# เรื่องเล่าจากเวียดนาม #
ตอนที่ 22 สำรวจถนน (รถล้ม)
ผมไปเวียดนามอาศัยอยู่ที่โฮจิมินเป็นหลัก สามวันแรกก็ได้
ขับรถมอเตอร์ไซค์แล้วครับ(สถานการณ์บังคับ) หลังจากนั้น
ก็มีความรู้สึกว่าไม่ยาก แต่ต้องรู้จักถนนโดยช่วงแรกหาแผนที่ตามร้านหนังสือ ได้แผนที่มาก็เริ่มขับรถมอเตอร์ไซค์
เป็นหลัก เริ่มจากแถวบ้านแล้วค่อยๆตีวงให้กว้างขึ้น รอบทิศทางวันละเส้นทาง แต่พยายามไปตลอดสังเกตอาคารที่
จดจำง่ายๆ สำรวจทั้งกลางวันกลางคืนแล้วแต่จะสะดวก ที่ผมอยู่นั้นห่างจากสนามบินแค่ 800 เมตร
ผมวางแผนสำรวจถนนใหญ่ก่อนเพื่อปรับสภาพด้วยครับ ยังไม่เข้าถนนรองเน้นถนนใหญ่รับประกันการหลงทาง5556
มีบางครั้งสำรวจตอนกลางคืน ขับรถสบายดีแต่มองไม่ค่อย
เห็น ขับรถตอนกลางวันร้อนแต่เห็นชัดเจนกว่า จดจำได้ง่ายกว่า บางทีต้องแลกกัน แต่ส่วนใหญ่ผมจะอาศัยสะดวกแล้วแต่จะว่างตอนไหน ตอนกลางคืนจะเห็นคนเวียดนามออกจากบ้านเยอะกว่าปกติ คนเวียดนามเขาค่อนข้างจะกลัวแดดมากกว่าคนบ้านเรา โดยเฉพาะสาวๆ เวลาขับรถจะไม่เห็นหน้าตากันเลยทีเดียว มือก็ใส่ถุงมือ
ตอนบ่ายในซอยรถเลยไม่เยอะมาก
ผมมีประสบการณ์รถล้มสองครั้ง ครั้งแรกผมโดนเชี่ยว ผมติดไฟแดงอยู่กำลังจะออกตัวโดนรถข้างหลังเชี่ยวจนรถล้ม
ผมเองก็มองรถที่เชี่ยวผมเขาจอดดูผมไปประมาณ20 เมตร
พอเขาเห็นผมลุกขึ้นมายกรถขึ้นเขาก็ไปเลย5556 ในใจก็คิดว่าจะไม่มาพูดอะไรบ้างเลยเหรอ คิดถึงว่าเป็นเราคงทำเหมือนกัน โชคดีเป็นตอนกลางคืน ไม่รู้โชคดีตรงไหนให้กำลังใจตัวเอง
ครั้งที่สองกำลังสำรวจตลาดใหญ่ เจ่อเล้ง เหมือนตลาดสำเพ็งบ้านเราครับ เป็นตลาดค้าส่งขนาดใหญ่มีสามสี่ตลาดติดกัน ตลาดแห่งนี้ผมใช้เวลาสำรวจประมาณสามวันเลยครับ
ขับวนเวียนจนกว่าจะจำได้ ซึ่งผมก็ขับแบบช้าๆเหมือนคนเวียดนามเขาขับกัน ประมาณวันที่สามผมก็ขับปกติไปเรื่อยๆ
มีรถมาเชี่ยวล้อหน้าผมจนเสียหลักรถล้ม ครั้งนี้น่าจะเป็นเด็กส่งของแถวนั้นขับซ้ายทีขวาที ไม่ได้จอดดูเลย รถล้มที่เวียดนามไม่ต้องกลัวรถหลังเพราะขับช้าเขาหลบทัน เพราะผมเคยเจอแบบนั้นเหมือนกัน สรุปจะเรียกว่าล้มก็ไม่ถูก
เรียกว่ารถเชี่ยวดีกว่าครับ
# เรื่องเล่าจากเวียดนาม#
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
