แด่หนุ่มหนวดผู้โรแมนติก
พ่อจะหายมั้ย หมอมียารักษาพ่อรึเปล่า ?
พ่อ
“มีสี้ พ่อต้องหายอยู่แล้ววว” เราตอบพ่อกลับไปแบบนี้ ในวันที่พ่อนอนโรงพยาบาลมาแล้ว 1 ปี พ่อที่เคยแข็งแรง กินอร่อย และชอบดูหนัง แต่ชีวิตพลิกผันป่วยหนักจนต้องนอนโรงพยาบาล ได้เห็นโลกแค่จากกรอบหน้าต่างจากโรงพยาบาล พ่ออยากเดิน อยากตากลม สูดอากาศให้เต็มปอด ดีใจด้วยเรื่องเล็ก ๆ อย่างการนั่งรถเข็นข้ามตึกในโรงพยาบาลเพราะได้เห็นต้นไม้
เนื่องในโอกาสที่จะครบรอบวันเสียของพ่อ เราจึงอยากมาเขียนอะไรถึงพ่อสักหน่อย
ตั้งแต่เกิดมาเราเห็นพ่อไว้หนวดขึงขังมาเกือบ 20 ปี เป็นพ่อที่โรแมนติก พ่อใส่เสื้อกันฝนตัวใหญ่พกร่มไปรับลูกที่ป้ายรถเมล์ในวันที่ฝนตก พ่อที่ซักผ้าให้หอม และขาวเสมอ สุดท้ายไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยตีลูก และภูมิใจในตัวเราไม่ว่าจะเรื่องไหน
พ่อเราชอบดูหนังมาก ชอบอ่านหนังสือ พ่อเป็นอิสระและมีฝันมากมาย เราไม่รู้ว่าที่เราเลือกเรียนภาพยนตร์เพราะได้รับอิทธิพลจากพ่อมารึเปล่า ในวันที่เราเลือกเรียนสายนี้ พ่อวางฝันอันยิ่งใหญ่ว่าเราต้องเป็นผู้กำกับที่ดังเปรี้ยงปร้างแน่นอน
หนังหนูได้รางวัลด้วยนะ
ฉัน
เราอยากอวดพ่อมาตลอด ว่าหนังจบมหาลัยเรามี่พ่อเคยถามว่าทำเกี่ยวกับอะไร แต่เราบอกปัดเสมอว่าเดี๋ยวเสร็จแล้วจะเอามาให้ดู รอดูทีเดียวเพราะเราเขินเวลาจะเล่าอะไรเกี่ยวกับงานให้คนในครอบครัวฟัง
สุดท้ายพ่อก็ไม่ได้อยู่รอดูความสำเร็จที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากของเรา มันเหมือนเป็นแผลเหมือนกันนะ
ทุกคนเชื่อมั้ยว่าช่วงแรก ๆ เราร้องไห้น้อยมาก แต่พอเวลาผ่านไปเราเริ่มมีความรู้สึก ตกตะกอนกับตัวเองได้ว่าความตายมันง่าย และไม่ได้เงียบงันขนาดนั้น มันยังคงดังอยู่ในใจเรามาตลอดตั้งแต่พ่อตาย
สุดท้ายเราก็ยอมรับในการเติบโต ความตายเป็นเรื่องที่เราต้องเผชิญ ตอนนี้ขอให้พ่อได้ล่องลอยอยู่ในห้วงอากาศสีดำ มีต้นไม้ ลมพัดอ่อน ๆ ไม่ร้อน ไม่หนาวจนเกินไปหายใจได้เต็มปอดนะ
รักและคิดถึง
หนูเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
