนต์ที่สนใจได้ด้วยตัวเอง การแร่เนื้อ เอาโลกจริงมาแผ่ แล้วปล่อยให้วิจารณญาณของผู้ชมได้มีโอกาสออกกำลังบ้างก็น่าจะดี สื่อในโลกใบนี้ ทำหน้าที่ชี้นำมามากพอแล้ว
#หลับตาดูหนัง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
