ตอน ม.1 แม่ส่งไปทำงานแล้ว
ลูกสาวของเพื่อนบ้านทำงานอยู่สุขุมวิท แม่ฉันก็ขอให้เขาพาฉันไปทำงานด้วย ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ไปนอกบ้าน
เช้าในฤดูร้อนๆ แดดแรงๆ ฉันไปกับรุ่นพี่คนนี้ พานั่งรถเมล์ ไปต่อรถเมล์อีกสาย ที่วิ่งไกลถึงสุขุมวิท สภาพชีวิตคนทำงานในตอนเช้า กับรถเมล์คนหนาแน่น ห้อยได้ก่อน โหนได้โหน เหงื่อโซกๆ นารกชัดๆ แต่จะถอดใจก็ไม่ทันแล้ว รถเบียดขนาดนี้กระดิกตัวไม่ได้เลย
ไปถึงบริษัท เขาก็พาไปแนะนำตัวกับพี่ๆ พนักงานและเจ้าของ จากนั้นก็ให้ช่วยใส่เอกสารเข้าซองจดหมาย
แรกๆ ก็สนุกดี ยิ่งทำยิ่งเพลิน ยิ่งเร่งจะได้หมดไวๆ แต่ไม่หมดสักที ยุคนั้นสื่อสารกันด้วย direct mail ไปรษณีย์แบบเหมาจ่าย ส่งให้ได้ปริมาณที่มากที่สุด
เริ่มเมื่อยไหล่แล้วนะ แต่ก็ทำต่อไม่ท้อ ไม่ร้องกลับบ้าน ร้องไปก็ไม่ได้กลับ อายเขาด้วย ถึงเวลาเบรค เขาก็ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ ไม่ต้องออกไปไหนเลย แย่จัง
ตกบ่ายเจ้าของเรียกฉันไปพบ ชมว่าขยัน แล้วยื่นซองขาวให้ ข้างในเป็นค่าแรงวันนี้ แบงค์สีแดง หนึ่งร้อยเชียวนะ ฉันดีใจมาก ที่ว่าเหนื่อยเมื่อย หายเป็นปิดทิ้งเลย แม่มารอรับกลับบ้านแล้ว
พอนั่งรถมาถึงสยาม แม่ก็เฉลยว่า จริงๆ แล้ว เขาให้ค่าแรง 50 บาทนะ แต่แม่ให้เพิ่มเป็น 100 บาท พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ ทำวันเดียวพอ ที่ให้มาทำ จะได้รู้คุณค่าของเงิน เป็นไงล่ะ เมื่อยไหม นั่งใส่ซองจดหมายทั้งวัน
ฉันอึ้งไปเลยนะกับกุศโลบายของแม่ ที่แท้ส่งมารับบทเรียนและประสบการณ์นี่เอง แต่ฉันก็ติดใจกับการทำงานแล้วสิ มันสนุกกว่าอยู่ว่างๆ ดูมีคุณค่ามีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง ปิดเทอมถัดไปใช่ว่าจะว่าไงนะ ไว้มาเล่าต่อ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
