ประเภทหนามเตย และ วิธีการฝังเพชร
การฝังเพชรนั้นเป็นอีกหนึ่งขั้นตอนที่มีความสำคัญในการผลิตเครื่องประดับให้ออกมาสวยงามเป็นอย่างมาก เนื่องจากวิธีการฝังแต่ละรูปแบบ มีผลต่อประกายไฟแตกต่างกัน ทั้งแต่ละวิธีก็ยังมีความแข็งแรงต่างกันด้วย เช่น การฝังล็อกนั้นทำให้เพชรมีประกายสวยกว่าแบบฝังหุ้ม แต่ก็มีความเสี่ยงต่อการหลุดของเพชรสูงกว่ามาก ดังนั้นเราควรทำความรู้จักวิธีการฝังแต่ละแบบว่ามีข้อดีเสียอย่างไร จึงจะเหมาะสมกับความต้องการของผู้สวมใส่มากที่สุด
1. ฝังแบบหนามเตย (Prong Setting)
เป็นการทำกะเปาะแบบมีบ่าไว้สำหรับรองรับตัวเพชร ขอบกะเปาะมีรูปทรงโค้งตามรูปทรงอัญมณี จากนั้นติดเสาขาขึ้นมายื่นออกมารัดตัวอัญมณีไว้ จำนวนขาสำหรับเกาะอาจมีได้ถึง 4-8 ขาแล้วแต่แบบ เสาที่ยื่นขึ้นมาสามารถใช้ 1 เสายึดเพชร 1 เม็ด หรือ บางครั้งสามารถใช้ 1 เสายึดเพชร 2 เม็ดก็ได้ การฝังหนามเตยมักใช้กับตัวเรือนที่เปิดโล่ง เพื่อให้เกิดแสงส่องเข้ามาที่ตัวเพชรทำให้สร้างประกายได้ดีมาก แต่มักเจอปัญหาหนามเตยเกี่ยวเสื้อผ้าขณะสวมใส่ และหากเสาไม่แข็งแรงก็สามารถอ้าแล้วทำให้เพชรหลุดได้
2. ฝังแบบไข่ปลา (Pave Setting)
การฝังแบบจิกไข่ปลา เริ่มต้นที่เจาะรูที่ตัวเรือนเพื่อทำเป็นร่องวางเพชร จากนั้นขุดเนื้อโลหะด้านข้างเพื่อแบ่งเขตทำไข่ปลา แล้วปั้นให้โลหะเป็นรูปกลมหรือเหลี่ยมตามต้องการ เพื่อใช้ในการเกาะยึดตัวเพชร ด้วยขนาดไข่ปลาที่มีขนาดเล็กทำให้มักนี้ยมฝังกับเพชรขนาดเล็กมากๆ สามารถปั้นเป็นไข่ปลาหลอกเพื่อเติมบางบริเวณของตัวเรือนที่วางอยู่ให้สวยงามได้ มักใช้กับงานที่ต้องการให้เพชรดูแพรวพราวหรือใหญ่ขึ้น และสร้างความเป็นระเบียบได้ง่าย
3. ฝังแบบล็อก (Channel Setting)
การฝังล็อก(Channel) สามารถฝังได้ทั้งอัญมณีสี่เหลี่ยมหรือกลม โดยการทำกะเปาะเป็นกรอบแล้วเซาะร่องทำบ่าทั้ง 2ข้างซ้ายขวา สอดเพชรเข้าไปในร่องที่เตรียมไว้ แล้วปาดตัวเรือนปิด ตัวเพชรต้องมีความใกล้เคียงกับกะเปาะมิเช่นนั้นจะหลุดได้ง่าย เป็นวิธีการฝังที่ทำให้เพชรเป็นประกายมาก เนื่องด้วยมีบริเวณรับแสงมาก แต่มีความคงทนน้อยหลุดได้ง่าย และใช้เพชรเปลืองเพราะต้องเรียงให้ฝังให้ชิดกันจึงจะสวยงาม
4. ฝังแบบเหยียบหน้า (Gypsy Setting)
