นิทานหัวใจป่า
#นิทานหัวใจป่า คือผลงานของนักเขียนคนไทย พัณณิดา ภูมิวัฒน์ - ลวิตร์ ที่เราโดนทีมงาน Solis Books ป้ายยามาอีกที เขาว่าน้ำตาแตกหนักมาก แต่ตอนนั้นเราสนใจแค่เนื้อหาถูกจริตและหน้าปกโดนใจ ซึ่งบอกเลยว่าพออ่านจบแล้วก็สภาพไม่ต่างกับทีมงานที่ป้ายยาหรอก 555555
ในดินแดนแห่งหนึ่งมีป่าขนาดใหญ่แผ่อาณาเขตกั้นขวางแผ่นดินนั้นกับโลกภายนอก ว่ากันว่าป่านั้นมีชีวิต มีจิตวิญญาณสิงสู่ เป็นที่อาศัยของ "ปีศาจป่า" สุดแสนอำมหิต ต่อมาได้มีคำนายว่าปีศาจตนนี้จะถูกลูกชายของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ปราบลงได้ ปีศาจจึงออกจากป่าไปลักพาตัวเด็กทารกมาฆ่าทิ้ง แต่เขาก็เปลี่ยนใจและเลี้ยงเด็กคนนั้นไว้ประดุจลูกของตัวเอง
การเล่าเรื่องของนักเขียนทำให้เราค่อนข้างประทับใจเลยทีเดียว คือตอนแรกเรานึกว่าจะเล่าแบบไล่ลำดับไทม์ไลน์ไปซึ่งมันคงจะทำให้เรื่องมันเพิ่มดีกรีความขมได้มาก แต่เปิดเรื่องมาเราถึงกับงงที่ปีศาจป่ากับเด็กชายที่เติบโตแล้วนั่งพูดคุยกัน แบบอ้าว จะมายังไงต่อละนี่ หลังจากนั้นเรื่องจะดำเนินไปในลักษณะนี้ตัดสลับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต
อันนี้ต้องยอมรับว่าวิธีการเล่าอย่างนี้กลับทำให้เนื้อหาของเรื่องมันเสียดแทงได้มากกว่าที่คาดไว้เสียอีก ซึ่งแม้ว่ามันจะหดหู่ชวนปวดตับขนาดนั้น มันก็ยังเป็นหนังสือที่ดึงดูดคนอ่านได้เก่งมาก ชั้นเชิงในการเล่าอาจจะออกแนวซื่อๆ ตรงไปตรงมา แต่มีเสน่ห์ให้รู้สึกอยากติดตามต่อ คือเราอ่านแบบไม่วาง 3 ชั่วโมงรวด รู้ตัวอีกทีก็เกือบตีสองแล้ว
ก็อย่างที่บอกว่าตอนแรกเราไม่ได้สนใจกับคำว่าน้ำตาแตกเท่าไหร่ เพราะเป็นคนไม่ค่อยร้องไห้อยู่แล้ว แต่สำหรับเรื่องนี้เปิดอ่านไปได้ไม่กี่หน้าก็เริ่มรู้สึกหน่วงๆในอก จากนั้นก็ไหลพรากเกือบตลอดทั้งเล่มเลยจริงๆ 😭 คือมันเป็นเรื่องราวที่ชวนเศร้ามาก แถมตัวละครทุกตัวก็เทาๆกันหมด ต่างคนค่างก็มีเหตุผลที่เข้าใจได้ในการกระทำของตัวเอง ยกให้เป็นนิยายอีกเล่มที่ชอบมากๆของปีนี้เลย
แต่เพราะเขารักผม รักอย่างยิ่ง หมดหัวใจ ผมไม่ต้องเป็นอะไรเลย เขาก็รักผมอยู่นั่นเอง
