การลูกเสือของประเทศสยาม
พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงตั้งกองลูกเสือขึ้นเมื่อพ.ศ. 2454 โดยมีพระราชประสงค์ที่จะฝึกหัดเด็กไทยให้มีความจงรักภักดีต่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ รักความสัตย์ รู้จักเสียสละ และบำเพ็ญประโยชน์เพื่อผู้อื่น ได้ทรงตราข้อบังคับลักษณะการปกครองลูกเสือ ร.ศ. 130 (พ.ศ. 2454) ขึ้น บัญญัติให้การลูกเสือเป็นองค์การอยู่ในพระบรมราชูปถัมภ์ มีสภากรรมการกลางจัด
การลูกเสือแห่งสยาม เป็นศูนย์กลางบังคับบัญชากิจการลูกเสือทั่วไป ตั้งอยู่ในพระนคร พระองค์ทรงดำรงตำแหน่งสภานายก แบ่งส่วนบริหารงานออกเป็นภาค เป็นมณฑล ตามราชการบริหารส่วนภูมิภาคในขณะนั้น มีสภากรรมการจัดการลูกเสือภาค และมณฑล ตามปกติโปรดให้อุปราชเป็นสภานายกภาค สภาสมุหเทศาภิบาลเป็นสภานายกมณฑล
กระทรวงศึกษาธิการได้บรรจุ วิชาลูกเสือ ไว้ในหลักสูตรและมีการให้คะแนนเวลาสอบไล่ด้วย มีการเปิดกองลูกเสือขึ้นตามโรงเรียนต่างๆทั่วไป ฉะนั้นกระทรวงศึกษาธิการจึงมีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่อง กิจการลูกเสือ เป็นส่วนใหญ่ กิจการของลูกเสือเจริญก้าวหน้ามาตลอดรัชสมัยของพระองค์ท่าน จนกระทั่งภายหลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง สภากรรมการกลางจัดการลูกเสือสยามจึงให้ยุบสภากรรมการลูกเสือมณฑล ให้มีคณะกรรมการจัดการลูกเสือจังหวัดและอำเภอขึ้นแทน
ในพ.ศ. 2477 มีการแบ่งลูกเสือออกเป็น 2 เหล่าคือ ลูกเสือเสนา และ ลูกเสือสมุทรเสนา เป็นการแยกเฉพาะทางด้านวิชาการเท่านั้น ในส่วนหลักการคงเป็นเช่นเดียวกันทั้ง 2 เหล่า เหล่าสมุทรเสนานั้นคือฝึกสอนให้มีความรู้ความสามารถทางทะเล เพื่อให้เกิดประโยชน์เหมาะสมกับสภาพและภูมิลำเนาของลูกเสือที่อยู่ชายทะเล
กิจการดำเนินมาด้วยดีจนกระทั่งพ.ศ. 2485 จึงมีกิจการยุวชนทหารเกิดซ้อนขึ้นมา ตามนโยบายของรัฐบาลในสมัยนั้น เรื่องลูกเสือจึงได้ซบเซาไปพักหนึ่งตลอดจนสิ้นสมัยสงคราม เพิ่งจะมาฟื้นฟูกันขึ้นใหม่เมื่อพ.ศ. 2491
ประมวล/สรุปจาก..พงศ์อินทร์ ศุขขจร(ประวัติการศึกษาไทย, 2512)
Cr. เจ้าของภาพ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
