เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 1 สู่ต่างโลก
"เห้ย น้อง น้องเป็นไรป่ะเนี่ย ไหวไหม ?"
เสียงของชายคนหนึ่งดังลอดเข้ามาในโสตประสาทของราวัลล่าในขณะที่ภาพที่ปรากฏอยู่บนกรอบสายตาของเขาค่อยๆ เลือนลางลงไปเรื่อยๆ ตามมาด้วยอาการชาที่แผ่ซ่านได้ทั่วทั้งร่าง ที่ทำให้ราวัลล่าไม่สามารถตอบอะไรชายคนนั้นกลับไปได้เลยแม้แต่คำเดียว
ณ ฟุตบาทแห่งหนึ่ง
"เห้ย น้องงง จะนอนไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย แค่โดนพุ่งขึ้นมาชนที่ฟุตบาทเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย"
เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนกระดาษสีเทาๆ จำนวนมากจะลอยลงมาปกคลุมใบหน้าของราวัลล่าไว้ พร้อมกันกับที่เสียงฝีเท้าของชายคนนั้นค่อยๆ ดังไกลออกไป
"ป้าไส้กรอกทอดผมได้ยัง ?"
"ได้แล้วจ๊ะ"
"อ่ะ เอานี่ไปไม่ต้องถอน"
"เห้อออ เสียเวลาคนจะไปเที่ยวจริงเว้ย ไว้ค่อยโทรหาพ่อ แล้วให้พ่อมาเคลียให้แล้วกัน"
เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนมันจะตามมาด้วยเสียงประตูรถ และเสียงของเครื่องยนต์รถที่ถูกสตาร์ทขึ้นใหม่อีกครั้ง จนกระทั่งทั้งหมดนั้นค่อยๆ เลือนลางไป
'เป็นเพราะฉันเกิดใน Ariman สินะ'
'ที่เรื่องทั้งหมดนี่กลายเป็นเหมือนเรื่องปกติ คงก็เพราะฉันเกิดใน Ariman สินะ'
ราวัลล่าคิดในใจ ในขณะที่ความชาค่อยๆ กลืนกินร่างของเขา พร้อมกับภาพบนกรอบสายตาที่แปรเปลี่ยนไปจนเหลือเพียงความมืดมิด
'เกิดใหม่ครั้งหน้า ขอให้ฉันไม่ต้องมาเกิดที่นี่อีก'
ณ ศูนย์ควบคุมการเกิด การตาย และการย้ายข้ามโลก
"เอ๋ คนจาก Ariman อีกแล้วเหรอ ? ตายกันบ่อยจริงแฮะเขตการปกครองนี้เนี่ย"
ราวัลล่ารู้สึกตัวขึ้นอีกทีเมื่อเขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกันกับที่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนอะไรสักอย่างเย็นๆ แข็งๆ ที่กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
ถึงกระนั้นความมืดก็ยังเป็นสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในกรอบสายตาของเขาอยู่ดี
"ก็ดีแล้วนิ ถ้าเป็นคนของ Ariman ก็แค่ต้องส่งไปที่นั่นก็พอแล้ว"
"ก็นั่นสิน้าาาาา แต่บางคนก็อาจจะไม่ได้อยากไปที่นั่นก็ได้นิ"
"ก็ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ควรจะบอกว่าขอให้ไปเกิดเป็น....ทุกชาติไป ไม่ใช่เหรอ ?"
ชายที่ดูเหมือนจะเป็นคู่สนทนาของหญิงสาวตอบกลับแบบขอไปที หญิงสาวจึงสวนเขากลับไปว่า
"ก็ถึงได้บอกว่าบางคนไง ไม่ได้บอกว่าทุกคนซะหน่อย"
"งั้นเธอไปเช็คไหมล่ะ ?"
"นายก็ไปเช็คดิ"
"ไม่อ่ะ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องหมอนี่นิ ฉันจะไปเช็คทำไม ?"
ชายหนุ่มตอบกลับ ก่อนเตียงที่ราวัลล่านอนอยู่จะหยุดลง จนกระทั่งผ่านไปเกือบหนึ่งนาที หญิงสาวก็ตอบคู่สนทนาของเธอกลับไปว่า
"ก็ได้ ฉันไม่อยากรู้แล้วก็ได้"
"ขี้เกียจล่ะสิ"
"ก็ถ้าฉันขี้เกียจ แล้วมันยังไงล่ะ ?"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าเตียงแข็งๆ ที่ราวัลล่ากำลังนอนอยู่ก็กลับมาเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้ง ในขณะที่ราวัลล่ากรีดร้องออกมาในใจว่า
'เดี๋ยวววววว นี่พวกมึงจะพากูไปไหนเนี่ยยยยยยย'
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