นิยายเล่มนี้คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าครอบครัวไม่จำเป็นต้องเป็นสายเลือดเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์เดียวกันเลยก็ยังได้ และคำว่ารักแบบไม่มีเงื่อนไขไม่ได้ถูกสงวนไว้สำหรับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเท่านั้น ไม่ว่าใครก็สามารถรักผู้อื่นได้แบบไร้เงื่อนไขเช่นกัน หากเขาพบว่าคนคนนั้นควรค่าแก่ความรักของเขา
มันคือเรื่องราวระหว่างพ่อสองคนของเด็กชายคนหนึ่ง "พ่อผู้ให้กำเนิด" ที่ไม่เคยให้ความสำคัญกับลูกชาย ยึดติดอยู่กับอดีตและอุดมการณ์ที่ตนเชื่อจนละเลยครอบครัวของตัวเอง มองว่าลูกเป็นเหมือนแค่หมากตัวหนึ่งที่จะทำให้เขาบรรลุเป้าหมาย ในขณะที่ "พ่อที่เลี้ยงดู" เด็กน้อยมาแค่เพียง 6 ปีกลับรักเขายิ่งกว่าชีวิตตัวเอง พร้อมที่จะปกป้องดูแล และไม่เคยคิดจะทำร้ายหรือทอดทิ้งไปเลยแม้สักวินาที 💕
ผมเห็นเป็นครั้งแรกว่าเลยชายฝั่งออกไป โลกมีพิษมหาศาล
มันคือเรื่องราวแห่งการอนุรักษ์ที่แยบคายที่สุด ในช่วงท้ายๆของเล่มมีการบอกเล่าถึงสถานที่ที่เสื่อมโทรมเพราะธรรมชาติขาดสมดุล เพราะมนุษย์ดูดกลืนทรัพยากรออกจากธรรมชาติมากเกินไป ทำลายธรรมชาติมากเกินไป แต่สุดท้ายพวกเขาก็เลือกโทษทุกอย่างยกเว้นเผ่าพันธุ์ของตัวเอง พวกเขามองว่าป่าคือตัวการของเรื่องทั้งหมด พวกเขาจึงทำลายมัน
ภาพในหนังสือซ้อนทับกับโลกปัจจุบันจนน่าตกใจ ถึงแม้มนุษย์ในโลกของเราจะไม่ได้ทำลายป่าเพราะกลัวอำนาจของมันหรือมองว่าเป็นสิ่งชั่วช้า แต่เราก็ทำลายป่าเพราะอยากจะสนองความต้องที่ไม่จบสิ้นของพวกเราเอง เราโค่นป่าจนเหี้ยน ทำลายสมดุลอันละเอียดอ่อนของระบบนิเวศ และวันหนึ่งที่ตระหนักได้ว่าป่าสำคัญแค่ไหน เราก็พยายามสร้างมันขึ้นใหม่โดยเข้าใจเอาว่าแค่ปลูกต้นไม้ก็น่าจะพอ แต่ป่าไม่ให้อภัยเรา การปลูกต้นไม้จึงไม่เคยสร้างป่าได้เลย 🌱
แต่โลกนับจากนี้จะเปลี่ยนแล้ว เขาต้องเรียนรู้จะอยู่โดยไม่มีพลัง
มันคือเรื่องราวของความเปลี่ยนแปลงของสังคมที่ในที่สุดก็จะต้องมีสิ่งใหม่เข้ามา เกิดความแตกต่างทางความคิดในคนรุ่นใหม่กับคนรุ่นเก่า และอาจจะเกิดความขัดแย้งได้หากคนรุ่นเก่านั้นไม่ยอมรับและพยายามปฏิเสธความเปลี่ยนแปลงนี้ ทางออกเดียวคือการทำความเข้าใจร่วมกัน ช่วยเหลือคนรุ่นเก่าให้ปรับตัวเข้ากับโลกใหม่ได้ ให้พวกเขายังรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ไม่ถูกทอดทิ้งให้เดียวดาย 🕑
สุดท้ายนี้คือสิ่งที่เราอยากเขียนมากแต่ก็กลัวจะสปอยล์ ด้วยความที่มันเป็นสิ่งที่เราประทับใจมากที่สุดของเรื่องนี้จึงขอเขียนสักหน่อยละกัน 5555555