เป็นการฝังเพชรที่มีมาแต่โบราณ มักใช้กับเพชรที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่มิเช่นนั้นตัวเพชรจะถูกตัวเรือนบดบังทำให้มองเห็นได้ยาก เริ่มต้นที่การเจาะช่องสำหรับฝังเพชร ทำบ่าวางเพชร จากนั้นแล้วดันเอาเนื้อโลหะบริเวณขอบรอบๆมาปิดเพชรไว้ คนไทยเรียกการฝังอัญมณี ลักษณะนี้ว่า ฝังเหยียบหน้า มีข้อดีคือโอกาสที่เพชรจะหลุดยากมาก และมีโอกาสที่เพชรจะกระแทกได้น้อย แต่ข้อเสียคือเพชรมักขาดความแวววาวและดูขนาดเล็กกว่าที่ควรจะเป็น
5. ฝังแบบหุ้ม (Bezel Setting)
เป็นการฝังอัญมณีรูปแบบแรกๆ เป็นการทำตัวเรือนรอบตัวอัญมณีที่มีกะเปาะโลหะสำหรับฝังหุ้มอัญมณีไว้ทุกด้าน ต่อมาเจาะรูทำบำวางกะเปาะอัญมณี จากนั้นกดเนื้อโลหะที่ขอบกะเปาะให้หุ้มเกาะอัญมณีไว้รอบทุกด้าน กะเปาะต้องพอดีกับตัวอัญมณีแต่ไม่จำเป็นต้องรัดแน่น ไม่เช่นนั้นอัญมณีอาจแตกได้ หากกะเปาะแคบไปแก้ไขได้ด้วยการตัดแต่งขอบกะเปะออกเล็กน้อย อาจสามารถสวมอัญมณีลงไปได้ มีความแข็งแรง เพชรหลุดได้ยาก แต่ทำให้ตัวเรือนมีขนาดเล็กกว่าที่ควรจะเป็น และเปล่งประกายได้น้อยกว่าวิธีอื่น
6. ฝังแบบไร้หนาม (Invisible Setting)
การฝังอัญมณีแบบไร้หนาม(Concealed setting) คิดค้นโดย Van cleef & Arpels ในปี ค.ศ. 1929 และจดลิขสิทธิ์ในปี ค.ศ. 1933 เป็นการฝังอัญมณีลักษณะที่โลหะหายไปจากผิวหน้าของเครื่องประดับ มีแต่กรอบนอกสีของอัญมณีถูกคัดสรรอย่างดีเยี่ยม และได้รับการเจียระไนอย่างประณีตอัญมณีต้องเป็นรูปทรงเหลี่ยมเพื่อให้มีเนื้อที่ในการเกาะล็อคเสมอกับเหลี่ยม
มีชั้นตอนการทำตัวเรือนให้เป็นเส้นรอบรูปที่ต้องการ ทำโครงด้านหลังตัวเรือนให้แข็งแรงพอ จากนั้นนำอัญมณีเจียระไนรูปเหลี่ยมที่เซาะร่องไว้สอดแบบเดียวกับลักษณะการปูปาร์เก้ไม้ โดยไม่มีเนื้อโลหะคั่นระหว่างอัญมณีแต่ละเม็ด โครงด้านหลังทำเป็นโครงเหลี่ยมโปร่งสำหรับยึดตัวเรือนให้แน่นหนา มักใช้กับงานที่ต้องการให้ดูเป็นชิ้นใหญ่ เนื้ออัญมณีดูเป็นผืนเดียวกัน วิธีนี้สิ้นเปลืองเนื้ออัญมณีมาก
ต้องคัดให้อัญมณีมีสีเรียบเสมอกัน และขนาดพอเหมาะ มีค่าแรงที่สูง ข้อดีคือสวยงามมาก ส่วนข้อเสียคือหากเพชรหลุดเพียง 1 เม็ด จะหลุดตามๆกันยกแผงนั่นเอง
7. ฝังแบบแฟนซี (Fancy Setting)
เป็นการฝังอัญมณีตามรูปทรงอิสระไม่มีหลักการ อาจเป็นการผสมผสานของการฝังอัญมณีมากกกว่าหนึ่งชิ้นงานเดียวกัน หรือคิดขึ้นใหม่ให้หมาะสมกับรูปแบบของอัญมณีและตัวเรือนที่ต้องการลักษณะหนามเตยเดียว ใหญ่ข้าง เล็กข้าง หรือใช้กาวไม่ให้เกิดร่อง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