แต่สิ่งที่ผมรู้หลังจากนั้น คือเขาเป็นหัวใจของป่า แต่ตัวผมเป็นหัวใจของเขา - จะฆ่าก็ต้องฆ่าที่หัวใจ
มันคือเรื่องราวที่ตราตรึงในความทรงจำของเรา เด็กชายที่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มได้บอกแผนการของเขาไว้ว่าจะทำลายปีศาจป่าต้องทำลายสิ่งที่เป็นหัวใจของมัน และในวันที่เขาลงมือได้สำเร็จเขาจึงได้รู้ว่าตัวเขานั่นแหละคือหัวใจของปีศาจป่า แม้ว่าป่าทั้งผืนจะพยายามปกป้องปีศาจป่าเอาไว้ แต่เขาก็ขัดขืนอย่างดื้อดึง พลังแห่งป่าไม่อาจชนะพลังแห่งความเป็นพ่อ ปีศาจป่ายอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อโอบกอดลูกชายของเขาไว้ให้ปลอดภัย
นั่นอาจจะเป็นเพราะก่อนเขาจะกลายมาเป็นปีศาจป่า ในอดีตอันไกลโพ้นนั้นเขาไม่เคยได้รับความรัก ไม่รู้จักไออุ่น ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว เมื่อได้มันมาครอบครองแล้วเขาจึงพยายามรักษาไว้ให้ดีที่สุด เขายอมปล่อยให้ลูกจากไปเพื่อให้ลูกมีความสุข ให้เด็กน้อยได้ไปอยู่ในที่ที่เหมาะสมกับตัวเอง แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกตกอยู่ในอันตรายเป็นอันขาด
เพราะปีศาจป่าตัดสินใจช่วงชิงเด็กทารกคนนั้น คำนายจึงเป็นจริงขึ้นมาได้ ปีศาจป่าที่โหดร้ายถูกลูกชายของพ่อมดทำลายได้มานานแล้ว นับตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจที่จะรักเด็กชายคนนั้น ปีศาจป่าก็ไม่โหดร้ายอีกต่อไป เด็กชายคนนั้นปราบปีศาจป่าได้จริงๆ แต่ไม่ใช่ด้วยพละกำลัง หากแต่เป็นหัวใจที่ดีงามของเขาเอง ความอบอุ่นจากตัวเขาเปลี่ยนหัวใจอันหนาวเหน็บของปีศาจป่า ความรักที่บริสุทธิ์อ่อนโยนของเขาทำให้ความแค้นคลั่งในตัวปีศาจร้ายค่อยๆอ่อนกำลังลงไป 😊
หลายคนอาจจะชอบหนังสือที่มีความสละสลวยทางภาษา แน่นอนว่าความสวยงามทางวรรณศิลป์ก็เป็นเรื่องที่ดี แต่เราก็ไม่อยากให้ผู้คนเชิดชูแต่เรื่องนั้น จนมองข้ามหนังสือที่มีเรื่องราวแสนธรรมดาและถ้อยคำที่เรียบง่าย ทว่าแฝงความลึกล้ำในทุกตัวอักษรเช่นหนังสือเล่มนี้ไป
แม้จะไม่ได้ใช้คำหรูหราฟุ้งเฟ้อ แต่ "นิทานหัวใจป่า" ก็ยังคงเป็นหนึ่งในหนังสือที่งดงามที่สุดในสายตาเรา และหวังว่ามันจะงดงามในสายตาของนักอ่านคนอื่นด้วยเช่นกัน ❤️
#อ่านแล้วเขียน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
